Columbia,
2009
We hebben een half uur moeten zoeken naar ons exemplaar van
‘Together Through Life’. Een half uur! Alle kamers van het huis
door! Naar een plaat van Bob Dylan! Het zal wel aan foute
verwachtingen gelegen hebben. De enig mooie hoes zat nog in ons
cerebellum geprent, de drie heerlijke albums die aan dit
kleinood voorafgingen – met ‘Modern
Times‘ als ultieme sublimatie – in onze buis van Eustachius
gepenetreerd en ‘Theme Time Radio Hour’ stond al in onze agenda
geschreven (dinsdagochtend, 4 uur, na het vrij podium van de
plaatselijke studentenvereniging en de hierop volgende Duvels). Het
zal ons minder mild stemmen.
‘Together Through Life’ is Dylan zijn 33ste. Alle 33 goed.
Maar niet alle 33 éven goed, en deze komt in de middenmoot van de
tweede kolom terecht. Zeker weten. Bij ‘Life Is Hard’ penden we
‘nou, dit is écht een matig nummer’. Voor iedereen die niet Dylan,
Cave of Springsteen heet, that is. Favoriete collega
Charlie Poel had het over een gebrek aan sense of urgency.
Niet voor het eerst moeten we hem volmondig bijtreden. ‘Life Is
Hard’ is een dijk van een nummer. Maar niet voor de stem van Bob
Dylan. Een stem, zo merkten we al op ‘Beyond Here Lies Nothin”,
die nog wat meer nasaal is gaan klinken op dit album. Maar wel een
stem die ons hart tot in zijn diepste vezel kan beroeren, tot alle
vlees eruit is weggeëbd. Ook ‘Beyond Here Lies Nothin” is geen
wereldsong geworden, maar het doet plezier om Dylan weer te horen
orakelen, alsof een lang geleden gestorven grootvader weer voor je
deur staat, met koffie en gebak.
Net als ‘Beyond Here Lies’ Nothin” is ‘My Wife’s Home Town’ pure
blues. Het brengt enerzijds de thematiek en het geluid die Dylan
weer volop in de geschiedenis van zijn land plaatsen, en hem
anderzijds nog eens laten terugblikken op een Amerika uit lang
vervlogen tijden. Wat als hij samen met Angelo Badalamenti de
muziek zou schrijven voor een western? Cave mag dan voor het
scenario zorgen, Marty regisserend. En Jan Decleir krijgt de
hoofdrol.
Met ‘If You Ever Came To Houston’ hebben we voor het eerst het
gevoel dat we naar een volwaardig Dylanalbum aan het luisteren
zijn. Het klinkt allemaal nog steeds vrij losjes, vrijblijvend en
ongedwongen – het zal wel iets in de grond zijn, zie ook de
nieuwste Springsteen – maar het kon zo op Modern Times
staan en is desalniettemin een topnummer.
En toch. Bij ‘This Dream Of You’ en ‘Forgetful Heart’ hadden we
meer zin om Buddy & Julie Millers ‘Written In Chalk’
(aanradertje!) te beluisteren. En ook bij ‘Jolene’ vonden we al
Dylans kwaliteiten wel terug, maar vonden we dat hij er niks mee
deed. Niet dat er veel op aan te merken valt. Maar het zet ook niet
aan tot passioneel preken over Zijn meesterschap, boven alle andere
muziek waaraan stervelingen emoties plegen te ontlenen.
Pas vanaf ‘Shake Shake Mama’ kwam die krop van ‘Modern Times’, die
krop van ‘Tell Tale Signs’ terug. ‘Shake Shake Mama’ is erg op
‘Theme Time Radio Hour’ geënt – wat eigenlijk geldt voor het
volledige album – en grijpt terug naar de inspiratie die de man
aanzette tot ‘Bob Dylan’. ‘I Feel A Change Comin’ On’ is op zijn
beurt dan weer van het allerbeste wat de allergrootste ooit heeft
gemaakt. Nauwelijks beluisterbaar zonder aan de golf van
verandering die door de VS waart te denken, lijkt Dylan voor de
enige keer op ‘Together Through Life’ het timbre in zijn stem te
gebruiken om je aandacht te grijpen en te zeggen: ‘Ik ben Bob Dylan
en jij doet er niet slecht aan even te luisteren’.
Dylissimo!
