Michael heeft zijn vrienden verraden voor zijn zoon en zijn vrijheid. Jack, Kate en Sawyer zijn in handen van ’the others’ gevallen. Ana-Lucia en Libby zijn dood. Sayid, Jin en Sun hebben een mysterieus (een woord dat nooit langer dan tien zinnen vermeden kan worden in een ‘Lost’-recensie) viertenig standbeeld gevonden, terwijl ze op zoek waren naar hun vrienden. En ondertussen is the hatch geïmplodeerd door een soort gigantische elektromagnetische lading die Desmond heeft losgelaten. Seizoen drie kan beginnen. And it’s gonna be one hell of a ride.
Het seizoen begint, zoals altijd, fenomenaal. We zien enkele mensen hun frustraties bovenhalen bij de vergadering van een doordeweeks boekclubje. Oh, joy, ze beginnen met een flashback, denk je dan. Jààh, dat is zo, maar wat voor één. Het intellectuele groepje wordt opeens door elkaar geschud door een explosie van buiten. Ze rennen de deur uit, in een jungleachtige omgeving en zien een vliegtuig neerstorten. De man die we meteen herkennen als de gluiperige, manipulatieve leider van ’the others’, Ben, geeft onmiddellijk instructies aan zijn mannen om te infiltreren bij de overlevenden. We zitten op the island en de makers hebben je meteen weer helemaal bij je lurven, de smeerlappen.
Het verhaal gaat deze keer ook vooruit als een trein en je komt eindelijk vanalles te weten over ’the others’, hun rol op het eiland en het lot van het wetenschappelijke onderzoeksteam van de Dharma Initiative. We komen ook de oorzaak van de vliegtuigcrash te weten én, voor velen absoluut belangrijker, voor welke man Kate nu zal kiezen. Spannend! Het geduld dat veel mensen moesten opbrengen bij het voorgaande seizoen finally pays off.
Dit seizoen werd in de VS overigens in twee delen uitgezonden; het eerste bestaat uit zes afleveringen en gaat vooral over de gevangenschap van Jack, Kate en Sawyer bij ’the others’, het tweede telt zestien afleveringen en vertelt hoe de overlevenden ’the others’ bevechten en het schip van Desmonds liefje proberen te contacteren (u weet wel, die boot die op het eind van seizoen twee de locatie van het eiland kon bepalen). Dat eerste blok heeft nogal wat kritiek gekregen omdat het te traag zou zijn. Er zou niet genoeg in gebeuren. Dat heet dan nonsens. De claustrofobische sfeer van gevangenschap wordt prachtig opgebouwd en de psychologische spelletjes die Ben speelt met vooral Jack zijn slopend spannend. Je kan als kijker zelf de leugens en de loze beloftes niet meer van de waarheid onderscheiden. Onder al die emotionele druk wordt Jack vastberadener dan ooit en méér dan het morele kompas dat hij vroeger was, is hij nu een enorm cool peronage dat met plezier de nodige ass kickt en klaar is om alles te doen om van het eiland af te geraken. Maar ook het tweede deel is continu spannend – je voelt nu dat een eindontknoping in zicht is – en eindigt met een legendarische finale, eentje voor de annalen van de tv-geschiedenis zelfs, maar daarover later meer.
Daarbij krijg je nog dat Desmond de toekomst kan zien door zijn avontuur in the hatch en aldus een onaangename ontdekking doet over het lot van een van zijn vrienden, terwijl Locke steeds extremistischer en gevaarlijker wordt, plus de fantastische nieuwe personages van Ben (die nu een vast lid van de cast is geworden en geweldig vertolkt wordt door Michael Emerson) en Juliet, een blondine die steeds dichter naar Jack toe groeit en van wie je nooit weet of ze nu oprecht is of niet. De enige serieuze misstap van dit seizoen, ligt in de introductie van Paulo en Nikki, een compleet overbodig koppel dat gelukkig al snel om het hoekje werd geschreven (en hoe!), wegens protest bij de fans. Een kleine uitschuiver, die niet meer dan een aflevering op de heupen werkt.
Het halve sterretje dat deze jaargang méér krijgt dan de eerste, is te danken aan het feit dat de schrijvers én acteurs hun personages ondertussen zo zorgvuldig hebben opgebouwd dat je meer dan ooit meeleeft, zonder dat er ooit melodramatisch wordt gedaan, en zonder dat hun onderlinge relaties, hetzij vriendschappelijk, hetzij iets lichamelijker, ooit vergezocht of ongeloofwaardig worden. Ook het feit dat we nu niet alleen mysteries, maar ook antwoorden krijgen, helpt. Het laat zien dat de makers niet alleen een beklemmende sfeer kunnen opbouwen, maar ook een geniaal uitgesponnen, uitgebreide en complexe plot. Het mag gezegd worden, met dit derde seizoen verdient ‘Lost’ zijn plaatsje bij de absolute top. Volledig anders dan de iets meer intellectueel verantwoorde tegenhangers van op de betaalzenders, maar daarom zeker niet minder. Het blijft entertainment, zeker, maar dan wel rasecht topentertainment – met inhoud dan nog, stel u voor – en dat is al zeldzaam genoeg.
Net zoals ze bij het vorige seizoen de oorzaak was van de grootste frustraties, is de finale bij deze jaargang – ironisch genoeg – op z’n eentje al voldoende om het hele seizoen ‘historische televisie’ te noemen. Zonder iets over de plot te verklappen, is het veilig om te zeggen dat u wellicht met open mond naar de eindtitels zult zitten staren, nadat u ondertussen al bekomen bent van een stevige krop in de keel, want naast de spannendste (het ‘We’re gonna blow ‘em all to hell‘-moment waarmee deze finale begint zorgt al voor kippenvel) is het ook veruit de meest oprecht emotionele aflevering van de eerste drie seizoenen. De ontknoping is door en door typisch ‘Lost’, zo’n gepatenteerd what the fuck-moment, waar Lindelof en Abrams je altijd mee liggen hebben, maar dan cooler, verrassender en onthullender dan de som van alle voorgaande plotwendingen. U weze gewaarschuwd.
Dat seizoen drie niet overal in goeden aarde is gevallen, is niet zo verwonderlijk: de combinatie van paranormaal mysterie en menselijk drama is niet voor iedereen weggelegd – dat was in seizoen één nu ook wel al, maar kom – en na seizoen twee kon ‘Lost’ voor veel mensen gewoon niet veel goeds meer doen. Toch is het moeilijk om hier ook daadwerkelijk negatieve punten te vinden. Oké, aan het eind heb je nog lang niet alle antwoorden, dat is waar… Maar wat wil je, die heb je nu eenmaal pas aan het eind van seizoen zes en als je je series liever niet al te uitgesmeerd en complex hebt, dan is ‘Lost’ inderdaad je meug niet. Voor de anderen is dit seizoen een snoepdoos om van te smullen, met indrukwekkende acteerprestaties, schrijfwerk en regie. Gezien het hoge aantal plotwendingen en cliffhangers is het moeilijk om veel concrete dingen te zeggen over het verhaal, maar vertrouw mij, dit seizoen bevredigt op alle vlakken: ze zit vol actie, is emotioneel zowel pakkend als geloofwaardig én er komt een seksscène in. Ha! Kruip nu maar gauw terug in jullie hol, cynici aller landen! En als jullie mij nu zouden willen excuseren, seizoen vier is het kleine scherm onveilig aan het maken. It’s gonna be one hell of a ride.
