Met de stemmen van: Reese Witherspoon, Hugh Laurie, Seth Rogen,
Will Arnett, Kiefer Sutherland e.a.
Wat doe je als je grootste concurrent de ene Oscar na de andere
wegsnoept met alomgeprezen instant-animatieklassiekertjes? Je er
geen reet van aantrekken en verdergaan op hetzelfde elan, tiens.
‘Monsters vs. Aliens’, de nieuwste uit de animatiestal van
Dreamworks, gaat resoluut voor de welwillende lachspier en slingert
een dikke ‘fuck you’ naar iedereen die ook maar durft zaniken over
het pietlullige feit dat het verhaal van deze pastiche op jaren
vijftig B- en monsterfilms een snel in elkaar geflanst rommeltje
is. Ze zullen er wellicht geen prijzen mee winnen, maar wie even
genoeg heeft van die prestigezoekende Pixarfuckers, zal genoeg
escapisme vinden in de makkelijke, maar sporadisch geestige
moppentrommel van ‘Monsters vs. Aliens’.
Net op de dag dat ze in het huwelijksbootje wil treden – met een
omhooggevallen weerman weliswaar – wordt Susan (een schattige Reese
Witherspoon) getroffen door een radioactieve meteoor. Ze
transformeert in een reuzin en wordt door de overheid opgesloten in
een geheime basis. Nauwelijks bekomen van de schok – hoe zou je
zelf zijn – ontdekt ze dat ze niet het enige ‘monster’ is. Ze maakt
kennis met Dr. Cockroach (Hugh Laurie, eindelijk nog eens op zijn
Brits), een geniale mad scientist die na een mislukt
experiment als halve kakkerlak door het leven moet, The Missing
Link (Will Arnett), een schubachtige aap met een zwak voor de
vrouwtjes en BOB (Seth Rogen), een letterlijk hersenloze blauwe
blubber. Wanneer de aarde wordt aangevallen door Gallaxhar (Rainn
Wilson), een megalomane alien, worden de monsters ingeschakeld om
een buitenaardse invasie te verhinderen. Enfin, monsters versus
aliens dus.
Het is even schrikken, maar ‘Monsters vs. Aliens’ begint niet
met spastisch over het scherm springende en overacterende
personages die al na vijf minuten ongelooflijk hard op de zenuwen
beginnen te werken. De makers – nochtans de schoften
verantwoordelijk voor het afreuze ‘Shark Tale’ – doen zowaar een
nobele poging om toch iets wat op een verhaal lijkt op te bouwen.
Yup, opbouw in een Dreamworks-animatieprent, het bestaat
en meer belangrijk, het wérkt. De filmreferenties blijven nog even
in de doos, de spectaculaire, maar generische actie moet zijn
beurt afwachten en als kijker maak je aangenaam kennis met het
hoofdpersonage en haar very bad wedding day. De sfeer zit
lekker, de zweem van pastiche hangt ongeforceerd in de lucht en
Susan is een sympathieke meid waar we gerust langer dan anderhalf
uur bij willen vertoeven. Zo aangenaam allemaal dat het er even op
lijkt dat ‘Monsters vs. Aliens’ de beste Dreamworks sinds ‘Shrek’
gaat worden.
Er is slechts één klein probleempje. ‘Monsters vs. Aliens’ mag
dan nog gladde visuals en coole creaturen (we
love Insectosaurus!) op overschot hebben, halverwege begint
het ook te dagen dat de schrijvers niet van plan zijn om ver te
springen met hun higher than high concept en langzaam
opgebouwde set-up. De monsters zijn geïntroduceerd, de – flauwe –
evil alien stelt zijn – nog flauwere – evil plan
voor en daar houdt het dan ook bij op. Nergens wordt het gevatte
niveau van hommages (de makers hebben duidelijk een week in
afzondering gezeten om alle monster- en sf-klassiekers uit de
fifties te bekijken) doorgetrokken naar het inhoudelijke
niveau om van de film ook een écht clevere animatieparodie te
maken. De genrespielerei is het doel, en geen springplank om een
origineel verhaaltje uit vissen. ‘Mars Attacks!’ all over
again dus. Vooral de lamlendige derde akte in het ruimteschip
is een ongeïnspireerd en veel te slordig boeltje waar veel te lang
gerekte actie, hysterisch gekrijs en uiteindelijk ook de
geeuwsalvo’s de overhand nemen.
Wat niet wil zeggen dat ‘Monsters vs. Aliens’ geen leuke
vondsten te bieden heeft onder de iets te doorzichtige commerciële
verpakking. De monsters (allemaal knipogen naar iconische
B-filmmonsters zoals ‘The Creature of the Black Lagoon’, ‘The Fly’
en natuurlijk ‘The 50 Foot Woman’) vormen een geweldige kliek en
worden gepresenteerd met een welkom gevoel voor ironie (eigenlijk
kunnen ze bitter weinig), detail (dat plukje borsthaar bij Missing
Link, gniffel) en gevatte dialogen. Voor de rest krijg je
vanzelfsprekend een hele reeks film- en B-genrereferenties die de
volwassenen moeten amuseren terwijl de jongere kijkers genieten van
de mooie plaatjes, de gekke beestjes en de flitsende actie. De
beste? De president die op een keyboard de tonen van ‘Close
Encounters’ imiteert om contact te maken met de ruimtewezens. De
slechtste? Diezelfde president die in diezelfde scène een subtiel,
klein mopje verpest door compleet out of context ‘Axel F’
van Harold Faltermeyer te beginnen spelen. Lame!
Een veelbelovende eerste helft, een goeie stemmencast (Seth
Rogen heerst!) en een handvol geslaagde gags (BOB die een
drilpudding aan de haak probeert te slaan, moehaha) kunnen
niet verbergen dat ‘Monsters vs. Aliens’ bovenal een
schoolvoorbeeld van onvervuld potentieel is omdat de makers nooit
verder zijn geraakt dan hun aantrekkelijke premisse. Alsof ze
halverwege het schrijfproces zijn opgehouden om te beginnen
brainstormen over de lucratieve merchandise- en speelgoeddeals. Ze
zouden niet durven zeker.
