‘Is het een vliegtuig? Is het een vogel? Nee, dat is het niet, het
is Alice Rose die je aan de hemel ziet!’: als er één artieste zich
profileert als Mega Mindy van de pop, is het deze Deense wel. De
blonde multi-instrumentaliste vertoont evenveel productiviteit,
plichtsbewustzijn en daadkracht als de roze kinderheldin, maar in
vergelijking met Free Souffriau is er bij Rose een grotere hoek af
dan bij de neus van de sfinx van Gizeh. Of Gert Verhulst ze graag
zou zien komen, is dan ook maar de vraag, want Alice Rose baant
zich wars van alle commerciële logica een weg door muziekland. Na
het stilistisch eenvormige, maar ronduit banale Mora With The Golden
Gun maakt de Scandinavische femme fatale namelijk alweer een
u-turn met ’21 Days’, een auditieve mozaïek van 21 songs die in
evenveel dagen werden opgenomen.
Alice Rose is het perfecte bewijs dat geestdrift niet altijd een
vriend is. Haar inspiratiebron blijft immer opwellen, maar de songs
die ze eruit bottelt, zijn niet altijd even sprankelend. Op
Tales of
Sailing manifesteerde de Deense zich nog als de succulente
missing link tussen Björk en Ellen Allien, maar de
kreupele electropop van ‘Mora With The Golden Gun’ strooide roet in
het eten. De muziek van Rose werd eensklaps even verleidelijk als
Mia De Vits in de rol van nieuwe Bondgirl. We hielden dan ook ons
hart vast voor ’21 Days’. Werd de plaat opnieuw een snel
bijeengescharreld amalgaam van halve ideetjes en onafgewerkte
schetsen of zou het een schatkist van opwindende, spontane
zelfexpressie blijken?
Het antwoord ligt zoals zo vaak ergens in het midden. ’21 Days’ is
allerminst een endlösung van haar artistieke geloofwaardigheid,
maar het experiment is evenmin de glorieuze revanche die we gehoopt
hadden. Toch keert Rose een paar keer met succes terug naar het
grillige eclecticisme van ‘Tales of Sailing’. Geruggensteund door
een wirwar aan samples brengt ze een eigenzinnige cover van Daniel
Johnstons ‘King Kong’ en in songs als ‘The Darkness’, ‘Computer
Potato’ en ‘Krakatau’ drapeert de Deense duivelin-doet-al opnieuw
de cape van mysterieuze aantrekkingskracht over zich heen. Beats,
strijkers, samples en haar onvoorspelbare stem worden in
miniatuurtjes van songs samengebracht en toch krijgen ze geen ruzie
met elkaar.
Toch ontsnapt Rose ook op deze plaat niet aan goedkope
stijloefeningetjes. ‘I am the Queen of the Sea’ zingt ze ergens op
dit conceptalbum, maar jammer genoeg verdrinkt Hare Hoogheid
geregeld in haar eigen creativiteit. Het leeuwendeel van de tracks
vormt namelijk een halfslachtig aan elkaar genaaid lappendeken van
overbodige instrumentaaltjes (‘A Beautiful Day’), onvoldragen
kladjes (‘Lover’, ‘Secret Garden’) en ander obligaat vulsel. Rose
gaat echter pas helemaal uit de bocht met een cover van Dolly
Partons ‘I Will Always Love You’, een grappig bedoelde, maar
tenenkrullend pijnlijke pastiche op Whitney Houstons versie van de
schmalzerige tearjerker.
Elke song op ’21 Days’ is op één dag op een geluidsdrager gepleurd
en dat hoor je er ook aan. Waar zo’n aanpak in heerlijk onbevangen
staaltjes creativiteit kan resulteren, stinkt het gros van het
materiaal op deze plaat uren in de wind. De impulsieve parlando van
‘Dear Science’ is nog saaier dan een speech van Bettina Geysen en
hoewel ‘Circus Girl’, ‘Aquarium Brain’ en ‘Pauze Fisk’ omzoomd zijn
met angelieke belletjes, zijn het ook allemaal vingeroefeningen in
stuitende overbodigheid.
Er bestaan slechts 490 exemplaren van ’21 Days’, maar die beperkte
oplage is in dit geval een pluspunt. Gezien z’n tergende
wisselvalligheid zal deze plaat namelijk nooit een collector’s item
worden, tenzij u natuurlijk redundante prullaria hamstert. Wie dit
auditieve dagboek van Alice Rose openslaat, zal dan ook weinig
ondeugende spanning voelen. Een vluchtig skimmen levert dan wel een
paar betoverende passages op, maar wie aandachtiger leest, zal snel
ontdekken dat ’21 Days’ het niveau van puberale bespiegelingen
bijna nergens overstijgt. Te mijden!
http://www.myspace.com/alicerosemusic
