Voor ers van: plaatjes in hutjes
Het kan jong en oud niet ontgaan zijn dat er de laatste weken heel
wat veranderd is. Het politieke landschap in België blijft nagenoeg
nog steeds onveranderlijk (afgezien van enkele felle banktinten),
maar eender welk ander landelijk landschap lijkt er weer onder te
lijden: het eeuwig draaiende rad der seizoenen. Met het vallen van
de bladeren worden niet alleen de bomen kaler, ook de dagdagelijkse
handelingen blinken minder uit en verdoffen. Men heeft het al eens
moeilijker een overlijden te verwerken, pessimistische gedachten
verdragen het niet meer de kop te worden ingedrukt en het humeur
kan soms wel een deuk krijgen door een barre weerstoestand dan wel
door onverdraaglijke huisgenoten.
Maar met het voorlopig inwisselen van frivole zomerkledij in
doffere herfstdraperieën gaat nog iets anders, zo mogelijk zelfs
iets leuks, gepaard. Een houvast, zeg maar als extra isolering,
wordt wel eens gezocht en gevonden in muziek. Overdreven opzwepende
muziek wordt dan uit de cd-speler verbannen om plaats te maken voor
een wat gemoedelijkere soundtrack voor Allerheiligen. Een eerste
rustplaats op die zoektocht naar steun mag bij ‘Lost Wisdom’, de
ene helft van de tweeling waarvan de Amerikaanse lofi-groep Mount
Eerie dit jaar beviel, zeker ingelast worden.
Phil Elverum zette zich vroeger reeds met hart en ziel in voor de
groep The Microphones, maar sedert 2003 heeft hij zijn pijlen
gericht op een zijproject, genoemd naar een album van zijn eerste
groep: Mount Eerie. Mount Eerie bediende zich oorspronkelijk nog
van de originele sound van The Microphones, maar daar wordt met
‘Lost Wisdom’ verder op voortgeborduurd. Een niet onaangename
nieuwe wind dus, vooral aangewakkerd door het gastoptreden van de
Canadese belle Julie Doiron.
Uit grote bewondering voor haar eerste groep Eric’s Trip, werd
Doiron uitgenodigd om mee te werken aan de opnames voor Elverums
nieuwe plaat. Dat haar melancholische engelenstem allesbehalve
slecht samengaat met de al even bedeesde stem van Elverum, mag
niemand verwonderen. Opener ‘Lost Wisdom’ is daar al een eerste
prachtig resultaat van, een song waarin hun stemmen bijna
moeiteloos een voorgevoel van iets onheilspellends laten
doorklinken: “These rocks don’t care if I live or die/Everyone
I know will finally turn away”.
Die desolate toon is op de hele plaat onderhuids aanwezig. Er wordt
vaak geprobeerd om het wanhopige zodanig te overstijgen dat er
veruit geen empathie van de luisteraar genoeg is, zoals in een
verbluffend, bijna liturgisch ‘Voice In Headphones’. Dankzij
‘What?’ is het dan weer niet moeilijk om zich voor te stellen hoe
het een vallend blaadje vergaat: weggerukt worden door een kracht
ver buiten het eigen besef om in een onomkeerbare toestand terecht
te komen; van een existentiële doorn in het oog gesproken.
Genregewijs vallen de lofi-elementen niet te negeren. Voor een
onverbiddelijk luisteraar kan deze povere geluidskwaliteit op
sommige momenten uiterst irritant zijn, toch doet het weinig
afbreuk aan de intimiteit die zo op haar plaats is in nummers als
‘With My Hands’ en ‘O My Heart’. In dat opzicht lijkt het
reisdagboek Dawn, de andere cd die Elverum dit jaar releasete,
ietwat redundant gemaakt. Hoe mooi die ook zal blijken te zijn,
‘Lost Wisdom’ overtreffen is bijna onmogelijk. Dit is nu eenmaal
een plaat die je afwisselend warme en kille rillingen doet krijgen.
Aan iets tussen een kersenpitkussen en ijsblokje hebben wij geen
behoefte, althans nu nog niet.
http://www.myspace.com/mounteerieorthemicrophones
