



Billy
Burke, Ashley Greene e.a.
“Read all of the books, seen the film. And OMG the best
vampire film i have seen yet. It just like a Buffy the Vampire
Slayer But even Better and with true love in it. Cant wait to get
the DVD It gonna be fab XD
xox”
Bovenstaande is de – om er maar een naam aan te geven –
“bespreking” van de film ‘Twilight’, geschreven door K987675, een
gebruiker van het forum op dvd-website Play.com. En eigenlijk zegt
dit tekstje alles dat je moet weten. Catherine Hardwicke, laatst
gezien toen ze Keisha Castle-Hughes onbevlekt liet bevallen van het
kindeke Jezus in het ronduit stupide ‘Nativity Story’, liet zowat
alle hormonaal geteisterde meisjes van zestien jaar en jonger
en masse de cinemazalen bestormen (en daarna nóg eens, en
dan nóg eens), om haast ovulerend van genot getuige te zijn van wat
je de eerste emo-film zou kunnen noemen. Gebaseerd op het
eerste deel uit de gelijknamige boekenreeks van Stephenie Meyer, is
‘Twilight’ een naïeve chick flick voor chicks die
hun eerste kus nog niet al te lang achter de rug hebben, regelmatig
de frase “oh my God” uiten, niet toekomen met duizend gratis
sms’jes per maand en het woord “echt” met de regelmaat van een klok
met een g schrijven. Die meiden waren zelfs met zoveel dat de
volgende film er in november 2009 al zou moeten komen, nauwelijks
een jaar na de release van ‘Twilight’. Het enorme commerciële
succes van de film, en vooral de aantrekkingskracht ervan op een
specifiek nichepubliek (pubermeisjes), confronteren je als criticus
enorm met je eigen beperkingen. Je kunt immers zeuren zoveel je
wilt over het gebrek aan een goede plot, de latent-conservatieve
subtext, de houterige acteerprestaties en soms lachwekkende
dialogen, maar wat maakt het uit? Het doelpubliek leest je recensie
helemaal niet, en de mensen die ‘m wel lezen, zullen op z’n best
eens glimlachen en naar betere dingen gaan kijken. Ach ja, soms
schrijf je een bespreking gewoon omdat dat leuker is dan effectief
naar de film zelf kijken.
Kristen Stewart (ooit nog de dochter van Jodie Foster in ‘Panic
Room’) speelt Bella, een somber tienermeisje dat een tijdjelang bij
haar vader gaat wonen in het kleine, regenachtige stadje Forks in
Washington. Daar krijgt ze al gauw in niet onaanzienlijke mate de
hots voor Edward (Robert Pattinson, immer zorgvuldig
gestyled om perfect op de cover van de Joepie te passen). Edward is
één van de meest zonderlinge jongens van de school: zwijgzaam,
lijkbleek maar altijd voorzien van een opvallend gestileerde
coiffure, straalt hij (voor Bella dan toch) seks en mystiek uit. Na
een lang aantrekken en afstoten vallen de twee elkaar eindelijk in
de armen, maar Edward heeft een groot geheim te bekennen: hij is
een vampier.
In essentie is ‘Twilight’ dus weinig meer dan een traditioneel
verhaaltje over een verboden liefde, zoals Shakespeare er al over
schreef (‘Romeo and Juliet’) en Willy Sommers er al over zong (‘Het
Water is Veel te Diep’). Helaas heeft de film wat diepgang betreft
meer gemeen met dat tweede. Een groot probleem vanaf het begin is
dat de aantrekkingskracht tussen Bella en Edward nooit
geloofwaardig wordt. Hoe komt het eigenlijk dat die twee zo
onweerstaanbaar zijn voor elkaar? Misschien is het wel hun
wederzijdse lethargie die ’t hem doet. Bella is een triestige plant
van een meid, die continu rondloopt met een smoel alsof ze een
groot, verborgen verdriet met zich meedraagt – met die nuance dat
ze zo’n verdriet helemaal niet heeft. Met Edward is het niet veel
beter gesteld, hoewel hij voor zijn voortdurende slechte humeur nog
minstens het excuus heeft dat hij er al negentig jaar lang uitziet
als een zeventienjarige, en dus al negentig jaar lang dezelfde
bloody lessen biologie moet volgen. ‘Twilight’ is een
romance tussen twee mensen die zichzelf een getormenteerde allure
geven die ze niet verdiend hebben – emo, dus.
