In
1993 klonk het op ‘Stand By’ als volgt: “There will be no
compromise, no more negotiating. If you refuse to change, then
you’re guilty and must be destroyed.” Ondertussen zijn we 2009
en is er uiteraard veel veranderd. Na beluistering van ‘To the
Death’ bekruipt me het onplezierige gevoel dat Earth Crisis toch
wat compromissen heeft gesloten. Op ideologisch gebied zijn Karl
Buechner en co nog even tekstvast als tijdens hun eerste carrière
maar de muzikale inhoud is toch een beetje verwaterd. Het probleem
met muziek recenseren is dat je objectief moet zijn maar dat het
subjectieve nu net een belangrijk deel uitmaakt van de
luisterervaring. Muziek moet je kippenvel geven, je besluipen of
overvallen. Het moet ergens in je hersenen een wormgat openen
tussen je bewustzijn, je onderbewuste en je vitale functies.
Objectief gezien kan men wel enkel mededelen of een plaat je ‘iets’
doet of niet. Hoeveel lezers hebben immers een boodschap aan een
intieme dagboekbeschrijving van je persoonlijke ervaringen? Earth
Crisis stelt me hier dus voor een probleem want objectief gezien
zijn er wel wat sterke punten op te sommen wat betreft deze cd,
maar de nummers raken me nauwelijks. Dat is erg teleurstellend want
het oude werk van de band klonk soms wat wrakkig en amateuristisch
maar zat zo vol vuur en passie dat iedere noot van ‘Firestorm’ of
‘Destroy the Machines’ nog steeds een tsunami van van krachtige
ervaringen door mijn innerlijke wormgaten doet golven. Tue Madsen,
de Deense sterproducer, acht ik voor een flink stuk
verantwoordelijk hiervoor. Vele jongere fans en misschien ook wel
wat oude knakkers als mezelf zullen plat gaan voor de ontieglijk
luide, kristalheldere en geProtoolde sound maar dat
gedesinfecteerde geluid doet mij niets. Als het van mij afhangt mag
iemand die T.M. eens trakteren op een behandeling uit een Earth
Crisis-nummer over dierenmishandelaars.
In wat volgt kan ik dus niet anders dan zuiver objectief deze plaat
bespreken. Op zich zijn de nummers niet slecht maar ook niet
bijster origineel. Veel laaggestemde, midtempo thrashriffs, in
ieder nummer een obligate breakdown en veel woeste vocalen. Die
Karl had altijd al een van de ruigere strotten in de hardcorescene
ook vandaag nog lijkt hij zinnens zijn stembanden finaal te
verruïneren voor de goede zaak. Spijtig wel dat die boodschap soms
nauwelijks verstaanbaar is en vooral dat de producer het nodig vond
hier en daar wat effecten en laagjes aan zijn zangpartijen toe te
voegen. Het verwatert toch de spontaniteit die zo essentieel is
voor goede hardcore. Men geeft opvallend veel ruimte aan de
basgitaar van Bulldog. Meestal juich ik dat toe maar op deze schijf
doet het me niets. Het basgeluid is zeer metalig, alsof je met een
paardenzweep op een grote soepketel klopt of zo iets. De drums zijn
een zwak punt. Niet dat Dennis Merrick niet kan drummen maar vooral
zijn basdrums lijken eerder door elektronica aangedreven dan door
spierkracht.
De eerste twee tracks van de lp zijn behoorlijk groovy en stampend
gelardeerd met enkele breakdowns en de typische achtergrondvocalen
die doen denken aan voetbalstadions. Nummertje drie ‘So Others
Live’ is meer uitgewerkt. De song opent met een lekkere thrashriff
en kent wat meer variatie in tempo dan de eerste twee. Niettemin
dreigt de verveling reeds. Gelukkig wordt de riffsaus van het
volgende nummer, ‘Security Threat One’ gepeperd met wat opvallende
melodietjes. Een truukje dat ze ook toepassen op de titeltrack van
de lp. Twee nummers die er ook nog wat bovenuit steken zijn
‘Control Through Fear’ en ‘What Horrifies’. Dat eerste is zuivere
metal, een groovy midtempo riff jaagt het nummer voort en het lijkt
wel alsof de geest van Dimebag Darrell zich ontfermt over de
gitaristen. ‘What Horrifies’ is een trager nummer met een wat
sinistere sfeer en plaats voor een bescheiden gitaarsolo.
Mijn belangrijkste conclusie heb ik al bovenaan dit artikeltje
gezet en na meerdere luisterbeurten blijf ik ervan overtuigd dat
een dichtgeplamuurde en gladgepolijste sound niets is voor een band
als Earth Crisis. Het valt niet te ontkennen dat de heren nog
steeds brute en strakke muziek spelen maar op deze manier kunnen ze
mij geen album lang boeien. De meeste nummers op deze lp lijken te
veel op elkaar en zelfs wat er bovenuit steekt is ook niet echt
speciaal. Het stemt me een beetje somber dat dit de weg is die vele
nieuwe en oude ‘metalcore’ bands inslaan. Deze muziekstroming
ontstond bijna twee decennia geleden als reactie op de inhoudsloze
eenheidsworst die de youth crew hardcore was geworden. Zeker Earth
Crisis was een van de bands die het genre naar nieuwe niveaus
tilden qua intensiteit en emotionaliteit. Nu blijkt de cirkel dus
rond als de helden van toen zure oude, wijn in nieuwe zakken
steken.
