‘A dog doesn’t care if you’re rich or poor, educated or
illiterate, clever or dull. Give him your heart and he will give
you his.’ Begint uw hondenminnend hartje spontaan te smelten
bij het lezen van die levenswijsheid? Proficiat, u bent het
perfecte slachtoffer voor ‘Marley & Me’, een manipulatief
tearjerker/feelgood-duopakket dat het Amerikaanse publiek volledig
inpalmde tijdens de eindejaarsperiode. Everybody loves a ham at
Christmas en met ‘Marley & Me’ kregen ze er nog een
driedubbele stroopwafel als dessert bovenop. Wat een bitterzoete
kijk op het leven en lijden van een trekkend en sleurend koppel
moet voorstellen is namelijk een reactionaire reclamespot voor het
huisje-boompje-beestjegezin dat ze toch zo graag verkopen in
conventionele Hollywoodcinema. Sure, de hondenliefhebber
zal ongetwijfeld gecharmeerd toekijken hoe loebas Marley herkenbare
fratsen uithaalt, maar als ze dan toch zo zot zijn van beesten
kunnen ze beter twee uur met hun eigen huisdier gaan ravotten in
het park. Plezanter voor de dieren en je ontwijkt er een zeemzoete
H-bom mee. Win-win!
John (Owen Wilson) en Jennifer (Jennifer Aniston) zijn nog maar
net getrouwd of ze beslissen om naar het
oudepeekesparadijs Florida te verhuizen. Ze kopen er hun
eerste huisje en vinden allebei – verbazend vlot – werk als
journalist. Jennifer mag iets serieuzere stukken schrijven, terwijl
John zich moet bezighouden met humaninterest en andere bagatellen.
Om te voorkomen dat zijn eega te snel aan baby’s begint te denken,
koopt John een labrador als afleiding en als testertje voor het
grotere werk later. Ze noemen de keffer Marley en ook al is de
schattige pup een oncontroleerbare wildebras van een beest, toch
wordt hij met veel liefde en verdraagzaamheid opgenomen in het
huishouden. Over de jaren heen wordt Marley’s reputatie van ‘worst
dog in the world’ alleen maar erger en als die onvermijdelijke
babyfabriek dan toch begint te draaien, stellen de Grogans zich de
vraag of er eigenlijk nog wel plaats is voor een hond in hun
bruisende burgerleventje.
‘Marley & Me’ begint misschien als een frivole hondenkomedie
om de koters en aanverwante familieleden te verstrooien op een luie
zondagnamiddag (je kan niet élke week Zweedse balletjes in de Ikea
gaan fretten, right?), maar eigenlijk is dit niks meer dan
een zwalpend relatiedrama waar toevallig een hyperkinetische
labrador in rondloopt. Tijdens het eerste half uur krijg je wel de
routineuze deugnieterijen (zie Marley een terrastafeltje
meesleuren, woeha!) die we nog allemaal kennen uit de
Beethoven-films en andere generische Disneykomedies, maar na een
half uur mogen de gniffelende jonkies afhaken. Vanaf dan gaat
‘Marley & Me’ vooral over het koppel achter de hond en de
manier waarop de hond hen eraan herinnert dat je moet leren
genieten van het leven, zeker die kleine, banale momentjes die ze
vaak met weinig verbeelding op hallmark-kaartjes kwakken.
Jakkes.
Cool, een subtiele aanval op de banaliteit van een zonnig
all american-gezinnetje en hun all american-droom
denk je dan, maar regisseur David Frankel (ook al verantwoordelijk
voor het verwijderen van de satire uit ‘The Devil Wears Prada’)
is geen Sam Mendes en maakt van ‘Marley & Me’ een potsierlijk
oprechte ode aan de hoeksteen van het oerklassieke Amerikaanse
gezin. Niks tegen verdacht gelukkige mensen die rondlopen met een
voorgeprogrammeerd lijstje waarop ze niet snel genoeg huisje,
tuintje en kindje kunnen aanvinken, maar ‘Marley & Me’ verkoopt
zijn respect voor de traditionele waarden en clichés als ware het
de heilige graal voor een zinvol leven. Zo mag Jennifer haar
succesvolle carrière als journaliste opgeven om braaf moeder de
vrouw te spelen en flakkert het onveiligheidsgevoel wel héél hard
aan na een geïsoleerd incident van geweld op straat. Ze zitten
potverdikke in het geriatrisch verantwoorde Flordia, niet in de
achterbuurten van Baltimore.
Komt daar nog bij dat die Grogans – de film is gebaseerd op de
bestsellende memoires van columnist John Grogan – zo’n verdomd saai
en voorspelbaar koppel vormen dat er al helemaal geen hol aan is om
mee te leven of enige sympathie te kweken. Ze trouwen, ze kopen een
huis, ze kopen een hond, ze gaan wandelen met de hond, ze gaan op
reis, ze kopen een kind, ze spelen met de hond en het kind, ze
maken eens ruzie, ze verhuizen, ze kopen een tweede kind en ga zo
maar verder tot elk sprankeltje enthousiasme uit je lijf is
gesijpeld. Boeiend kan je dat niet noemen en bovendien heeft die
‘authentieke’ slice of life dezelfde diepgang en
meerwaarde als een commercial voor hondenbrokken, inclusief de
obligate slowmotionmomenten van een hond die langs het strand
loopt.
Zo slentert het oversentimentele ‘Marley & Me’ twee uur lang
ongeïnspireerd voorbij met de constante twijfel of het nu een
ontroerende familiefilm wil zijn of een relatiedrama over volwassen
worden. We zijn getuige van de leuke momenten (Marley die het been
bespringt van een alsmaar vadsiger wordende Kathleen Turner), de
droevige en vooral de vervelend gecalculeerde waarbij de regisseur
binnen dezelfde minuut zowel een lach als een traan wil
losfutselen. Zelfs Owen Wilson en Jennifer Aniston, niet geheel
ongeloofwaardig als koppel, kunnen deze alsmaar kleffer – dat
einde! – wordende crowdpleaser niet redden van de
gepolijste oppervlakkigheid.
Voor anderhalf uur is ‘Marley & Me’ een fragmentarische,
deprimerend doordeweekse dramedy waar slechts héél sporadisch een
oprecht momentje uit komt kruipen. Maar met het laatste half uur
laten de makers hun ware gelaat zien, want dan transformeert het
schijnbaar onschuldige hondenvehikel in een genadeloze aanval op
alle lichamelijke holtes waar ook maar een beetje vocht uit te
persen valt. Als een allesverslindende succubus die begint te
vreten aan haar slachtoffer, zo gaat ‘Marley & Me’ tekeer met
de makkelijk uit te buiten emoties van de kijker. Gij zult ontroerd
zijn! Gij zult weemoedig terugdenken aan uw persoonlijke ervaringen
met honden die al lang dood zijn en gij zult tranen met tuiten
bleiten en aan iedereen doorvertellen dat ‘Marley & Me’ toch
zo’n mooie, hartverwarmende film is. Gij zult u niet laten
vangen?
