
Luka Bloom heeft een nieuw album uit en dat zal België alvast
geweten hebben. De geliefde Ierse folkzanger doet ons land dit
najaar maar liefst vijf keer aan. Voor het derde concert in de
reeks trok hij naar de Botanique.
De gelukkige band die mee op tournee mocht, heet Ma
Rain en is een vijfkoppige bende uit Amsterdam. In de
Orangerie waren het echter enkel zangeres-gitariste Marijn Wijnands
en één gitarist aan haar zijde die op het podium stonden. Niettemin
stonden ze verrassend goed hun mannetje.
Ma Rain brengt akoestische folkmuziek die vooral gedragen wordt
door het jazzy stemgeluid van Marijn en een handvol prima songs.
Bijblijven doen vooral het melancholische ‘Paperwall’ (doet denken
aan Aimee Mann) en ‘If She Falls’, een ontroerend nummer over
Marijns overleden grootmoeder en de vergankelijkheid van het
menselijk lichaam.
Dit keer had de band maar een half uurtje om zichzelf te bewijzen,
maar het zou interessant zijn om te zien wat Ma Rain met meer tijd
zou kunnen doen.
Iemand die zoveel sterk songmateriaal heeft dat hij gerust urenlang
door zou kunnen gaan, is Luka Bloom. En effectief,
de man gaf ons een show van maar liefst een dik anderhalf uur weg.
Je zou kunnen denken dat zo’n tijdspanne toch een beetje te veel
van het goede is voor een optreden waarbij alles in handen ligt van
slechts één man, met een akoestische gitaar dan nog wel. De
songwriter en gitarist Luka Bloom is echter getalenteerd genoeg om
voor voldoende draagkracht en afwisseling te zorgen.
Leuk aan Blooms optredens is het feit dat ze nergens geforceerd
klinken. De zanger gebruikt geen setlist, maar plukt lustig nummers
uit zijn oeuvre, soms ook op verzoek van het publiek. Luka probeert
zich geen imago aan te meten, maar staat gewoon als zijn
vriendelijke, charmante zelve op het podium. Hij brengt zijn songs
met veel overgave en laat tussendoor ruimte voor wat grapjes en een
gezellige babbel met de toeschouwers.
De nieuwe plaat ‘Eleven Songs’ is zonder twijfel Blooms best
onthaalde cd sinds lang. De reden daarvoor kregen we in de vorm van
bloedmooie versies van onder meer ‘There Is A Time’, ‘I Hear Her,
Like Lorelei’ en ‘Everyman’. ‘Eleven Songs’ voorziet echter ook in
nieuwe meezingers van formaat. Bloom slaagde erin het ‘very mellow’
(op de wel erg enthousiast en ieder nummer meezingende jongen naast
mij na, dan toch) publiek zijn stembanden te laten gebruiken
tijdens ‘I Am On Your Side’ en ‘Eastbound Train’. Ook oudere
nummers als ‘Tribe’ en ‘You Couldn’t Have Come At A Better Time’
slaagden daar nog steeds in.
Op z’n best is de Ierse troubadour helemaal wanneer hij de mensen
kan ontroeren. Met zijn nog steeds onaangetaste stem en begenadigd
gitaarspel bracht hij iedereen in vervoering met klassieke songs
als ‘Gone To Pablo’, ‘You’ en een knappe cover van ‘Make You Feel
My Love’. Een ander hoogtepunt was wanneer Luka de lichttechnici
vroeg de felste spots op hem te richten, zodat het ‘hot’ genoeg zou
zijn om ‘hot songs’ te kunnen spelen, waarop hij een broeierige
performance van ‘Monsoon’ ten berde bracht.
Het grote voordeel van Blooms uitgebreide discografie is dat hij
zijn nummers nog lang niet beu gespeeld is. Zo haalde hij de zwoele
cover van LL Cool J’s ‘I Need Love’ naar eigen zeggen voor het
eerst in lange tijd weer naar boven. Hij prijsde zichzelf gelukkig
de hele tekst nog te kennen, wij prezen ons gelukkig deze geweldige
versie te mogen aanhoren.
We kunnen nog wel even doorgaan met het opsommen van memorabele
momenten uit Luka’s optreden, maar ik sta mezelf toe reeds hier te
concluderen dat de sympathieke Bloom in de Botanique voor een
uitstekende show heeft gezorgd die de aanwezigen beslist nog lang
met een blij hart zullen meedragen.