De wetenschappers mogen dan wel in unisono verkondigen dat het
lichaam een chemische fabriek is, wij weten wel beter. Het lijf is
de vleeskooi van de ziel, punt! Het belangrijkste bewijsstuk van
onze stellige zekerheid heet I Am A Bird Now. Op de
laatste plaat en tevens grote doorbraak van Antony Hegarty
probeerde de vrouw in de androgyne zanger uit diens lijf te
fladderen, maar daar stak zijn robuuste mannenlichaam een stevige
tralie voor. Samen met The Johnsons liet Antony deze
geslachtsgebonden thematiek transcenderen tot een tijdloos relaas
over universele gevoelens van existentiële onzekerheid en twijfel.
Na vijf jaar heeft Antony met ‘The Crying Light’ eindelijk een
nieuw hoofdstuk van zijn getormenteerde verhaal klaar. Die plaat
zal zich echter pas begin 2009 in de platenrekken nestelen, maar
met de ep ‘Another World’ leveren Antony & The Johnsons nu al
een bitterzoete appetizer af die doet vermoeden dat ook ‘The Crying
Light’ geen zakdoek droog zal laten.
De hartenpijn van ‘I Am A Bird Now’ die menige traankraan
opendraaide, heeft zich namelijk ook uitgezaaid tot in de verste
uithoeken van de vijf songs die deze ep sieren. Bij Hercules and Love
Affair outte Antony zich nog als onweerstaanbare discogodheid,
maar ‘Another World’ bewijst dat achter die torso van glimmende
beats nog steeds dezelfde getroubleerde melancholicus schuilging.
Op dit fijnbesnaarde kleinood bezingt Antony namelijk zijn
nestdrang naar een plaats waar hij rust kan vinden, een tuin van
eden zonder wraakzuchtige god die een Big Brother-oogje in het zeil
houdt.
“I need another place, will there be peace? / I need another
world, this one’s nearly gone”, verzucht Antony dan ook in de
bloedmooie titeltrack, terwijl hij de emoties uit z’n vingertoppen
laat vloeien om ze zo in mistroostige pianoklanken te ballen.
Daarmee vat hij niet enkel zijn verlangen naar innerlijke vrede
samen, maar aait hij ook een wereldbol die auto-euthanasie aan het
plegen is. Net zoals ‘Hope There’s Someone’ op de vorige plaat
voelt ook dit pareltje aan alsof er duizend dolken tegelijk in het
hart worden geploft. Met dichtgeknepen strot en leegsijpelende
aders meesnikken, is de enige optie.
De impact van de muziek mag dan wel dezelfde zijn, in tegenstelling
tot ‘I Am A Bird Now’ beroepen Antony & The Johnsons zich
duidelijk niet meer op het grote, theatrale gebaar om de luisteraar
te beroeren. Geen Rufus Wainwright en
Boy George die pathetiek over de songs uitsmeren of cirkelende,
spookachtige pianospiralen op ‘Another World’. Songs als
‘Crackagen’ en het innemende ‘Hope Mountain’ behoeven dan ook geen
arrangementen als pompeuze travestietenoutfits. Een stijlvolle,
sobere aankleding met tedere blazers en spaarzame pianotoetsen zit
ze namelijk als gegoten.
Het minimalisme krijgt echter ook andere invullingen op ‘Another
World’. In het miniatuurtje ‘Sing For Me’ komen schuchtere
strijkers op kousenvoeten de plaat binnen geschuifeld, maar het
echte buitenbeentje is zonder twijfel ‘Shake that Devil’, een
krakende deur naar de donkerder krochten van Antony’s ziel, waar
zalvende weemoed verandert in een psychotische onrust.
Onbehaaglijke gitaardistortion doet slapende demonen ontwaken die
door een verbond van bronstige blazers en walsende drums opnieuw
naar af worden gestuurd. Het is een song die beklijft en bevreemdt
tegelijk en nieuwe perspectieven opent voor de mogelijke muzikale
paden die Antony op ‘The Crying Light’ zal bewandelen.
Antony & The Johnsons vormen meer dan ooit een mini-roedel
wolven in schapenvacht. Hoewel ‘Another World’ in eerste instantie
een zacht, wollen dekentje lijkt, kruipt de ep onder het vel van de
luisteraar om diens hart lek te prikken. Dit juweeltje is dan ook
allerminst een zoethoudertje in afwachting van ‘The Crying Light’.
‘Another World’ doet ons namelijk niet enkel watertandend uitkijken
naar de volgende episode in de prison break van Antony
Hegarty uit de kerkers van z’n ziel, maar staat ook op zichzelf als
ijzersterke release.
http://www.antonyandthejohnsons.com
http://www.myspace.com/antonyandthejohnsons
