"Kom binnen, kies een van de drie ruimtes uit en zoek een stoel uit als vaste zitplaats." We krijgen de keuze, we mogen doen wat we willen, maar toch staat alles vast. Het is en blijft theater.
{image}Under The Influence wordt door de makers aangekondigd als een partyperformance. De flyer verleidt ons met alcohol, drugs en sensualiteit. Wie echter verwacht dat Ontroerend Goed een grootse happening op poten heeft gezet, waarin je als toeschouwer meegezogen wordt (zoals op de betere feestjes), is echter aan het verkeerde adres. Er wordt een party geacteerd, de toeschouwer zit en kijkt ernaar. Zodra de muziek start, gaan een twintigtal acteurs uit hun dak en krijgen we een decadent feestje voorgeschoteld, voorzien van alle bekende clichés: er wordt gedronken, drugs genomen, sexy gedanst en hier en daar gekotst. Under The Influence laat ons jonge mensen zien die van de wereld weg zijn.
De rol van het publiek in dit alles is erg magertjes. Naar goede gewoonte heeft Ontroerend Goed het weer interactief aangepakt, wat zich in de eerste plaats uit in het feit dat het publiek in de speelruimte van de acteurs is opgenomen. Er wordt gefeest in drie kleine afzonderlijke lokalen, het publiek wordt daarbinnen neergezet op stoelen rond het speelvlak. Wanneer de muziek begint, voel je als toeschouwer de vette beats net zo hard als de acteurs. Daarna wordt het interactief wanneer acteurs je coke aan komen bieden, bier uitdelen of vragen of je wilt dat ze voor je dansen. Dat ze dit systematisch bij iedere toeschouwer doen, maakt het theatrale van de performance erg doorzichtig.
De party gaat door tot ’s ochtends — fictief natuurlijk, de voorstelling is afgelopen na een uur — waarna meteen opnieuw de bassen dreunen en het volgende feestje aanvang neemt. Dit wordt afgebroken doordat de acteurs hun publiek uitnodigen om in kleine groepjes telkens met een van hen mee te gaan naar een ander kamertje in het gebouw. Daar wordt door de acteur een verhaal vertelt, vertrekkende van wat er die avond met hem of haar is gebeurd. De toeschouwer wordt daarbij gestimuleerd om actief aan het gesprek deel te nemen met vragen als "vind je mij niet te oud voor dit soort dingen?" of "heb je gezien dat ik me sexy voelde vanavond?". Ook hier ligt het theater er vrij dik bovenop, zeker wanneer op redelijk klungelige manier wordt voorgesteld om samen naar een liedje te gaan luisteren, waarna de acteur in kwestie meldt: "ziezo, de voorstelling is gedaan.".
Wat Under The Influence bijzonder maakt, is de manier waarop de toeschouwer wordt opgenomen in een gebeurtenis, waarbij we ver weg blijven van de veilige theaterzaal. Under The Influence is een feest van het lichaam — mooie jonge lijven spetteren rond op de muziek in al hun losbandige energie. Daarbij onderga je als toeschouwer niet alleen het fysieke spel van de acteurs, maar word je ook uitgenodigd om zelf eraan deel te nemen, bijvoorbeeld wanneer een acteur het feestje verlaat en iedereen een kus komt geven. De voorstelling werkt echter niet omdat Ontroerend Goed heeft geopteerd voor theater in plaats van voor performance. Op de kleine interactieve scènes na, die al te duidelijk zijn geconstrueerd, word je als toeschouwer niet betrokken bij het geheel. Je zit erbij, passief, je kan er van denken wat je wil. Deelnemer word je echter nooit.
Ontroerend Goed heeft opvallende ideeën die het gezelschap stilaan een unieke plaats op de Vlaamse en internationale theaterscène oplevert. Er wordt gepoogd de toeschouwer zo dicht mogelijk bij het theater te betrekken en zover te krijgen dat hij of zij ook iets van zichzelf laat zien. De zoektocht naar de beste manier om dit te doen, is nog niet afgelopen. Goed mogelijk echter dat Ontroerend Goed bij een van de volgende voorstelling recht de roos in knalt. Maar voorlopig laat het ultieme raak nog even op zich wachten.