2008 was een bevredigend filmjaar, ziehier mijn belangrijkste
filmmomenten netjes ingelijst:
TOP TIEN
1. Once
Ware
liefde verdient een eerste plaats, al is het maar omdat het
onderwerp in deze musical eens niet clichématig van de toonbank
rolt. ‘Once’ is een verwenbeurt voor oor, oog én hart. Het mooiste
liefdesverhaal in jaren.
2. Waltz
with Bashir
Hypnotiserende animatietrip die
oorlog nog nooit zo mooi én confronterend tegelijk in beeld bracht.
De kippenvelmomenten zijn niet te tellen, de muziek brengt je in
hogere sferen en de beelden blijven op het netvlies kleven. Ons
hart moest naderhand even dobberend op een naakte reuzin bekomen
van al dat tussen de kogels walsen.
3. Juno
De
collectieve crush van de enola-redactie: geestig, een blijver van
een soundtrack, een geweldige Ellen Page en fijne dialogen? I
don’t see what anyone can see in any other film than this
one?
4. Import/Export
Ulrich
Seidls symmetrische mise-en-scène en geografische personagewissel
werkt ongelooflijk intrigerend. Hij schopt in het rond tegen
heilige huisjes, toont de mens van zijn lelijkste kant en deelt
mokerslagen van jewelste uit, die gelukkig de geseling waard zijn:
dit is er eentje waarna je niet gezwind uit je stoel kan
wippen.
5. Entre
les murs
Twee uur op de schoolbanken vlogen nog
nooit zo snel voorbij. De levendige discussies in de film tussen
leraar en leerlingen werkten zo aanstekelijk dat ik in de helft een
plakker op mijn mond moest kleven. Pas un truc de pétasse!
6. Atonement
Van
het trillende been in de bibliotheek, over de typemachinesoundtrack
tot de machtige massascène op het strand waarvoor je zeker vijf
ogen te kort komt, ‘Atonement’ is een tot in de pruillipjes
verzorgd epos, de ideale liefdesfilm tegen de achtergrond van de
tweede wereldoorlog, met een hartverscheurend einde waarbij het
gevaar reëel is dat je je in je eigen tranen verslikt.
7. Le
premier jour du reste de ta vie
De perfecte film
binnen zijn eigen genre, een herkenbaar familieportret dat je het
gevoel geeft zelf deel uit te maken van het gezin én een
nostalgische vlucht doorheen de seventies, eighties en de
nineties.
8. Sweeney
Todd
100 % Tim Burton, dat is een doorleefde
Johnny Depp, een groezelige, overgestileerde Jack-the-Ripper
setting en Edgar Allen Poe die goedkeurend gromt doorheen de
duistere zangpartijen. Met als visueel hoogtepunt het uitje naar de
zee!
9. Australia
Kitscherig,
over the top en een dozijn knipoogjes, Baz Luhrman is terug en hoe!
Eindelijk nog eens een film die je met zijn verbluffende
beeldvoering van uw grofgebreide wintersokjes blaast. De tien op
tien voor beste acteerprestatie gaat trouwens naar
chocomelkske!
10. Be
Kind Rewind
De man die prit en schaar boven CGI
verkiest, Michel Gondry, heeft dan misschien iets minder kaas
gegeten van scenarioschrijven, ‘Be kind rewind’ was één grote ode
aan de cinema in al zijn aspecten, die oprecht uit nostalgie is
opgebouwd en alle ambitieuze gedigitaliseerde films het nakijken
geeft.
Speciale vermelding voor: Wall-E, absoluut mijn
beste halve film van het jaar. Dat eerste
deel was betoverend bekoorlijk, met stip mijn absolute filmhemel.
Moest ik een robot zijn, ik zou het wel weten!
