Mercury, 2008
Je kent ze wel: die radiohitjes die je de eerste keer volledig koud
laten en zelf licht irriteren, maar waarvan je enkele weken later
op straat onbewust de simpele akkoorden lustig aan het nafluiten
bent. Het meest recente typevoorbeeld is zonder twijfel ‘This Is
The Life’, dat wat op het eerste gehoor klonk als Cranberries light
en in geen tijd van Amy Macdonald een ster maakte. Deze Schotse
vatte het songwriten op haar vijftiende aan en is naar eigen zeggen
zes jaar later het schuchtere meisje dat losbarst eens je haar een
gitaar in de handen duwt geworden (“Give me a stage and I’ll be
your rock and roll queen” horen we haar even verder op het
album parafraseren).
De massa zal zich binnen drie jaar van deze plaat waarschijnlijk
enkel nog die monsterhit herinneren. Toch heeft Macdonald het
schrijven van een meezinger te pakken. De afsluiter ‘Footballer’s
Wife’ smeekt om in koor rond een kampvuur meegebruld te worden. ‘A
Wish For Something More’ is een tot het betere knikwerk verleidend
niemendalletje, maar wel eentje dat heel charmant uit de hoek komt
dankzij de lyrics waarvan een guitige sympathie à la Kate Nash
afdruipt (“I think you’re beautiful but your hair is a mess and
your shoes are untied but that’s what I love best“).
Meer nog, op ‘This Is The Life’ staan zelfs enkele steengoede
nummers. Luister maar eens hoe straf de spanningsboog van ‘Let’s
Start A Band’ opgespannen staat door het eigenlijke refrein van het
lied in de staart te verstoppen. Ook de melodie van ‘Youth Of
Today’ is knap in elkaar gestoken: van een rokerige ballade naar
een steviger tweede helft. Wel moeten we hier enkele punten
aftrekken voor de vreselijke lyrics: bij een emanciperende beweging
van de nieuwe generatie tegenover de oude knarren denken we toch
iets te veel Avril Lavigne en te weinig singer-songwriter,
nochtans duidelijk de richting waarin deze jongedame zich wil
begeven.
Het kan echter niet altijd raak zijn en aan sommige songs schort
duidelijk een pak meer dan amateuristische tekstschrijverij. ‘Run’
begint veelbelovend, maar duikt de dieperik in door een sowieso al
te oubollig refrein dat ook nog eens in een te hoog register
gezongen wordt, waardoor Amy plotsklaps als een vijftigjarige
knuffelrockster gaat klinken. Een veel te opgefokt ‘Barrowland
Ballroom’ klinkt als de begeleiding van een lokale rodeorevue en
gaat na een minuut al tegensteken.
Een paar foutjes zijn op een debuut gerust te vergeven, maar
spijtig genoeg heeft Amy al enkele algemene punten van kritiek die
tegen haar pleiten en ons van een sceptischer blik voorzien. Haar
stemtimbre, de folkversie van Dolores O’Riordan zeg maar, duwt haar
sowieso al in een hokje. In plaats van enige poging te ondernemen
om hieruit los te breken, nestelt Amy zich op haar duizendste gemak
hierbinnen, wat een karaktervol geluid bemoeilijkt. Hierdoor horen
we net te veel kopieerwerk op ‘This Is The Life’. Het openerstrio
is hiervan een mooie illustratie: achtereenvolgens horen we ‘This
Is The Life’ met een vrolijker gitaarspel (‘Mr Rock & Roll), de
single zelf en de variant met een strakkere riff (‘Poison Prince’).
Drie nummers boordevol potentieel en hitgevoel, maar keuzes zijn er
nu eenmaal om te maken. Al bij al onbreekt het dit album ondanks
overwegend goede songs toch aan een wow-gevoel. Binnen het
commerciële circuit is het gevaarlijk om grote risico’s te nemen,
maar te veilig spelen leidt op den duur ook naar de
vergeetput.
www.amymacdonald.co.uk
www.myspace.com/amymacdonald
Amy Macdonald speelt op zondag 19 oktober in een uitverkochte
Orangerie van de Botanique.
