Luka Bloom legt er de pees op. Na zijn ambient-plaat Tribe (2007) en de live cd/dvd The Man Is Alive van enkele maanden geleden is de Ierse singer-songwriter met zijn cd Eleven Songs, die opnieuw vertrouwd in de oren klinkt, toe aan een derde release in amper twee jaar tijd. Goddeau sprak met een sympathieke artiest die het heilige vuur nog steeds in zicfh heeft.
Luka Bloom heeft er al enkele café-interviews opzitten. Omdat hij zijn stem wil beschermen tegen de rook vindt de babbel buiten plaats. Op een Brusselse bank, onder een boom, en terwijl hij wat fruit eet, verneemt hij dat Stephen Stills (die van Crosby, Stills, Nash & Young) ’s avonds in de AB speelt.
Luka Bloom: "Dejà Vu: daar heb ik veel naar geluisterd. "Teach Your Children Well", fantastisch nummer. After The Gold Rush van Neil Young heeft me ook ten zeerste beïnvloed. Ik zou hem graag eens ontmoeten. Of toch niet: ik hoef artiesten als Young, Van Morrison en Bob Dylan niet te leren kennen. Hun muziek volstaat."
enola: Zou je graag Luka Bloom ontmoeten mocht je iemand anders zijn?
Bloom:" Nee. Ik ben te saai. Mijn leven is niet echt spannend. Nee, ik heb nog nooit een dag moeten werken. Een salaris of een baas: dat ken ik niet. Ik heb heel veel vrijheid in mijn leven. Vrijheid in de zin van: verantwoordelijkheid ten opzichte van mezelf. Mijn toewijding aan muziek laat me toe fvrij te zijn. Als ik mijn vrijheid als vanzelfsprekend zou ervaren, en lui en onverschillig zou worden, dan zou er snel niets meer overblijven van die vrijheid. Er zijn periodes geweest dat ik geen inspiratie had, dat wel. Maar dat zijn belangrijke fases. De momenten waarop je denkt dat je geen ideeën hebt, zijn soms net de meest interessante. Af en toe jezelf eens een halt toeroepen is belangrijk. Nu zit ik in een go-go-go-periode. Drie platen in twee jaar. It’s fucking crazy. Om jezelf fris te houden en te vermijden dat je saai wordt, is het af en toe nodig dat je niet schrijft of speelt. Wees creatief als je denkt dat er eigenlijk niets gebeurt. Doe eens iets anders: ga wandelen, kijk naar tv."
enola: Of trek naar het Bishop’s Quarters-strand, iets wat jij vaak doet in Ierland.
Bloom:" O ja, zelfs ’s winters is het een heel magische plaats. De eerste keer dat ik er heen ging om songs te schrijven had ik totaal geen inspiratie. Ik was er een maand en dacht: er gebeurt werkelijk niets in mijn leven. Toch gebeurden er wel degelijk dingen. Als we onszelf toelaten stil te zijn, blijken we na een tijd echt veranderd te zijn. Sommige mensen zijn daar echter bang van: bang om gek te worden. Maar daar begint net het goede spul. Dan pas vind je de songs. Dat is poëzie. That’s where the spirit is."
enola: Ben je gelovig?
Bloom:" Ik geloof in geloven. (lacht) Ik ben niet katholiek. I’m a recovering Irish catholic. Ik heb veel respect voor mensen die religieus zijn. Ik geloof dat er een god is, maar ik kan het niet bevatten. En daar kan ik mee leven. Ik hoef niet alles te begrijpen. "
Ik ben geen fan van grote religies. Ik word ongemakkelijk als mensen zeggen: zo zit alles in elkaar. Ieder mensenleven is een bijbel op zich. Iedereen moet zijn eigen weg afleggen. De meest wijze mensen die ik heb ontmoet, zijn trouwens mensen die een heel eenvoudig leven leiden. En de saaiste mensen zijn personen die me vervelen met de kennis die ze uit boeken hebben gehaald. Ik geloof veeleer in levenswijsheid. Leef, handel, grijp de kansen, deel en geniet. Just be. "
goddeau: Je bent niet nostalgisch van aard?