Net uit de boot gevallen: ‘There Will Be
blood’, ‘Lust, Caution’ en ‘The Dark Knight’
FLOP VIJF, de teleurstellingen (films
die goed hadden moeten zijn)
1. The
Happening
Onbedoeld hilarische ‘de natuur zal
wraak nemen, pas op!’-waarschuwing van M Night Shyamalan. Totaal
debiele gebeurtenissen (creepy achteruitschuifelende mensen plegen
ze zo snel en efficiënt mogelijk zelfmoord), ronduit absurde
dialogen en pijnlijk slechte acteerprestaties. Dan kijk ik liever
naar de hilarische plaatjes van ‘Suicide Bunnies’
2. Caótica
Ana
Als Julio Medemfan kwam deze pretentieuze
nonsens hard aan. De man probeert zodanig kunstzinnig uit de hoek
te komen, dat er van een film of echte personages maar weinig
sprake meer is: je moet zelf maar iets moois met de puzzelstukjes
maken. Er zijn dan blijkbaar toch grenzen aan mijn
verbeeldingskracht.
3. Silk
Hoe
straf hij ook was in ‘Funny Games US’, in ‘Silk’ weet Michael Pitt
geen enkel moment te boeien. Of de film nu al na een halfuur in
panne valt of gewoon een diesel is die nooit op gang is geraakt,
het is mij een raadsel. Feit is dat we in deze road trip for
the soul geografisch overal komen, maar emotioneel nergens.
Snurk!
4. Indiana
Jones en de plastieken
schedel, zo had de film beter geheten. En niet alleen de
McGuffin was ongeloofwaardig, dat waren ook de cgi-mieren en het
bombastische einde. Nergens is nog de spirit van de trilogie te
bespeuren. Neen, deze vierde Indiana heeft nooit bestaan, deleten
die handel!
5. Paris
Romain
Duris toont ons Parijs vanop zijn balkon. Wat een ode aan het leven
had moeten zijn, is als wiegeliedje nog het meest efficiënt. Van de
maker van ‘l’Auberge espagnole’ hadden we nu toch iets meer
speelsheid en creativiteit verwacht.
2009
Ik word helemaal hitsig bij
de gedachte aan:
‘The Curious Case of Benjamin Button’ (wat een geflipt sterk
scenario)
‘De Helaasheid der Dingen’ (wordt nog beter dan het boek)
‘Wolverine’ (ik wil weten hoe het met mijn stoere wolfmens zo ver
is kunnen komen) ‘Revolutionary Road’ (Kate en Leo terug
samen)
‘Dirty Mind’ (een vuilbekkende Wim Helsen in de hoofdrol, dat wil
je niet missen).
Stoerste oneliner om gretig te hergebruiken: “I
drink your milkshake” uit ‘There Will Be Blood’
Pipi in de onderbroek: ‘Cloverfield’
Allerzaligste personages: the Joker uit ‘The Dark
Knight’
Frustration Island: in Kinepolis dreigt van liefde
voor film maar weinig meer over te schieten. Te hoge prijzen,
pauzes die onze filmmood in twee hakken, een absurd verklikbeleid
en vaste zitplaatsjes zelfs al is de zaal bijna leeg en wat is dat
met dat gênante ‘Stan the Man’-reclamefilmpje?
Miauwkes-award: het gele shortje van Bleeker uit
‘Juno’, nee serieus, Javier Bardem die een übermacho neerpoot in
‘Vicky Cristina Barcelona’
Beste film die hier nooit zal uitkomen: ‘Sita
Sings The Blues’ van Nina Paley
Mond-valt-open openingcredits: ‘Vinyan’
Pure poëzie en surreële topmomenten: de gefileerde
vis in ‘Help me Eros’ en de karaokecapriolen uit ‘Breath’
Slapste lach: Bouli Lanners die in de parel
‘Eldorado’ dé manier vindt om niet in slaap te vallen achter het
stuur (hij kleeft zijn haar aan het autodak). Beste existentiële dialogen:
‘Elegy’
Meest gedurfde prent: ‘Cloud 9’ zit vol met
bejaardenseks en is tóch een heel mooie film geworden
Meest aanstekelijkste glimlach van het jaar:
‘Poppy’ Sally Hawkins uit ‘Happy-go-Lucky’
Guilty pleasure: ‘Mamma Mia!’