Welgeteld één studioplaat heeft Future Of The Left reeds uitgebracht en daar is het eerste livealbum al. Messcherpe versies van ijzersterke songs worden afgewisseld met oeverloze bindteksten, waardoor Last Night I Saved Her From Vampires de scherpte mist die we van frontman Andy Falkous gewoon zijn.
"Het is een misvatting dat een nummer afgewerkt is als het eenmaal opgenomen is," zo vertrouwde Falkous ons toe ten tijde van de release van Curses, de debuutplaat van Future Of The Left, de band waarmee hij aardig op weg is het verdriet om het heengaan van zijn vorige bandje te verzachten. Afgaand op die debuutplaat althans. Want over de pas verschenen liveplaat Last Night I Saved Her From Vampires zijn we niet helemaal euforisch.
Nochtans knalt het album wel. "Adeadenemyalwayssmellsgood" beukt nog steviger op je in dan op Curses, waarmee Falkous in enkele minuten zijn eigen theorie weet te staven. Wanneer de intro van "Manchasm" weerklinkt, is het ook niet verwonderlijk een vreugdekreet uit te slaan. Om dan over het wild meezingmoment verderop in het nummer nog maar te zwijgen. Maar helaas verliest Falkous zichzelf net iets te vaak in sarcastische monologen om van een overdonderende liveplaat te spreken. En laat dat nu net het argument zijn om waarom iemand een liveplaat van een punkrockgitaartrashgezelschap zou kopen. Net zoals bij Songs For The Deaf van Queens Of The Stone Age zijn de interludia best leuk bij de eerste luisterbeurt, maar komen ze niet lang daarna helemaal je strot uit. Wanneer in het booklet dan nog verkondigd wordt dat dit een document is dat de live-ervaring van Future Of The Left vat, vergaat je de lust om nog een concert van de band te willen bijwonen.
Maar genoeg kritiek geuit, want, zoals reeds aangehaald, bij momenten is dit een plaat die serieus hard aankomt. En dat is niet in het minst te danken aan de zo maar eventjes vier nagelnieuwe nummers. Het zinderende "Distant Jabs At A Soul" is het muzikale equivalent van een slasher movie. Alles wat je hoort — de pompende bas, de messcherpe gitaarrifs — klinken vertrouwd in het gehoor, maar doet toch moeiteloos haren ten berge rijzen. Iets dat ook geldt voor "v.d.f.a.", dat zich als een granieten blok agressie aandient en dan ook te nemen of te laten is.
"Drink Nike" van zijn kant, dient zich aan als een rechtoerechtaan gruizige gitaarsong die zo op "Curses" had gekund. Of, nu dat toch niet gebeurd is, het potentieel heeft van een prima openingstrack voor een volgende langspeler. Dat die er bovendien maar snel komt, want na één plaat dezelfde nummers in slechts lichtjesgewijzigde vorm opnieuw uitbrengen, is — laten we wel wezen — een beetje goedkoop. Daar kunnen een handvol nieuwe songs niets aan veranderen, zeker niet wanneer bijvoorbeeld het verder zeer fraaie en lichtjes hysterisch "London Shoes" ingeleid wordt door compleet oninteressant gewauwel over.. schoenen.