Bloom:" Ik leef in het hier en nu. Iemand van mijn leeftijd kan misschien dwepen met de jaren zeventig — er was toen een muzikale renaissance in Ierland — maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ben zelfs niet nostalgisch als ik aan vorig jaar denk. Of ik geen heimwee heb naar bepaalde vrouwen? (langgerekte euh, bvm)… Dat ligt iets moeilijker en heeft meer te maken met spijt dan met nostalgie. En spijt heb ik vermoedelijk wel een beetje als ik aan één iemand denk. Niet de moeder van mijn twee kinderen, maar een vrouw waarmee ik tien jaar samen ben geweest. We gingen drie jaar geleden uit elkaar. Dat was hard, maar ook mooi. Het is oké: we hebben allemaal onze kleine krassen. We zijn survivors. Ik kan wel even piekeren over iets dat me dwars zit, maar omdat ik besef dat ik bevoorrecht ben dat ik muziek mag spelen, sta ik daar niet al te lang bij stil. De vogel die ongeluk brengt mag boven me vliegen, zolang hij maar geen nest in mijn haar bouwt. (lacht) Ik ben een realistische romanticus: ik weet dat er iets grondig mis is met de wereld en ik besef dat we allemaal ooit sterven, maar ik blijf geloven in de romantiek van het leven"
enola: "I love the world I’m in/ I love her just the way she is", zing je
Bloom:" Een mooie gedachte. Soms wil je nochtans dat er meer gelijkheid, minder vervuiling en minder oorlog is op de wereld. De realiteit is echter anders. We zijn al duizenden jaren op dezelfde manier bezig. Hoe groot is dan de kans dat ik in mijn eentje er iets kan aan doen? Heel klein, denk ik. Dus moet ik mij daarbij neerleggen. Ik ben hier en ik ga de wereld niet veranderen. "
enola: Wil je met het nummer "Where’s The Fire" bepaalde mensen dan geen geweten schoppen?
Bloom:" Dat is een nummer over iPods. Jonge mensen luisteren naar punk op hun iPod terwijl punk zich daar niet toe leent. Er is niets mis met woede, maar wel als het in je hoofd blijft hangen. Een punkoptreden kon furieus zijn. (slaat zijn vuist tegen zijn handpalm, bvm). Maar het was altijd een feest: we zijn hier samen in de moshpit, die sfeer. Tegenwoordig is er een samenzwering van gadgets. We hebben de illusie dat we allemaal samen zijn in een global village Niets is minder waar: we leven meer dan ooit in een individualistische samenleving. Daarom noem ik de iPod ook de mePod. Ken je trouwens die mop van de zanger die nog even zijn stembanden opwarmt vooraleer hij op moet? (zingt) Me me me me me. (lacht smakelijk) "
enola: Jouw concerten zijn, hoewel je altijd alleen speelt, een groepsgebeuren waarbij de toeschouwers vaak meezingen Als ik me niet vergis wordt "Don’t Be Afraid Of The Light That Shines Within You" een nieuwe favoriet van je publiek
Bloom:" Dit moet iedereen horen, zei een vriend een tijd geleden, dit is net zo’n belangrijke song als "Happy Birthday". Misschien is het wel één van de beste nummers die ik ooit heb geschreven. Het voelt aan als een anthem. Veel van mijn songs zijn heel intimistisch en ingetogen. Ik wou voor de studioversie van "Don’t Be Afraid Of The Light" eens een grootse kaart trekken met strings en een gospelkoor. "
enola: Ik neem aan dat het resultaat je meer bevalt dan Salty Heaven, een plaat waar je naar eigen zeggen niet zo tevreden over bent?
Bloom:" Salty Heaven is wellicht mijn enige album waar ik niet zo’n grote fan van ben. Ook al hou ik van de songs die erop staan. Ik had grote dromen. Ik had veel tijd uitgetrokken om de songs te schrijven. Helaas: ik verloor de weg uit het oog. I got lost in Abbey Road. Alles was er cool: ik was onder de indruk van de geschiedenis van de studio en de muzikanten waarmee ik werkte. En The Spice Girls waren boven hun eerste plaat aan het opnemen. Het was hilarisch. Ik liet de controle los. Ik wist niet wat ik aan het doen was. Ik had geen zelfvertrouwen. "
enola: Je hebt ooit gezegd dat je pas voor het eerst zelfvertrouwen had toen je bezig was aan "Riverside". Vrij laat: je was toen al drieëndertig.
