“Crying, ‘Cockles and Mussels, alive, alive, oh! Alive, alive Oh’”. Wiens kennis van het Schotse lied beperkt blijft tot bovenvermeld cantusliedje over Molly Malone, doet er misschien goed aan niet meteen naar een andere site te surfen. Een van Scotland’s finest (en zo heeft het er véél), Aidan Moffat, heeft immers een nieuw soloalbum uit en bewijst daarmee nog maar eens dat er leven is na Arab Strap.
Hoewel het de uitstekende compilatie Ten Years Of Tears met zich meebracht, was het einde van Arab Strap in 2006 wel degelijk een spijtige zaak. Er werd een punt gezet achter de roes van bittere eerlijkheid die het duo Malcolm Middleton & Aidan Moffat samen uitwalmde. De groep had live dan wel vaak te kampen met de gevolgen van overmatig drankgebruik (het blijven natuurlijk Schotten), op plaat werd het niveau steevast hoog gehouden. Misschien vinden onversaagde Arab Strap-fans het geheel daarom nog steeds beter dan de som der delen, toch bewijzen de solocarrières van zowel Middleton als Moffat dat ze ook zonder elkaar straffe toeren kunnen uithalen.
In dat opzicht toont Moffat zich toch nog als een vreemde eend in Loch Ness, net omdat hij zijn solocarrière in veel meer bochten geduwd heeft. Zonder The Best-Ofs bracht hij bijvoorbeeld reeds een soort literair project uit waarbij de nummers, volgens de instructies, naadloos moesten aansluiten op het bijgevoegde kortverhaal, en onder de naam L. Pierre maakte hij dan weer de volstrekt instrumentale, maritieme soundtrack Dip. Onverwacht genoeg dus sluit How To Get To Heaven From Scotland dit keer meer aan bij het werk van Arab Strap; opener “Lover’s Song” kan met zijn vettige beat en vreemd gehijg nog enigszins een verrassing genoemd worden, terwijl “Atheist’s Lament” en “A Scenic Route To The Isle Of Ewe” onvermijdelijk doen terugdenken aan Arab Strap en zelfs aan de eerste soloplaat van Middleton.
Het verleden verdwijnt klaarblijkelijk nooit helemaal; gelukkig is Moffat niet de man om de kernelementen (die typisch slepende melancholie bijvoorbeeld, die hier echter als positieve muze werkt) van zijn vorige groep zonder boe of ba te recycleren. Mede door zijn begeleidingsband The Best-Ofs slaagt Moffat erin een sfeer van plezier te creëren, zoals in het ironische “Oh Men!” (denk aan Katastroofs “De Man Is Minderwaardig”, maar dan met een kilt), de samenzang in “The Last Kiss” en ook “That’s Just Love”, waarbij de hele groep bijna klinkt als een uit de bol gaande gelegenheidsband op een huwelijksfeest. Ook de meer intieme nummers “Lullaby For Unborn Child” en “Living With You Now” verzieken die sfeer hoegenaamd niet en tonen eveneens dat de tragische kanten van het leven ook humor kunnen bevatten; een welkome leidraad die Moffat de luisteraar aanreikt.
Wie steeds een groter boontje gehad heeft voor Middletons solowerk dat meer in het verlengde van Arab Strap ligt, zal bij de aanschaf van How To Get From Heaven To Scotland zeker geen miskoop begaan. Eén ding staat vast: de kater die de split van Arab Strap achterliet, is een van de aangenaamste die we ooit hebben gehad.
