Zo ongeveer bij de release van elk Oasis-album de afgelopen tien
jaar staan de broertjes Gallagher te schreeuwen dat dit “hun beste
plaat is sinds ‘Definitely Maybe’!” Maar meestal schreeuwt het
recensentengild harder, en klinken zij heel wat minder enthousiast.
Dat de broertjes zichzelf tot vervelens toe herhalen, dat hun cd’s
bestaan uit twee goede singles en een hoop opvulsel en dat ze al
jaren geen relevante muziek meer maken. Jammer genoeg moeten wij
hen meestal nog eens gelijk geven ook, want sinds ‘(What’s The
Story ?) Morning Glory’ vinden wij haast geen enkel album nog een
bezoekje aan de platenzaak waard, en zelfs de berichten over de
zoveelste familievete of polemieken tussen Oasis en andere bands
waren interessanter dan hun muziek. Maar kijk eens aan: met ‘Dig
Out Your Soul’ ziet het ernaar uit dat ze toch eindelijk dat tij
hebben doen keren …
Dit is een Oasis zoals we ze graag horen: een groep waarvoor de
Beatles nog altijd het allerhoogste goed zijn (de sitars! de Dear
Prudence -outro! De John Lennon-quote!). Een groep die stadionrock
met onzinnige lyrics schrijft, maar dan wel van het allerhoogste
niveau (ga maar na wanneer je straks luidkeels “Love is a time
machine / Upon the silver screen” staat mee te zingen). Een
groep die eindelijk nog eens durft te sleutelen aan een formule die
al iets té vertrouwd geworden was en zelfs eindelijk wat
psychedelica laat binnensluipen in de muziek – want ook op dat vlak
hebben ze goed naar de Fab Four geluisterd. Oasis in topvorm,
quoi, blij dat we dat nog ergens kunnen schrijven!
De verwachtingen overtroffen dus, maar om van een nieuwe
Oasis-klassieker gewag te maken ontdekken we weer net iéts te veel
magere beestjes tussen het verder uitstekende materiaal. Vooral de
tweede helft van de cd valt dik tegen.
Eerst en vooral is er ‘To Be Where There’s Life’, een nummertje
geschreven door gitarist Gam Ercher, waarbij een lome bas begeleid
wordt door een hoop repetitieve sitars. Na 15 jaar ontdekt Oasis
dus eindelijk George Harrison, maar ze springen onvoorzichtig om
met zijn erfenis en verliezen zich in een halfslachtige poging tot
een song. ‘Ain’t Got Nothin” drijft op een fijne groove en stoere
tekst, maar blijkt uiteindelijk iets te doorsnee en opdringerig om
zijn plaats op deze plaat te rechtvaardigen. Het laatste nummer
dan, ‘Soldier On’, is een twijfelgeval, een nummertje dat
beredeneerd allerlei kanten uitzwerft. Waar het heengaat weten we
niet, maar of dat een goede of slechte zaak is, wel, daar zijn we
zelf nog niet uit.
Goed, een 8,5 op 11 is – zeker naar Oasis-normen – alles behalve
een slechte score.
Bovendien staat er voor elk nummer waarover we hierboven zo
liefdevol negatief oordeelden, wel een knaller van formaat op, die
we graag in onze eregalerij van Oasis-songs opnemen. Een kleine
selectie: ‘Bag It Up’, heerlijke opener, heerlijke stamper. Een
mooi voorbeeldje van die stadionrock met onzinnige lyrics waar we
hier al over spraken, en weldra zeker een live-favoriet. Ook eerste
single ‘The Shock of the Lightning’ staat bij ons hoog
aangeschreven. Klassieke Oasis, waarbij een hemelshoge geluidsmuur
wordt opgetrokken, die drijft op waarschijnlijk een van de betere
melodieën die ze de laatste jaren hebben neergepend. Let ook vooral
op de diepzinnige bespiegelingen over de Liefde die we hier te
horen krijgen (“Love is a litany / A magical
mystery”).
De zachtere kant van Oasis krijgen we nog eens te horen op het
fantastische ‘Falling Down’, waarbij Noel nog eens voor de micro
mag plaatsnemen en zich daar met verve van zijn taak kwijt. De
groep toont dat ze de sixties-psychedelica waar ze op deze plaat zo
graag mee aan het experimenteren slaan, ook subtiel kunnen
aanwenden. Bezwerend, zoiets. Op deze plaat mag zelfs de gevoelige
kant van de broertjes aan bod komen, getuige daarvan ‘I’m Outta
Tim'”. Ergens tegen het einde komt John Lennon zelf even aan het
woord. Gemakkelijk, want zo hoeven wij u al niet meer te vertellen
waar ze deze keer de mosterd vandaan haalden. Wat natuurlijk niet
wegneemt dat ze een ijzersterke ballad geschreven hebben, volledig
gedragen door het geweldige zangwerk van Liam. Zo horen we ze
graag!
8,5 op 11 dus. Volgens een strikt mathematische logica zouden er
boven deze recensie dus maar 3,5 sterren mogen prijken. Die halve
ster krijgen ze echter cadeau, als beloning omdat ze na al die
jaren eindelijk nog eens wat inventiviteit aan de dag leggen, en –
jawel – eindelijk nog eens een relevante plaat gemaakt hebben. De
beste sinds ‘(What’s The Story?) Morning Glory’. Welcome
back, jongens.
http://www.oasisnet.com
http://www.myspace.com/oasis
