Alsof dEUS nooit bestaan heeft, alsof rock in Vlaanderen al lang niet het bastaardkind is geworden van Captain Beefheart en Tom Waits, pakt het West-Vlaamse Moony uit met eerlijke rock, straight from the seventies. En dat mogen ze, want het songschrijverstalent van frontman Bram Moony is onmiskenbaar.
Dat heb je dan: 57 radiokanalen en allemaal neigen ze naar dezelfde saaie soep. Geen wonder dus dat er muziek is die uit de boot valt. Holy Clowns In A Post-Carnival Town van Moony is er zo eentje dat het moeilijk zal hebben om gehoord te worden: geen Afrekeningsvoer, te rockig voor Duyster, niet glad genoeg voor Radio 1. Tussen de stoelen invallen, heet dat, en dat is slecht voor het staartbeen.
Maar eenmaal die pijn is weggemasseerd, valt niet anders dan vast te stellen dat het niet eens zo erg is. Bram Moony, de man achter goddeau-initialen (bvm), maakt muziek die zich het best laat smaken met een donker bier in de hand aan de toog van een rokerig bruin café, waar de Echte Muziekliefhebber nog altijd zweert bij de Neil Young van de seventies. Sindsdien is rockmuziek er zwaar op achteruitgegaan, meneer.
Wie even voorbij de onvermijdelijk ietwat clumsy Engelse uitspraak luistert, ontdekt in Moony een songwriter die zijn stiel kent. Van bij de warm ronkende gitaar van opener "Backburner Bastard Blues" voel je dat het juist zit. Dit soort muziek heeft geen trucjes nodig en moet alleen maar eerlijk zijn. En dat is Moony. Een toefje psychedelica in de teksten houdt Moony overigens aan de juiste kant van al te onhandige eerlijkheid. Het miserabele "Here are your backburner bastard blues again" wordt dan ook snel gecounterd met een knap beeld als "marching with the black sheep on parade".
Ergens tussen Neil Young en The Scabs in begint "The Paradise Project"; alweer zo’n op klassieke leest geschoeide rocker: een gruizige riff, melodieus orgeltje, een Moony die lichtjes de galm opzoekt. Knap, net als "Misty Trip" dat warm ronkend zijn ding doet. Psychedelischer wordt het in "The All-Time High" dat het weidse en ijle van Mercury Rev combineert met een toefje Pink Floyd in de zang en voor het eerst op deze plaat even de beheerstheid loslaat in een mooie finale. De moog op de achtergrond vergroot het klankenpalet en de heldere productie van Gorkibassist Erik Van Biesen doet het nummer alle recht aan. Waarna Holy Clowns In A Post-Carnival Town i het staartje dan toch eventjes onderuit gaat: het liefdesliedje "Where Have You Been" is iets meer doorsnee dan wij ze graag hebben. Hier horen we ook dat Moony nog wat mag groeien als zanger
Dat neemt echter niet weg dat dit een mooi debuut is, waarmee Moony menig sfeervol caféconcert zou moeten weten te versieren. En wie weet wel meer, daarna, als er meer nummers van het kaliber van "The All-Time High" en "Backburner Bastard Blues" op het repertoire staan. We hebben er eigenlijk het volste vertrouwen in.
