Polydor, 2008
Toen onze harde schijf enkele maanden geleden crashte, hebben we
een week lang enkel gevloekt. Niet omdat we muziek van Smashing
Pumpkins, Air of Weezer kwijt waren. Wel omdat onze voltallige
tweeënhalf uur lang durende verjaardagscollectie van het Stax label
er op stond. Bekendere artiesten als Eddie Floyd, Isaac Hayes of
Rufus Thomas werden samen met minder bekend volk getrokken door
Otis Redding, de jonge Amerikaanse soulzanger die op
zesentwintigjarige leeftijd om het leven kwam in een
vliegtuigongeluk. In datzelfde vliegtuig vier van de zes Bar-Keys,
de band die Redding op deze opname uit ’67 begeleidt samen met
Booker T. & The MG’s. Om maar te zeggen.
Het album omhelst twee opnames – eentje in Londen, het andere in
Parijs – van Redding als hoofdact van wat tegenwoordig een
conceptavond zou worden genoemd. Onder meer Sam & Dave leidden
de man in. Veel verschil zit er niet in set, nog in uitvoering
tussen de twee optredens, maar eens in uw bezit, zult u het album
desondanks nooit halfweg uitzetten.
Een introductie zoals u die enkel nog kent uit concertregistraties
van lang vervlogen tijden gaat ‘Respect’ vooraf, onzes inziens
meteen het allerbeste wat Redding te bieden heeft. Alles aan dit
nummer klopt. We zijn al ons hele leven atheïst, maar vandaag
beweren we zonder schroom dat deze compositie van een dergelijke
volmaaktheid is, dat zelfs Charles Darwin er geen verklaring voor
te berde brengt. Alleen omdat bakkersdochters en Leki-fans in Idool
of Star Academy Aretha Franklins veel bekendere (maar dus wel niet
originele, meisjes) versie van het nummer opwerpen, vergeven wij de
putsch op de popmuziek die de makers van dergelijke programma’s
plegen.
Wat we krijgen, is slechts een selectie uit wat Redding die avonden
in de Britse dan wel Franse hoofdstad bracht. Ons benieuwt het om
de rest ook te horen, maar met wat we krijgen, hoor je ons zeker
niet klagen. Neem ‘Fa-Fa-Fa-Fa-Fa’, het andere eigen nummer op de
Britse kant. Alleen al de gedachte dat dit olijke nummer de
ondertitel ‘sad song’, dito verhaal en terneergeslagen blazersectie
meekrijgt, wijst ons op het talent van Redding. Twee jaar later –
Redding was dan al dood – brachten The Beatles ‘Ob-la-di Ob-la-da’
uit, we wéten gewoon dat ‘Fa-Fa-Fa-Fa-Fa’ in de studio gespeeld is.
Als u het ons vraagt, had zelfs Led Zeppelin anders geklonken
zonder dit bommetje.
Maar we hadden het over The Beatles. Redding adapteert hun ‘Day
Tripper’ geheel naar zijn eigen conventies, en het klinkt op geen
moment minder indrukwekkend dan het ook al niet te versmaden
origineel. ‘Satisfaction’ – van dat andere niet onaardige groepje
uit die tijd – klinkt dermate anders dat we nauwelijks kunnen
geloven dat de song eerder al door iemand anders werd uitgebracht.
‘My Girl’ is een bewerking van een Temptations-song, maar dan zoals
de David van Michelangelo een bewerking van een steen is, en zelfs
in een kille huiskamer is het moeilijk om stil te blijven zitten
bij ‘Shake’. ‘Try A Little Tenderness’ lijkt Londen met snik uit te
huilen, maar cumuleert in een dergelijke explosie dat we halfweg
het album al een post-allerzielenmemorandum neerpennen. Met
eenzelfde vocabularium kan overigens over ‘These Arms Of Mine’ –
kant Parijs – worden verhaald.
De Parijse set verschilt nauwelijks van die in Londen, als is ze
dan wat uitgebreider, en minder extatisch. Al in ‘Respect’ klinkt
meer professionalisme door, alsof Redding het verschil wilde
aantonen tussen de twee steden. Tussen het Londen van Blake en het
Parijs van Voltaire enerzijds, de steden van Doherty en Carla Bruni
anderzijds wijst Otis Redding de weg. ‘My Girl’ is hier helemaal
uitgekleed, en ook ‘Shake’ is meer op routine gestoeld, maar wie
hoort ons zeggen dat dat een minpunt is? Ook bij U2 voelen wij nog
herhaaldelijk kippenvel.
Op de Franse kant staan nog twee nummers die niet in Londen
gebracht werden. Eerst klinkt ‘I Can’t Turn You Loose’ gejaagd als
zat de Belgische staatsveiligheid per toeval achter hem aan,
daarnaast is ‘I’ve Been Loving You Too Long’ een crooner zoals
Lotti ze zou durven brengen, maar dan met een stembereik om orkaan
Katrina tegen te zeggen en een begeleidingsband die sindsdien nog
maar zelden geëvenaard werd. Ook hier sluit een gelijkaardig ‘Try A
Little Tenderness’ af.
Otis Redding overleed in 1967. Op die dag werd Marco Borsato’s
huidige echtgenote geboren. Wat we hiermee willen aantonen weten we
zelf niet goed, maar samen met Redding, is de wereld die dag een
klein beetje heengegaan.