1999. Bill Clinton is de president van een natie met twee torenhoge Twin Towers. Marouane Fellaini viert zijn twaalfde verjaardag en Vlaamse kippen vol dioxine worden massaal uitgeroeid. Mr. Oizo voert de hitlijst aan met "Flat Beat", wellicht de meest buitengewone nummer 1-hit van het decennium.
Achter Mr. Oizo gaat Quintin Dupieux schuil, een onbekende Fransman. Tot jeansfabrikant Levis hem vraagt om muziek te schrijven voor een nieuwe reclamespot. Dankzij Flat Eric, de immens populaire pluche pop uit dat filmpje, groeide Dupieux’ "Flat Beat" uit tot een echte culthit. Flat Eric was overal te koop, in alle mogelijke vormen en formaten. Jong en oud, iedereen was in de ban van het poppetje. Later werd het stil rond de gele mascotte, tot Eric enkele jaren geleden plots in de serie The Office opdook. Het geknipte moment voor een terugkeer, zo dacht ook Mr. Oizo. Helaas verslikte het baasje zich toen in zijn eigen terugkeer. "Dan maar langs de grote poort", moet hij gedacht hebben. Want na enkele bijdragen op de labelcompilaties, mag Mr. Oizo zijn derde langspeler nu op het verdraaid hippe Ed Banger-label uitbrengen.
Het succes van Ed Banger-acts als Justice en Sebastian stimuleerde Mr. Oizo om er ditmaal wel een straffe plaat van te maken. Op rave-getinte nummers als "Erreur Jean" en "Pourriture 7" wil Dupieux duidelijk niet onderdoen voor de agressieve klanken van die tweede French Touch-golf. Naast deze harde, haast Spartaanse vloervullers, serveert Mr. Oizo ook een aantal bedaarde, meer elektro-gerichte nummers, waarin zijn verfijnd muzikaal meesterschap nog meer uit de verf komt: "Gay Dentists" en "Z" zitten vol subtiele microsamples en "Cut Dick" is het eerste dancenummer waarin het gebruik van een saxofoon niet stoort, sinds Tourist van Saint-Germain, die andere Franse house-held.
Net zoals die pioniers, weet Mr. Oizo ook op een subtiele manier humor in zijn werk te integreren. Zo is er de ronduit hilarische albumcover, een duidelijke knipoog naar "Un chien andalou", de cultfilm van van Luis Buñuel en Salvator Dalí. Maar ook de stemsamples in "Bruce Willis Is Dead", naar analogie met L.A. Styles "James Brown Is Dead", getuigen van fijne humor. Tot slot nog een open doekje voor de wulpse chanteuse Uffie, die hier eens te meer haar imago van sexy stoeipoes kracht bij zet: "Your boyfriend is harassing me/ but you should tell him to stop/ I’m off another level", klinkt ze uitdagend in "Steroids". Onze kop eraf als deze vuilbek niet dé danceplaat van 2009 maakt. Tenminste, als ze Mr. Oizo achter de knoppen uitnodigt.
Mr. Oizo is met Lambs Anger weer helemaal terug, met een plaat die het populaire rave-geluid op sleeptouw neemt en er een flinke portie humor tegenaan smijt. Jammer voor Rex The Dog, maar Flat Eric is de enige echte dance-mascotte van het jaar. Wees dus niet verwonderd als dochterlief in plaats van haar geliefkoosde Barbie straks een prent van een geel, pluche exemplaar op haar sinterklaasbrief plakt.