Bloom:" Ja, voorheen had ik absoluut geen zelfvertrouwen. Ik schreef goede liedjes maar mijn geest was zwak: alcoholisme. Bono was een koning toen hij achttien was. Ik was daarentegen een vat vol zelfmedelijden. Een slachtoffer van iedereen die mijn muziek afwees. Ik had geen succes, trad niet op en niemand kocht de drie platen die ik onder mijn eigen naam (Barry Moore, bvm) had uitgebracht. En mijn broer Christy was zo populair. Al die shit. Thank god I got over it. Op een bepaalde dag in 1986 werd ik wakker en dacht ik: ik moet naar New York. Ik wil de anonieme revolverheld zonder geschiedenis zijn die naar de stad komt met goede songs. Luka Bloom: die nieuwe identiteit was een zalving, een totale catharsis. Ik was er helemaal klaar voor. Ik wou de wereld omarmen en een gekke droom in daden omzetten. Ik had het soort zelfvertrouwen dat gepaard gaat met wanhoop: dit is mijn laatste kans, ik ga naar New York en geef mezelf twee jaar de tijd. Ik wist dat ik sterk zou moeten zijn en geduld, vertrouwen en vastberadenheid aan de dag zou moeten leggen. Ik zat in een trip. Iedereen haatte me toen ik terug was in Ierland. Mijn moeder zei: Hou nu toch eens op met te praten over Amerika. Eet je bord op. "
enola: Maar zie, twintig jaar later ben je nog steeds van de partij. Met een album zonder een echte titel, weliswaar.
Bloom:" Als ik niet zou geloven dat het de beste cd is die ik ooit heb opgenomen, dan had ik de plaat nooit Eleven Songs genoemd. Elk liedje is even sterk. Daarnet vertelde ik dat ik de controle kwijt was ten tijde van Salty Heaven. Wel, nu liet ik ook de controle los, maar ik wist wat ik aan het doen was. Ik had vertrouwen in andere mensen. Ik ben ook niet meer de controlefreak van weleer en ik geniet ook meer van een vergissing dan vroeger. Wat is een vergissing? Goede vraag. You’re a wise old man for a young man. Kijk, toen ik naar Amerika ging, was ik een fucking orkaan: heel erg speedy en vastberaden. Nadat ik enkele jaren geleden de live-plaat Amsterdam had opgenomen, hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd: word eens rustig. Waarom moet je jezelf altijd zo bewijzen? Ik heb niet naar dat stemmetje geluisterd: ik had net een huis gebouwd, de rekeningen kwamen binnen, ik moest wel blijven optreden. Een beetje later ben ik gecrasht: Ik heb vijf weken geen woord gezegd en drie maanden niet gezongen. Maar het was een goede periode waarin ik veel heb gelezen, gewandeld en gemediteerd. En daarna heb ik Before Sleep Comes, die cd met slaapliedjes gemaakt. Een helende ervaring. "
goddeau: Eerder dit jaar verscheen de live-cd The Man Is Alive Denk je dat je ooit nog een song als het titelnummer zal kunnen schrijven?
Bloom:" Nee. "The Man Is Alive" heb ik geschreven naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de dood van mijn vader. Hij is gestorven op 18 oktober 1956. Het heeft me drieënvijftig jaar gekost om er een song aan te wijden. Maar wat voor een song. It’s a one in a million song. Ik wist het meteen toen ik het nummer af had. O, mijn god, dit is de meest fantastische song die iemand ooit heeft geschreven. (lacht) Of ik ooit al iets heb gemaakt dat in de buurt komt van "Sweet Baby James" van James Taylor? Goeie vraag. "Exploring The Blue" van The Acoustic Motorbike, misschien. Net zoals "Sweet Baby James" een mysterieus, dromerig liedje. Ik heb me laten inspireren door "Le Grand Bleu", de film van Luc Besson over twee jongens wiens passie het is zonder zuurstofles in de oceaan te duiken. Mijn liedje gaat over een man die er ook van droomt iets ongelooflijks te doen. Het is een goed nummer voor dromers. Ik ben ook een dromer maar ik besef dat je morgen kan dood vallen. Op mijn grafschrift mag er in ieder geval staan: Thanks, lots to regret but no regrets. (lacht smakelijk)"
