Tot
groot ongenoegen van de solide fanbasis liet ‘hun’ Anneke The
Gathering achter zich om zich onder de naam Agua De
Annique aan een nieuw project te wijden, waarin zij de hoofdrol
voor haar rekening neemt. Onlangs gooide zij haar fans een
zoethoudertje toe met deze ‘Pure Air’, die het best omschreven kan
worden als Agua De Annique unplugged. Waar de debuutplaat nog
aanvoelde als een groepswerk, is deze opvolger onmiskenbaar 100%
haar geesteskind: de naam en het gezicht Anneke Van Giersbergen
prijkt op de cover en haar stem is in elk nummer het primaire
aandachtspunt.
‘Pure Air’ verdeelt de aandacht over herbewerkingen van eigen
nummers en covers, vaak in samenwerking met de originele
uitvoerder. Het respect voor de song staat voorop en dat hoor je
meteen bij de opener, een mooie versie van Damien Rice’s ‘The
Blowers Daughter’. Net als in het origineel hoor je een breekbare
troubadourstoon, die door Van Giersbergens romantischer klankkleur
iets sprookjesachtiger gaat klinken. Toch schuwt ze de
theatraliteit en laat ze de eenvoud eerst spreken alvorens ze in
een harmonieuze samenzang met Danny Cavanagh (Anathema) eindigt.
Dankzij deze aanpak slaagt ze er samen met Sharon Van den Adel
zelfs beter in de essentie van het Within Temptation-nummer
‘Somewhere’ te vinden dan de groep dat zelf kon. Ging ze maar even
ver in de bewerking van Ayreon’s ‘Valley Of The Queens’, dat door
de dramatische stemvoering en etherische instrumentatie nog te
artificieel blijft om binnen dit concept te passen.
De keuze van de covers is op zijn minst eclectisch te noemen, en
bevat enkele minder voor de hand liggende keuzes, wat wij
natuurlijk alleen maar kunnen toejuichen. Neem nu ‘Wild Flowers’,
een vertaling van een lied van haar ex-collega Frank Boeien, dat in
de sobere orkestratie de perfecte match vindt voor haar hoge vocale
register en staat de blinken in de tracklist. In het lijstje
inspiratiebronnen is Alanis Morissette’s ‘Ironic’ echter een
onbegrijpelijke keuze: een van enige originaliteit gespeende kopie
zoals die door een tienermeisje in een parochiale muziekschool
nagespeeld zou worden. Nochtans kan een platgetreden klassieker met
een likje vernieuwing nog steeds vers klinken, zoals de complete
herwerking van Frankie Goes To Hollywood’s ‘The Power Of Love’
getuigt, waarbij je de lyrics als strohalmen nodig hebt om het
orgineel te kunnen herkennen.
Op dergelijke platen wil je geen soundmixshowtje horen, maar een
duidelijk creatieve inbreng, wat nog het meest voelbaar is in de
nieuwe versies van de tracks uit ‘Air’. Akkoord, de zachtere versie
van ‘Yalin’ ligt aangenaam in het oor, maar toch blijft hij te
dicht in de buurt van het origineel hangen om ooit het niveau van
een aardig b-kantje te overstijgen. Veel spannender is de radicale
herbronning van ‘Witnesses’: de wervelwind van ‘Air’ herschapen tot
een ingetogen intermezzo. ‘Beautiful One’ klinkt duisterder en
intrigeert daardoor meer dan het origineel: de romantiek die het
nummer sowieso doornerft is nu efemeer geworden, wat het
liefdesverhaal in een mist omtrekt zodat het om een geest uit het
verleden lijkt te gaan. Een pluim ook voor de samenzang met Niels
Geusebroek (Silkstone): deze twee stemmen lijken voorbestemd om
elkaar eens te vinden. Dat kan niet gezegd worden van ‘Day After
Yesterday’ in een duet met Marike Jager, wiens stem niet vol genoeg
is om het duel met Van Giersbergen aan te gaan, waardoor ook deze
laatste met de rem op gaat zingen.
Hoewel de zin voor avontuur van ‘Sleepy Buildings’, het
semi-akoestische album van The Gathering en nog steeds een aanrader
van jewelste, hier ontbreekt, steekt de soberheid niet tegen. Enige
extraatjes, zoals de inkleuring van ‘Come Wander With Me’ met een
streepje trompet, verminderen het risico op een eentonige
instrumentatie. Bovendien is er nog steeds die bloedmooie stem, die
elk nummer van een emotionele lading voorziet. Op deze voornamelijk
op de fans gerichte release hoor je weinig verrassingen, maar het
blijft een mooi geschenk voor wie de stem van Anneke een warm hart
toedraagt.
