Tussen al het alom geprezen en door hypes omringde geweld dat ons de afgelopen maanden door de postbode op de deurmat wordt gesmeten, springt een debuutalbum als dat van DLGZ Rock 5tet nu niet meteen in het oog. Maar wie had kunnen denken dat een onbekende band uit Rijsel – amper een boogscheut verwijderd – ook nog eens tegen al dat hippe geweld op zou kunnen tornen, en dan nog met verve?
Laten we maar meteen aanvangen met de conclusie en stellen dat New Tricks For Old Dogs een beest van een plaat is. Het is de synthese van tien jaar kruisbestuiving tussen rock, elektro en hier en daar wat jazz. Een hoogmis van het muzikale experiment, zo zou het kunnen heten, maar ook wel een apologie voor de stevige, rauwe rock, en zelfs voor de zorgvuldig opgebouwde pathos die normaal gezien aan de postrock eigen is. DLGZ Rock 5tet is van alle markten thuis, grabbelt overal het beste bijeen, en weet daarmee iets te brouwen dat zich niet voor één gat laat vangen. En dat bovendien gewoon àf is. Dat gezegd zijnde is onze plicht vervuld en werd het woord verspreid: deze plaat is straffe kost.
New Tricks For Old Dogs werd opgenomen met hulp van John McEntire, bekend van postrocklegende Tortoise, in diens (naar verluidt) technisch vooruitstrevende studio in Chicago. En jawel, de eerste noten van DLGZ’s debuut hebben wel wat weg van afgelikte, dromerige postrock. Niet meer dan een illusie, zo blijkt luttele minuten later, wanneer eerst de distortion net iets harder komt te staan dan je zou verwachten, en nadien de break niet braaf ophoudt zoals het hoort, maar in de plaats verdrinkt in een streep ambient. Dat DLGZ niet meteen van plan is om iets dat lijkt op refreinen en strofes in zijn songs in te bouwen, of om die songs te laten eindigen in hetzelfde genre als waarin ze begonnen, wordt in de daaropvolgende nummers nog ten overvloede duidelijk gemaakt. Het is de grote verdienste van de groep dat ze zich daarbij nooit ofte nimmer verliest in artyfarty navelstaarderij of stuurloze leegheid. New Tricks for Old Dogs wordt op geen enkel moment minder dan een erg genietbare en coherente plaat. Alleen daarvoor al een pluim.
Ook al raakt een deel van de plaat niet verder dan dat label 'genietbaar', vaak is New Tricks For Old Dogs veel meer dan dat, en gewoonweg steengoed. Op "Hurry" klinkt zanger Stephane Hayes als de gedroomde kruising tussen Spoon en Kings of Leon, en verderop komen ook the Black Keys wel eens kijken op het potige "My Head Is Heavy". Dat laatste is overigens het enige nummer dat ook maar enigszins in de buurt komt van een echte popsong – en dan ook nog eens een erg geslaagde. Maar het échte hoogtepunt van de plaat is zonder enige twijfel het opvallende "Hit Me Three Times (Chocolate Bars & Narcissism)". Wie na DJ Shadow’s The Private Press in wanhoop wachtte op een waardige opvolger, kan dankbaar de handen ten hemel strekken want de verlossing is eindelijk gekomen. Een song die van dubstep over rock naar Pink Floyd vloeit, en ook nog eens een tekst serveert die je naar de keel grijpt, meer is er niet nodig om een mens gelukkig te maken.
DLGZ Rock 5tet legt met zijn debuut meteen de lat erg hoog. Of ze überhaupt nog ooit hoger springen dan dit zal ons echter worst wezen. Een grillige plaat als New Tricks For Old Dogs heeft nog genoeg verborgen trucs achter de hand om de komende tijd gewillig grijs gedraaid te worden zonder meteen te gaan vervelen. Dit is kwaliteit.