Op een net-iets-diepere laag maakt ‘Twilight’ ook de connectie
tussen vampirisme en seks (niet dat het de eerste keer is dat zo’n
connectie wordt gemaakt). Bella verlangt duidelijk naar Edward – ze
doet alles behalve hem tackelen en vastbinden om hem toch maar in
bed te krijgen – maar keer op keer wijst Edward haar af. Hij is een
vampier die het drinken van mensenbloed heeft afgezworen, maar hij
is bang dat hij zich niet zal kunnen inhouden als hij zich door
Bella laat verleiden. Op het hoogtepunt van de seksuele spanning
tussen de twee, ligt Bella in een t-shirt en een slipje op haar
bed, een come hither-blik op haar gezicht… waarna Edward
zich wegdraait. Het drinken van bloed en seksuele passie worden
hier duidelijk beschouwd als één en hetzelfde. Is het dan spijkers
op laag water zoeken als je zegt dat ‘Twilight’ een soort metafoor
is om seksuele onthouding te promoten? Misschien, maar auteur
Stephenie Meyer is zelf een Mormoon, dus ik zou die theorie niet
zomaar afschrijven. Zelfdiscipline, niet toegeven aan je lusten
wordt in ‘Twilight’ in ieder geval beschouwd als de enige manier om
aan corruptie (in de praktijk: in een vampier veranderen) te
ontsnappen.
Louter als film beschouwd, heeft de prent ook z’n gebreken. Ik
had geen hoge verwachtingen van ‘Twilight’, maar het verraste me
wel hoe saai hij bleek te zijn. Het duurt bijna een uur voordat het
hoge woord “vampier” er uit is (en de plot dus echt kan beginnen).
De slechteriken dagen pas na anderhalf uur op. Tussendoor krijgen
we heel wat nevenpersonages die in de sequels waarschijnlijk meer
te doen krijgen, maar hier maar weinig nut dienen (inclusief de
Indiaanse vrienden van Bella en haar vader), en veel te veel scènes
die de groeiende verliefdheid tussen de twee protagonisten dienen
te onderstrepen, hoewel dat eigenlijk al lang niet meer nodig is.
‘Twilight’ sleept zich vooruit aan een slakkengangetje, wat het
eens zo verbazingwekkend maakt dat het jonge volkje hier zo warm
voor loopt.
Kristen Stewart kan acteren en maakt van haar rol wat er van te
maken valt – ze speelt alles volkomen oprecht, wat haar personage
nog niet aantrekkelijker maakt, maar de film tijdens het eerste
half uur nog wel een zekere sérieux oplevert. Ik hoop uit
de grond van m’n hart dat haar rol in deze franchise haar
niet voor de rest van haar carrière brandmerkt, want dat zou zonde
zijn. Voor Robert Pattinson zou dat minder erg zijn, aangezien hij
blijk geeft van weinig meer capaciteiten dan fotogeniek in de lens
staren. Zijn acteerwerk scheert zelfs Keanu Reeves-toppen van
houterigheid. Hoewel het ook niet helpt dat hij dingen moet zeggen
als: “Your scent, it’s like a drug to me. You’re like my own
personal brand of heroin.” Jaja.
Nuja, misschien ben ik gewoon een verzuurde recensent die zich
niet kan inleven in het doelpubliek. Het zij zo. De tienermeisjes
zullen zich allicht niet door mij laten tegenhouden om ook naar het
vervolg, ‘New Moon’, te gaan kijken en ook daar weer absoluut
verrukt buiten te wandelen. Die beslissing hebben ze nu al genomen.
Maar for the record, en voor die paar mensen die hier de
negatieve recensies komen afschuimen: ‘Twilight’ is bar
slechte cinema.