Wat doe je als je Finn Andrews heet en je stem, je belangrijkste instrument, half aan flarden hangt? Doorbijten, met als resultaat een halfslachtig concert dat nooit echt de dieperik in ging, maar ook nergens meer dan aanvaardbaar werd, blijkbaar.
"Please don't die", klinkt het halverwege het optreden van The Veils uit het publiek. Frontman Finn Andrews is er dan ook duidelijk niet goed aan toe: zijn stem is half weg, maar hij probeert er desondanks toch maar het beste van te maken. Dat dat gebeurt door af en toe een grote gulp tequila binnen te gieten, hoort er dan maar bij. Meteen krijgen we ook een zeldzaam spraakzame Andrews. Wil dat zeggen dat Andrews eindelijk over zijn befaamde plankenkoorts heen is? Allesbehalve, lijkt ons, maar met een paar glazen op staat hij alvast lolliger te sterven op het podium dan zonder.
Was dit een beschamend concert, dan? Geenszins. De vlammende opener "Three Sisters" — woeste americanarock op zijn Woven Hands — verbergt nog even alle euvels, en al klinkt Andrews' stem van bij "The Letter" daarna als een puinhoop, het blijft één van de beste singles die de groep afleverde: Coldplay met ballen en heerlijke gitaaruitbarstingen. "It Hits Deep" is dan weer iets anders: vol dreiging is dit van het donkerste dat de groep al afleverde.
Dat de songs van The Veils zelfs met een aan stukken gescheurde stem nog staan als een huis, blijkt nog maar eens uit het knappe "Pan". Andrews kan er anders wel genoeg mee lachen: "mijn grootste probleem vanavond is dat ik niet genoeg als Rod Stewart klink. Maar ik kan natuurlijk wel een Bob Dylan neerzetten. Waarna het fijne walsje "The House She Lived In" nog passabel passeert.
Ondertussen wordt echter ook pijnlijk duidelijk dat The Veils nog altijd Finn + band is. Van interactie is geen sprake — of het moest bassiste Sophia Burns "Je zou dat beter niet opdrinken" zijn bij het zoveelste shot tequila –, ze doen enkel hun werk: degelijk, maar zonder veel uitzonderlijke virtuositeit. Ook de achtergrondzangeres die mee is, draagt weinig bij. Slechts éénmaal, in "The Letter" tilt haar bijdrage een nummer naar een hoger niveau. In een flauw "Advice For Young Mothers To Be" gaat ze zelfs hopeloos de mist in.
"Deze gaat me helemaal nekken, maar bon, dat zal de bedoeling wel zijn", klinkt het nog eens, maar "Jesus For The Jugular" krijgt een best puike versie vol hortende en schurende bluesrock. Andrews sleurt zichzelf echt wel bij zijn eigen nekvel door dit optreden, maar verliest het gevecht met de alcohol wanneer een roadie hem uit een worsteling met een kabel en zijn microfoonstandaard moet verlossen. Het publiek staat er wat lacherig op te kijken, weet niet of medelijden of spot nu meer op zijn plaats is. "Lark Spur" — het pièce de résistance van het nieuwe album Sun Gangs — passeert in elk geval zonder veel rimpelingen te veroorzaken, en dat had anders moeten zijn met zijn herhaalde mantra en uitbarstend gitaargeweld. Vandaag klinkt het echter flauwtjes en suf.
Maar Andrews blijft gaan, met een uitgebreide akoestische bisronde. Het publiek schreeuwt om doorbraakhitje "Lavinia", krijgt daar een korte versie van, en blijft schreeuwen om nog eens (eerlijk: zitten daar nu echt nog mensen op te wachten na zoveel betere platen als Nux Vomica en Sun Gangs?). Dat krijgen ze niet. Wel meer werk van dat debuut The Runaway Found toen The Veils even op een groepje Britpop-revivalists leek: "The Wild Son" en "The Tide That Left And Never Came Back" mogen dit optreden afsluiten.
Eigenlijk moet je er respect voor hebben, hoe Andrews zichzelf met de moed der wanhoop door dit optreden werkte — zelfs al was zijn belangrijkste troef bij voorbaat verknald — en het toch nergens rampzalig werd. Ergens blijft het "wel willen, maar niet kunnen"-gevoel toch hangen. We schreven het al eerder, en het moet alweer bevestigd: hij zal nooit ofte nooit een sterke liveperformer worden. Maar hij trekt zijn plan wel. Dat is op zich al best goed, en een songschrijver van zijn niveau raakt daar zeker mee weg. De songs doen het werk wel in zijn plaats.
