Van twaalf leden naar zeven; het is nog altijd niet bepaald een basisbezetting, maar toch klonk Tindersticks zondagavond een stuk meer uitgebeend dan we van hen gewoon zijn. Het gaf de groep de kans om stevig uit de hoek te komen.
Het is een goed jaar geweest voor Tindersticks. Herenigd na vijf jaar stilte, pakte de band uit met wat binnen een paar weken één van de albums van het jaar zal blijken te zijn, en ook op de planken zagen we hen de afgelopen maanden knappe dingen doen. Misschien is dit dan wel het optreden te veel; een applausrondje voor de hardcore fans.
Daarvoor zijn wat blazers en strijkers thuisgelaten: Tindersticks doet het vandaag met één cellist/blazer en nog één blazer naast de traditionele rockinstrumenten als gitaar, bas, drum en toetsen. Het geeft de groep de ruimte om eens wat gebalder te spelen, met meer zin voor kracht dan voor nuance.
Al valt dat aanvankelijk nog niet zo op. “Yesterdays Tomorrows” is een klassiek soulnummer dat drijft op een puntige Stax-beat, ook “The Flicker Of A Little Girl” is nog aangename kamerpop zoals we die van de band kennen: ergens halfweg tussenin chanson en de Angelsaksische traditie. En dan, na een instrumentaal “The Organist Entertains”, kiest de groep resoluut voor de krachtige aanpak.
De xylofoonklanken van “The Hungry Saw” gaan helemaal verloren door de luide gitaar van Neil Fraser en Staples lijkt een deadline te moeten halen. Het zou ons niet verbazen mocht dit optreden aan een voor Tindersticks nieuwe recordsnelheid zijn afgewerkt. “Boobar Come Back To Me” heeft al evenzeer onder dat euvel te lijden. Ergens ontberen Tindersticks vandaag een zekere subtiliteit.
Ook de anders zo majestueuze afsluiter “The Turns We Took” moet dus inboeten aan schoonheid. Sowieso had het altijd strijkers als zijn grote troef, maar omdat die nu beperkt zijn tot het minimum, verliest het nummer zijn uitzonderlijk ingehouden drama. En plots is Tindersticks niet langer uniek, maar gewoon: degelijk. Teruggebracht tot een — toegegeven: uitgebreide — rockband verloor de groep veel van zijn sterkte. Dat deed de groep niet de mist ingaan — we hebben een gemoedelijk, aangenaam concert gezien — maar de band kan veel, zo veel beter. De fans lieten het echter niet aan hun hart komen en bleven schreeuwen om meer. En dat is terecht. Tindersticks is wat ons betreft nog altijd één van de bands van het jaar en deze overwinningsronde is hen van harte gegund.
Maar volgende keer toch graag opnieuw dat tikje meer, heren.
