Een plaat van Ben Harper is zoals een Duitse wagen: je kunt er moeilijk een miskoop mee doen. Ook op deze White Lies For Dark Times, zijn negende al én in een nieuwe bezetting, weigert hij teleur te stellen en mag de leiband van de gitaren wat losser.
The Innocent Criminals, de vaste begeleidingsband van Ben Harper, is voorlopig op borg vrij. Voor zijn nieuwe plaat lijkt het of Harper de sleur wil doorbreken en op zoek gaat naar de chemie en verbetenheid van een startende band. Met Relentless7 — gitarist Jason Mozersky, drummer Jordan Richardson en bassist Jesse Ingalls — wordt een rauwe rock- en bluessound nagejaagd die het viertal al eens eerder uit de mouwen schudde met "Serve Your Soul" op Both Sides Of The Gun uit 2006.
Het duurt dan ook niet lang vooraleer bij opener "Number With No Name" de eerste moerasklanken uit de boxen druipen. "The very thing that drives you / Can drive you insane" en daarna de bottleneck die alsof hij door de olijfolie is gehaald vlotjes over de snaren schuift: ondanks de formatiewijziging staat de stempel van Harper nog stevig op deze plaat gedrukt. Van datzelfde laken een broek tijdens "Why Must You Always Dress In Black", een stomende bluestrein met een solo die Neil Young heeft voorgespeeld.
Wie de laatste jaren vindt dat het oeuvre van Harper wat te veel wasverzachter over zich heen heeft gekregen of blijft zoeken naar dezelfde intensiteit van een concert, mag zich dus in de handen wrijven. Ook "Keep It Together (So I Can Fall Apart)" en "Boots Like These" ("You gotta live my life to get boots like these") hebben moeite om hun gretigheid te verbergen en zijn de ideale voedingsbodem om de gitaren nog eens flink te laten opwellen. "Shimmer And Shine" is dan weer geschreven met de nakende festivals iets te veel in het achterhoofd en kan beter als glad dan als rauw omschreven worden.
Naast die meestampers zit er hier en daar toch ook nog een rustpuntje ingebouwd. "Fly One Time" neemt languit zijn tijd om zich uit te plooien en "Skin Thin" is een rustig, akoestisch eilandje in een woelige zee. Ook het afsluitende duo "The World Suicide" en "Faithfully Remain" liggen dichter bij de sound van het vorige album, Lifeline. Misschien wil Ben Harper onze nachtrust ermee garanderen, maar omdat het nu ook niet bepaald de sterkste nummers van deze plaat zijn, was gas terugnemen geen must. Harper heeft al voldoende bewezen van alle markten thuis te zijn en we zouden het helemaal niet erg vinden als hij zijn snaren tot op het einde zou verminken.
Net voor het festivalseizoen (onder andere te zien op Couleur Café) heeft Ben Harper dus weer enkele pijlen extra om in zijn koker te steken. Perfect over de ganse lijn is dit plaatje niet, maar wie de laatste jaren de voeling met deze artiest een beetje was verloren wegens te weinig ballen in het nieuwe materaal, mag zich nu eindelijk weer in de handen wrijven.
