PIAS, 2008
Folkies. Je hebt ze in alle maten en gewichten: het type dat op
zondagmiddag vrolijk de geitenwollen sokken aantrekt en al
tovercirculerend richting boombal trekt, het type dat bij schemerig
kaarslicht wel eens een Nick Drake lp durft op te leggen en ook wel
het occasionele lieve meisje dat blootvoets en met pyjamabroek
rondhuppelt op de tonen van Devendra Banhart.
Maar goed, nu spreken we natuurlijk in clichés en zelf geven we
zonder schaamte toe dat veel new- en freakfolk allerhande ons énorm
kan bekoren. Meer zelfs, het genre heeft ons dit jaar al een hoop
platen opgeleverd die bovenaan ons eindejaarslijstje zullen
prijken: Fleet
Foxes, Bon Iver, Laura
Marling …
Voor alle duidelijkheid: in dat lijstje hoort dit Australische
broer/zus-duo bijlange niet thuis. De vergelijking stopt bij het
feit dat ze allemaal rustige akoestische folkliedjes spelen. Broer
en zus Stone missen echter het pure, vernieuwende en tekstueel
inventieve van bovenstaande muzikanten. En om direct helemaal
eerlijk met u te zijn: op deze cd vinden we enkel flauwe,
clichématige, middle of the road folkriedeltjes. Het artwork
beloofde nochtans veel goeds: een lieflijk hoesje en boekje vol
sprookjesachtige en mooi geïllustreerde taferelen.
Het kinderlijke en naïeve van deze tekeningen wordt ook in de
muziek doorgedreven met flauwe verhaaltjes over een beest, een
soldaat en een of andere Bella maar evengoed een slappe satire,
getiteld ‘Hollywood’, waarbij de happy endings van Disney-films
gehekeld worden. Behoorlijk overbodig.
Helemaal onverdienstelijk is dit plaatje natuurlijk ook niet: broer
en zus weten ondertussen wel hoe ze een melodie dienen te schrijven
en als hun stemmen zich tegen elkaar aanschurken, durven we wel
eens denken: verdorie, daar zit iets in. Julia’s stem doet op
betere momenten zelfs denken aan Joanna Newsom of
CocoRosie.
‘Doet denken aan’ dus. Elke andere vergelijking is onterecht.
Maar tot zover het goede nieuws. Graag hadden we u nu een voorbeeld
kunnen geven van dat éne nummer dat er toch uitspringt, dat ene,
unieke muzikale kleinood dat de plaat toch nog de moeite waard
maakt. Helaas moeten we toegeven dat het ons zelfs na ettelijke
luisterbeurten moeilijk valt om de songs uit elkaar te houden,
gewoon omwille van de algemene zoutloosheid en onderlinge
inwisselbaarheid van de nummers. Goed behang, dat is het wel: ook
tijdens het studeren hebben we de plaat een paar keer opgelegd, en
eerlijk waar: geen last van gehad.
Doe ons een plezier en lees de review van Laura Marling, Bon Iver
of Fleet Foxes en loop nadien zo snel mogelijk naar de
platenwinkel.
Laat deze dus maar stilletjes aan u voorbijgaan: zelfs met een paar
geitenwollen sokken bent u meer.
http://www.angusandjuliastone.com
http://www.myspace.com/angusandjuliastone
