Toen haar vader in 1996 stierf, leek het Anne Clark plots allemaal zo zinloos, dat schrijven, en ze hing de pen aan de wilgen. De dood van haar moeder ressorteerde echter het tegenovergestelde effect vanuit het devies "als dit leven dan toch maar kort is, dan kunnen we er maar beter zo veel mogelijk expressie aan geven". Met het puike nieuwe The Smallest Acts Of Kindness, bijvoorbeeld, de perfecte synthese van vijfentwintig jaar leven in het niemandsland tussen new wave, dance en kamermuziek.
Wie? Kent u niet meer, zegt u? Dat het een schande is! De Britse dichteres Anne Clark stond begin jaren tachtig mee aan de ontwikkeling van de dance door haar samenwerking met pionier David Harrow. Met "Sleeper In Metropolis" en het geweldige "Our Darkness" scoorde ze ook enkele clubhits die tot op vandaag vaste prik blijven op Afrekeningsfuiven overal te lande.
Het verbond met Harrow bloedde echter dood en meer en meer ging Clark haar akoestische kant verkennen, met als hoogtepunt de intense liveplaat Psychometry uit 1994, waar ze dreigende versies van oude songs afwisselde met meer elegisch en naar klassiek neigend werk. Een jaar later verscheen haar voorlopig laatste elektronische plaat en de jaren negentig werden voorts een decennium van sporadische tours en een remixalbum. En dan: de grote verdwijntruc. Zo’n vijftal jaar waren er nauwelijks optredens, tot ze in gitarist Jeff Aug en pianist Murat Parlak de muzikanten vond die ze nodig had. Sinds 2002 werd er opnieuw opgetreden en de goesting om te schrijven kwam dan toch weer.
Enter: The Smallest Acts Of Kindness. Op het eerste gehoor klinkt die als business as usual, maar deze terugkeer is meer dan dat: voor het eerst verzoent Clarks band beide kanten van haar oeuvre op bevredigende wijze tot één geluid. Net zo goed als de elektronica voor de meer ingetogen momenten zorgt, zijn het dus de akoestische instrumenten die de dansnummers inkleuren.
Dat haar roots in de new wave van de jaren tachtig liggen, kan Clark niet verbergen, maar in een tijd waarin dat decennium gretig gerecycleerd wordt door de hipste danceacts, voelt dat absoluut niet gedateerd aan. "Full Moon" is het hoogtepunt: vijf minuten zeventien seconden onbegrip en woede over de wereld-anno-2008. De Duitse knoppendraaier Xabec levert een trancy, dromerige clubrack waarboven Clarks gereciteerde tekst uitstekend gedijt.
Maar dat is pas diep in de tweede helft van het album. Liever laat ze het album na een bubbelend "Ain’t Nothing Going On" beginnen met ingetogen songs als "Waiting", of "Psalm": een virulente aanval tegen all things religious. Passioneel klinkt ook "The Hardest Heart", één van de weinige momenten dat er wat hoop doorschemert, want Clark is nog steeds geen beetje optimistisch gezind over de mensheid.
Wie een kind op de wereld wil zetten, kan dus maar beter honderd keer nadenken. "I am not yet born; O hear me", begint ze Louis MacNeices "Prayer Before Birth", een krachtig pleidooi voor een betere wereld, dat omslaat in een galoperende tirade tegen al wat fout is. Dit is waarin ze altijd op haar best is geweest: woeste verontwaardiging, walging over de lelijkheid van het leven. Dit is — en we wikken onze woorden, echt waar — briljant.
En wat als het plots gedaan is? "If" probeert een wereld na de waanzin voor te stellen en is vooral een oefening in bijna industriële noise waar Clark zich nog niet eerder aan waagde. Het is een stevig contract met het zweverige "As Soon As I Get Home" (met zang van Parlak) halverwege het album. Maar dat is net de sterkte van The Smallest Acts Of Kindness: geen van beide kanten is hier misplaatst en dankzij een uitgekiende sequencing passen ze duidelijk in het zelfde verhaal.
Moeten er meer woorden aan vuilgemaakt of staat u al op de drempel van de cd-winkel (of laat ons eens modern doen: staat uw browser al open op iTunes, Amazon of andere?) ? Anne Clark is terug met misschien wel haar beste cd tot nu toe; u weet wat u te doen staat.
