Als je de kans zou krijgen om je leven helemaal over te doen
vanaf je latere tienerjaren, zou je die kans dan grijpen? In een
notendop is dat de premisse van ’17 Again’, de nieuwe film annex
one man show van kersvers tieneridool Zac Efron. Begint u
nu spontaan te zuchten en te zwijmelen bij het horen van die naam,
rep u dan zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde bioscoop.
Krijgt u eerder spontane krampen bij het aanschouwen van het
engelengezicht van dé posterboy van zijn generatie, dan blijft u
beter thuis. Al de rest mag gerust eens een kijkje gaan nemen, want
’17 Again’ is een verrassend genietbare tienerkomedie met een
weliswaar voorspelbaar zedenlesje, maar tevens genoeg pittige humor
om ook de cynici onder u een dik anderhalf uur te vermaken.
Het verhaaltje is een smakelijke potpourri van zulke films als
‘Back to the Future’, ‘Freaky Friday’, ‘Mean Girls’, ‘It’s A
Wonderful Life’ en – hoe kan het anders – ‘High School Musical’ (al
was het maar doordat Efron’s basketbal skills voortdurend
geshowd worden) en ook qua sfeer leunt de film dicht aan bij die
voorbeelden. Mike O’Donnell (Perry) is een 37-jarige loser die zijn
leven grondig heeft verknald. Zijn vrouw Scarlet (Mann) is bezig
met hun scheiding in orde te brengen, zijn kinderen zien hem niet
staan en hijzelf heeft zich de laatste twintig jaar alleen maar
bezig gehouden met de vraag wat allemaal ‘had kunnen zijn’. Wanneer
hij op een dag zijn dochter komt ophalen in de school waar hij
vroeger de populaire jongen was, ontmoet hij een vreemde
klusjesman, die hem de nog vreemdere vraag stelt, “Als je de kans
zou krijgen om het allemaal opnieuw te doen, zou je die dan
grijpen?” Die avond komt Mike toch wel net diezelfde klusjesman
tegen, zeker. Alleen staat de man dit keer op de rand van een brug.
De ongelukkige werpt zich naar beneden en als Mike vervolgens over
de rand piept, valt hij plotsklaps in een goeie ouderwetse
draaikolk. Wanneer hij na dit vreemde voorval weer wakker wordt, is
hij – yup, u had ‘m door – 17 again.
Wat volgt is een luchtig avontuur waarbij Mike terechtkomt in zijn
oude high school, zijn zoon moet beschermen tegen de grote
bullebak die het liefje van zijn dochter is, zijn beste vriend moet
zien weg te houden van de aantrekkelijke directrice, het aan de
stok krijgt met enkele bullies en – ’t is natuurlijk wel
Zac Efron – de cheerleaders van zich af moet slaan. Zijn nieuwe
looks brengen echter ook moeilijkheden met zich mee. Hoe
kan hij zijn leven immers op orde krijgen als zijn kinderen opeens
leeftijdsgenoten blijken te zijn, terwijl de vrouw van zijn dromen
twintig jaar ouder is dan hem? Natuurlijk barsten de foute
misverstanden al snel los, ‘Back to the Future’-style,
wanneer zijn dochter plots achter hem aan zit en hij begint te
flirten met een volwassen vrouw. En hoe zit dat met zijn ‘lot’?
Moet hij zijn eigen leven op orde zien te brengen, of dat van zijn
kinderen? What to do, what to do?
Het is dan wel allemaal onzin en je ziet de boodschap al mijlenver
aankomen (je krijgt maar één kans om je leven op te bouwen zoals je
dat wilt, dus máák er iets van), maar echt storen doet dat vreemd
genoeg niet. Och ja, was zo’n evidente moraal nu echt nódig? Neen,
uiteraard niet, maar wij hebben al ergere levenslesjes moeten
slikken dit jaar, en deze is nog gewoon lekker onschuldig. Dat
licht-religieuze kantje dat eraan zit (want wie is die oude
klusjesman met z’n witte baard écht, denk je?) moet je erbij nemen,
maar nergens wordt daar (zoals in ‘Bruce Almighty’) enige nadruk op
gelegd, dus dat is ook eerder een lichtjes onhandige plot
device dan een conservatieve boodschap. No worries,
’17 Again’ draait vooral rond luchtige, komische situaties (de
seksuele voorlichting!), (vaak) geslaagde grappen (het
speeder-bed! dat Elvengebrabbel!) en enkele puike
acteerprestaties.
Zac Efron wordt hier nog meer naar voren geschoven als leading
man dan in de ‘High School Musical’-reeks die hem naar het
sterrendom katapulteerde en ook hier doet hij dat meer dan
behoorlijk. Het is misschien nog wat vroeg om te zeggen, maar ik
vermoed dat Efron nog wel wat meer in z’n mars heeft dan enkel
gemakkelijke tienersuccesjes. Hij heeft in ieder geval voldoende
charisma om een film te dragen en acteert met een naturel dat
weinig acteurs van zijn leeftijd bezitten. De evolutie van hem naar
Matthew Perry en zijn ironische smoel is nogal ongeloofwaardig,
maar afgezien daarvan doet de ‘Friends’-ster het ook lang niet
slecht. Leslie Mann is heel sterk als de ouder wordende vrouw die
danig in de war wordt gebracht door het verschijnen van een tiener
die absurd veel op haar ex-man in zijn gloriejaren lijkt (diepe
adem) en verder mag Thomas Lennon af en toe de show komen stelen
als de geeky beste vriend van Mike (nummerplaat: C3P
GOLD).
De komische timing van de acteurs zit meestal redelijk goed en in
combinatie met een leuk, vinnig script levert dat amusante dialogen
en situaties op. Een heel licht melancholisch ondertoontje en een
ironische voorstelling van de jungle die men high school
noemt, geven de prent net dat ietsje meer, hoewel er voor de rest
steeds mooi binnen de lijntjes wordt gekleurd. Dit is op geen enkel
vlak innoverende, gedurfde of originele cinema, maar wel
entertainment dat heel effectief, zonder een irritant zelfbewust
toontje of een overdreven prekerige subtekst doet wat het moet
doen. Volgende keer verwachten we van Zac Efron wel eens wat anders
dan de zoveelste onschadelijke tienerfilm, maar tot het zover is,
zijn we met deze ’17 Again’ al meer dan tevreden. Enfin, een
onverwachte meevaller dus.
