De Japanse auteur Haruki Murakami is langzaam maar zeker een naam geworden binnen de juiste literaire kringen. Zijn mix van magisch realisme en romantiek waarbij zijn personages allen ten goede of ten kwade een vooraf uitgestippelde weg volgen blijft nieuwe lezers vinden waardoor ook zijn oudere werk langzamerhand aan een vertaling toe is.
Zo verschijnt ook het in 1988 (!) al uitgebrachte Dans dans dans (Dansu dansu dansu) na twintig jaar eindelijk in vertaling. De roman die nauwelijks een jaar na de befaamde doorbraakroman Norwegian Wood (Noruei no mori) verscheen, is een vervolgroman die er geen is. Het boek verhaalt immers enerzijds hoe het hoofdpersonage uit De jacht op het verloren schaap vergaan is na de voorvallen uit die roman maar anderzijds is die voorkennis geen must. Want ook al spelen enkele personages en locaties uit het eerste boek een belangrijke rol in dit verhaal, toch zijn ze slechts zijdelings betrokken bij de gebeurtenissen.
In De jacht op het verloren schaap (Hitsuji o meguru b?ken) werd het hoofdpersonage samen met zijn vriendin, het meisje met de mooie oren, ingeschakeld voor een zoektocht. Die leidt hem niet alleen naar het groezelige Dolfijnenhotel maar ook naar de berghut van een oude vriend. In die berghut ontmoette hij de schaapman, een tijdloze man die zich vermomt in schapenkleren, en die het meisje verjaagt omdat zijn zaken enkel het hoofdpersonage aanbelangen.
In dit nieuwe verhaal droomt hij van zijn vroegere vriendin en hoe ze om hem huilt. Omdat zijn enige aanknopingspunt het Dolfijnenhotel is, trekt hij daar heen. Alleen heeft het oude hotel plaats moeten ruimen voor een luxueuzere variant met dezelfde naam, eentje waar het volgens de knappe receptioniste bovendien spookt. Wanneer de schaapman opnieuw opduikt met een waarschuwing voor de held dat hij nooit mag ophouden te dansen, wil hij niet alles verliezen, neemt het verhaal opnieuw de vreemde wending die men ondertussen van Murakami gewend is.
Onzeker over wat hem te doen staat, vertrekt het hoofdpersonage naar huis, ditmaal met een gesloten tienermeisje dat door haar moeder in het hotel vergeten was. Tussen hem en het meisje ontstaat langzaam maar zeker een broer-zusterband waardoor zowel haar vader (een beroemd schrijver) als haar moeder (een beroemde fotografe) hem vragen om op haar te letten en er voor haar te zijn. Naast het jonge meisje duikt echter ook een oude schoolvriend van hem op. Deze heeft het ondertussen gemaakt als acteur, maar dat leven maakt hem niet gelukkig. Paradoxaal genoeg ligt zijn ongeluk net in zijn aangeboren neiging om in alles in het leven moeiteloos te slagen.
Zoals in verschillende romans van Murakami passeren hier opnieuw een stoet van vreemde vogels en buitenissige personages de revue terwijl het hoofdpersonage alles lijdzaam ondergaat en zichzelf als een toeschouwer van het eigen leven laat kennen. Vanuit dat oogpunt zijn de ingrediënten waarmee Murakami zijn romans kruidt ondertussen genoegzaam bekend. Maar net als bij Norwegian Wood weet hij hier treffend de romantische/melancholische snaar te raken waardoor Dans dans dans een magisch-realistisch annex romantisch verhaal over liefde en verlies wordt.
Murakami blijft er in slagen om zijn personages een tragiek mee te geven die nergens wanhopig aandoet en in een enkel geval zelfs een schijn van hoop en verlossing impliceert. Dans dans dans is in de eerste plaats een liefdesverhaal zoals Norwegian Wood dat ook is: een liefdesverhaal waarbij pijn en verlies horen, evenals de onmogelijkheid om de eigen lotsbestemming te ontlopen. Twintig jaar na zijn verschijnen weet de roman nog steeds te ontroeren en te verbluffen. Murakami had toen al zijn schrijfkunst tot het uiterste verfijnd.
