Deze keer hadden we het bijna verkorven: EP verscheen al een klein jaar geleden. Maar hey, sommige dingen komen er maar niet van — een meet & greet met Marisa Tomei staat ook al jaren op ons lijstje, zonder succes — hoe hard je ook je best doet. Bovenop onze mea culpa krijgt u echter ook goed nieuws: zes april, de dag dat het langspeeldebuut van Crystal Antlers verschijnt, is er nu al eentje om aan te kruisen.
EP is immers een prijsbeest van de eerste tot en met de laatste feedbackstoot, waartussen 24 minuten psychedelische punk zitten die beide genres op indrukwekkende manier versterken. Er zijn al heel wat woorden verspild aan pogingen om het geluid van dit sextet te omschrijven, de ene reageert al wat excentrieker dan de andere, maar eigenlijk zijn we met psych/punk nog het meest van al tevreden. Na een paar beluisteringen verbaast het niet meer dat The Mars Volta’s Ikey Owens produceerde: net als die band weet Crystal Antlers zijn muziek immers vol te stoppen met zo veel in het rond spetterende ideeën dat een mens er haast een indigestie aan overhoudt. Uiteindelijk is het echter de manische punkenergie die samen met de bedwelmende psychedelische dampen de boventoon voert.
Trouwens: het verzamelde Mars Volta-oeuvre bezit niet half zo veel charme als eender welke song op EP. Het zijn er amper zes, gaande van tweeënhalve tot zeven minuten, en alle zes knopen ze aan met een overbekende traditie door er dingen mee uit te vreten die we van minder getalenteerde klojo’s niet zouden aanvaarden. Er is dat gitaargefriemel, de jankende feedback, de corpulente in zichzelf verzuipende geluidensoep en de schreeuwerige zang, en toch wérkt het. Het klinkt nooit beredeneerd, altijd vanuit de buik en groeit uit tot meer dan een release waarmee je twee weken te koop loopt omdat ze zo cool klinkt, maar die je vervolgens weer vergeet. Integendeel, EP is er eentje die opnieuw en opnieuw in de cd-lade belandt en de speakers op de proef blijft stellen.
“Until The Sun Dies (Part 2)” vat het allemaal prima samen: een rondhossende baslijn, jengelgitaren, kleurrijke toetsen, tempowisselingen op tijd en stond en vooral een hoge rock-‘n-roll-factor en bakken songschrijverschap. Laat er geen twijfel over bestaan: ondanks al de nonchalance en het wilde imago is dit een band die songs kan schrijven, een kunst die veel van zijn voorvaad’ren ontbeerden. Onder die illustere voorgangers zaten vast ook MC5 (“Vexation” is er het meest sprekende bewijs van), Fuzzmonsters Blue Cheer en bandjes als Electric Prunes en 13th Floor Elevators die grote sier maakten op de Nuggets-verzamelaar.
Het is die perfect uitgebalanceerde combinatie van garagerauwheid en bedwelmende gitaar- en toetsengolven die hier zo uitmuntend werkt. We zagen het al heel wat bands klaarspelen op een podium (Major Stars, Comets On Fire, The Black Angels, om er maar een paar te noemen), maar het is een kunstje dat moeilijk op plaat vast te leggen valt. Crystal Antlers slaagt er met verve in. Mooist van al is dan nog het een-tweetje “A Thousand Eyes” en “Owl”, het eerste met zijn vreemde latinaccenten en gouden refrein, het tweede met het uit zijn voegen barstende drama. Weinig bands die met zo’n homp wiegende pathos en falsetto overweg kunnen.
Ten slotte is er nog “Parting Song For The Torn Sky”, de obligate gerekte song die het plaatje mag afsluiten. Wat een gierend feedbackfestijn belooft te worden, wordt dat ook effectief, maar dan wel, zo ergens rond het vijfminutenpunt, met een ronduit machtige climax die ons finaal tegen het canvas kwakte. EP is een wilde, begeesterde en bedwelmende release. Amper zes songs, amper vierentwintig minuten en toch genoeg ideeën om een halve carrière te voorzien van kwalitatieve garantie. Crystal Antlers’ langspeeldebuut Tentacles verschijnt op zes april. We houden ons hart al vast, want op basis van dit voorspel verwachten we er eentje voor de annalen.
