In 2004 wist de Amerikaanse schrijver de aandacht te vestigen op zijn tweede boek, De bekentenissen van Max Tivoli, dankzij een interessante premisse: het hoofdpersonage Max Tivoli werd niet alleen geboren in het lichaam van een tachtigjarige maar verjongde ook.
{image}Het verhaal en zeker de premisse leken sterk op F. Scott Fitzgeralds The Mysterious Case Of Benjamin Button. Greer ontkende echter dat hij van dit verhaal op de hoogte was — en wie kende het wel voor David Finchers verfilming? Maar zelfs al zou hij de mosterd bij Fitzgerald gehaald hebben, dan nog wist hij vanuit de premisse een volledig eigen werk te puren waarbij de liefde in zijn meest verslindende vorm centraal stond. Dat het thema Greer niet loslaat, maakt Het verhaal van een huwelijk duidelijk. Opnieuw analyseert hij genadeloos wat het in de mens losmaken kan.
Ditmaal is er evenwel geen magisch-realistisch uitgangspunt te bespeuren, maar klinkt alles banaal eenvoudig. Pearlie Cook, een jonge getrouwde vrouw, ontdekt niet alleen dat haar man Holland Cook een verleden met zich meedraagt waarvan zij niet het minste vermoeden had, maar ziet zich ook gedwongen om in het licht van deze ontwikkelingen keuzes te maken die voor haar huwelijk wel eens verstrekkende gevolgen zouden kunnen hebben.
Holland en Pearlie waren jeugdvrienden uit Kentucky die elkaar tijdens de Tweede Wereldoorlog uit het oog verloren waren, en elkaar bij toeval in Californië weer tegen het lijf liepen. Ondanks de waarschuwingen van Hollands tantes besluit Pearlie toch met de knappe Holland te trouwen. Alles komt echter op de helling te staan wanneer voor haar deur plots een vreemdeling verschijnt die Holland tijdens de oorlogsjaren leren kennen heeft en een verschrikkelijk geheim met zich meedraagt.
Greer neemt ruimschoots de tijd om de lezer vertrouwd te maken met zijn hoofdpersonages en Pearlie in het bijzonder alvorens hij een eerste verrassingsschot lost. Wanneer de lezer hiervan bekomen is, levert hij bovendien een tweede verrassende wending af waardoor het verhaal nog aan tragedie wint en de lezer zich vertwijfeld afvraagt of en hoe dit een positieve afloop zou kunnen kennen.
Het mag niet verbazen dat The New York Times Greer met dit derde boek onder meer vergeleek met Marilynnen Robinson (o.a. Een Huishouden), alhoewel ook een minder pessimistisch ingestelde Richard Yates (De Paasparade, Revolutionary Road) om de hoek komt gluren. Met beide auteurs heeft Greer immers een affiniteit voor gewone middenklas gezinnen die het beste trachten te maken van hun leven, en de verassingen die het hen ongevraagd levert.
Een roman als Het verhaal van een huwelijk moet het niet hebben van onverwachte, gezochte plotwendingen — de verrassingen uit het boek zitten in de opbouw en het moment waarop de informatie vrijgegeven wordt eerder dan in wat er achtergehouden werd — maar steunt volledig op zijn vertelkracht en literaire kunnen. Net als Robinson en Yates hanteert Greer een schijnbaar eenvoudige taal die zijn emotionele impact niet mist en het verhaal finaal als een moker neerkomen laat.
Waar Greers kunnen als romanschrijver pur sang bij De bekentenissen van Max Tivoli nog in de schaduw stond van de aparte premisse, geldt dit geenszins voor Het verhaal van een huwelijk. Het verhaal zelf zou zich in enkele lijnen kunnen laten samenvatten maar het is het talent van Greer dat er een klein, verstild meesterwerk van maakt. De liefde, en zeker die binnen een huwelijk, moet niet noodzakelijk met grootse gebaren en wilde gestes beschreven worden. Soms heeft een bescheiden kanttekening zoveel meer effect.
