Bij
het bekendmaken van Bat For Lashes als optredend artieste tijdens
Les Nuits Botanique, stond Natasha Khan nog geprogrammeerd voor een
concert in de Rotonde. De tickets voor dit optreden vlogen echter
in een mum van tijd de deur uit en de organisatoren besloten haar
dan maar te verhuizen naar de wat ruimere Orangerie, die echter ook
vliegensvlug uitverkocht geraakte. Duidelijk een zangeres met een
grote impact.
Eerst kregen we nog de kans het Luikse duo Dan San
te leren kennen, een ontmoeting die voor ons niet echt had
gemoeten. Het leek erop dat de twee een hedendaagse variant op
Simon and Garfunkel wouden voorstellen, maar bij ons kwam in plaats
daarvan de nochtans keurig opgeborgen herinnering aan de Friese
folkies van Twarres weer bovendrijven. Wie meer onder de indruk was
dan ons krijgt echter de kans het tweetal opnieuw aan het werk te
zien tijdens Les Ardentes.
Een stuk aangenamer was het treffen met Bat For
Lashes ofte Natasha Khan, omringd door haar begaafde
begeleidingsband The Blue Dreams en een hoop new age kitsch die
wonderwel heel sfeervol uitpakte in combinatie met haar muziek. Ze
zette stevig in met ‘Glass’ en ‘Sleep Alone’, twee nummers die Khan
al meteen toelieten haar vocale kwaliteiten te demonstreren. Die
stem is ongetwijfeld haar grootste sterkte: krachtig maar fragiel,
breekbaar doch standvastig – net als op plaat.
Het eerste kippenvelmoment van de avond was de succesvolle single
‘Daniel’, weliswaar in een alternatieve versie (zie link voor een gelijkaardige versie tijdens een ander
optreden) waarbij de hypergetalenteerde toetsenman Ben Christophers
plaatsnam achter de zither en het harmonium, respectievelijk een
soort van miniklavecimbel en traporgel. We misten enigszins de
mooie harmonieën die het origineel zo beklemmend maken, maar de
instrumentatie en kalere zangpartij creëerden een niet te schatten
intimiteit die we eveneens erg wisten te smaken.
Het tweede kippenvelmoment volgde meteen daarop in de vorm van
‘Siren Song’, dat op het album al een van de nummers was die ons
het meest wisten te bekoren. De track begint bedeesd maar barst los
in een huiveringwekkend mooi refrein dat de vaak aangehaalde
gelijkenis met Tori Amos op alle vlakken dubbel en dik
onderstreept.
Na het ontroerende ‘Wizard’ belandden we aan bij het minste
gedeelte van het optreden, het drieluik ‘Tahiti’, ‘Peace of Mind’
en ‘Pearl’s Dream’ waarin de bovennatuurlijke sferen net iets te
veel primeren op de kwaliteit van de muziek. Ook op plaat is het
‘probleem’ met Bat For Lashes vooral het tekortkomen van bepaalde
nummers, maar net als daar is ook live Khans stem de belangrijke
sterkhouder tijdens deze mindere momenten, waardoor de situatie
nooit dramatisch werd.
Bovendien werd het niveau na dit zwakkere interval weer overtuigend
opgekrikt. “Misschien ken je dit wel,” liet de anders
zwijgzame zangeres weten alvorens de alom bekende drumbeat van
‘What’s A Girl To Do?’ de doorbraaksingle aanzwengelde.
Na deze topper en ‘Two Planets’ verdwenen Natasha en haar liveband
voor het eerst van het podium om een minuut later terug te keren
voor een eerste bisronde van maar liefst vier nummers. Een
stripped-down versie van ‘Prescilla’, bloedstollende vertolkingen
van ‘Good Love’ en vooral ‘Moon and Moon’ (het derde absolute
kippenvelmoment van de avond met een Khan die vocaal, maar nog
meer qua pianospel opnieuw erg dicht bij Tori Amos gaat aanleunen),
en een dansbare interpretatie van ‘Sarah’. Redelijk
indrukwekkend.
Khan keerde nog een tweede keer terug, maar dan moest het publiek
genoegen nemen met één nummer. ‘Daniel’ mocht de eer van afsluiter
opstrijken, dit keer in de vertrouwde singleversie met prachtige
samenzang.
Over de genialiteit van haar albums zijn de critici het nog niet
eens. Op het podium wist Bat For Lashes echter zelfs de mindere
nummers naar een hoger niveau te tillen dankzij een knappe
zangprestatie en de feilloze ondersteuning van haar liveband.
Natasha Khan is een nieuwe ster aan de hemel der
singer-songwriters.
‘Two Suns‘ van Bat for Lashes is uit bij
EMI.
