Vorst
‘Together Through Life’. Dat is de naam van het nieuwe studio-album
van Bob Dylan, dat vanaf volgende maandag zijn gigantische œuvre
nog een beetje zal vergroten. Geen noot daarvan kregen we te horen
in het al lang uitverkochte Vorst Nationaal. Was het gros van de
fans daar rouwig om? Ergens wel. Maar wellicht veel meer niet want,
face it, bijna iedereen wil vooral de nummers van zijn
gouden albums uit de jaren zestig horen. En die kregen we.
Van alle leeftijden waren ze, de massa’s Dylan-fans die naar Vorst
waren afgezakt om hun held aan het werk te zien. Heeft het
fantastische ‘I’m Not There‘ ermee te maken? Of het
misschien-wel-laatste-optreden-syndroom? Feit is dat wij ondanks er
een half uur te vroeg te zijn, naar de tweede verdieping gestuurd
werden omdat de rest al vol zat met popelende jongelui, dorstig om
het gezicht van de Meester te mogen aanschouwen. Gevolg: dat
vervelend galmende effect en het gevoel alsof Dylan vanuit een
visbokaal zong.
Niet getreurd, kwaliteit openbaart zich altijd en dat was wat we
kregen. Oké, de stem op tape die hem (terecht) verafgodend aan het
publiek voorstelde, was er wat over. Bobs eigen stem was soms zo
schurend en onverstaanbaar dat je de nummers in je hoofd mee moest
afspelen om hem te begrijpen. En als je weet dat zo’n ‘Desolation
Row’ nu, in bluesrockversie, helemaal anders klinkt dan wat Dylan
in 1965 op vinyl brandde, dan is ook dat al niet zo evident. Maar
dat zijn gekende zaken.
De band waarmee Dylan al jaren rondtrekt, is het perfecte vijftal
om op je cruiseschip te hebben: in een keurig pak gehesen, stijlvol
en technisch uitmuntend. Dylan zelf stond op ‘Man in the Long Black
Coat’ na de volle twee uur achter zijn keys, maar deed dat niet om
zichzelf weg te stoppen want de 67-jarige Robert Allen Zimmerman
had er zin in. Net als het publiek, dat voor het eerst opveerde
toen Dylan zijn mondharmonica aan het werk zetten tijdens ‘It’s All
Over Now, Baby Blue’.
Wat volgde was een reeks van te onthouden momenten. Dylan ging van
de zijkant naar het midden van het podium en voegde gitaar toe aan
de lekkere sound van ‘Man in the Long Black Coat’. Het werd nog
beter toen ‘Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again’
zich tot een van de hoogtepunten van de avond bekroonde. Opvallend
was het gejuich toen Dylan het allerlaatste deel in het originele
ritme van op ‘Blonde On Blonde’ zong.
‘Honest With Me’ bracht de geest van rockabilly naar boven en was
het eerste min of meer recente nummer, van op ‘Love and Theft’
(2001). Ook ‘Highway 61 Revisited’ werd er in sneltempo doorgejaagd
en verloor wat van zijn charme. Het daaropvolgende ‘Ballad of a
Thin Man’ behield zijn grandeur wel en werd hét orgelpunt van het
optreden. Dylan zette vervolgens Vorst nog enkele keren in
lichterlaaie met ‘Like a Rolling Stone’, het erg overtuigend
gebrachte ‘All Along the Watchtower’ en afsluiter ‘Blowin’ in the
Wind’, waarna Dylan van zijn toetsten wegstapte en op mondharmonica
de avond treffend afsloot.
Je moet een beetje geluk hebben bij een optreden van Dylan. Heeft
hij een mindere dag, dan lijkt hij het verloren te hebben, zoals
vier jaar geleden. Is hij in grote doen, dan krijg je een concert
als dat van woensdag. We zullen er niet om liegen dat we zijn
klassiekers liever in de originele versies horen, maar als een
bejaarde man met een schurende stem je meermaals kippenvel kan
bezorgen, dan beleef je iets magisch.
‘Together Through Life’ is uit bij Sony.
