Op de tweede Absentee-plaat overheerst opnieuw de nacht en al wat dit bestaan duister maakt. De band rond singer-songwriter Dan Michaelson weet echter wederom aan de cyanide een schep suiker te voegen waardoor de tien nummers er ingaan als zoete koek.
If it ain’t broke, don’t fix it. Het staat waarschijnlijk in plechtige letters gebeiteld ergens in een muur van de repetitieruimte van Absentee. Victory Shorts gaat namelijk doodgemoedereerd verder waar voorganger en eerste langspeler Schmotime ophield. De evolutie die de band heeft doorgemaakt, is misschien uiterst minimaal, maar het resultaat ronduit verslavend.
Nog steeds drapeert het Londense gezelschap van schoonheid overlopende klanktapijten rond de warme stem van frontman Dan Michaelson. Waaierden de nummers op voorganger Schmotime nog zo’n beetje alle kanten uit, met tweede elpee Victory Shorts leveren Michaelson en de zijnen een consistente en intrigerende plaat af.
Het tempo wordt een heel album lang zo laag mogelijk gehouden, wat de laatavondsfeer waarmee de band vanaf de begindagen dweept, helemaal in de verf zet. Het is dan ook niet verwonderlijk dat nummers als “They Do It These Days”, met zijn ironische opgewekte ritme, af en toe doen denken aan In A Service Station, de laatste plaat van wijlen Kiss My Jazz. Het hoeft ook geenszins te verbazen dat Michaelsons stemgeluid bij momenten doet denken aan dat van de illustere Viking Dave Robertson.
Maar meer nog dan bij de Antwerpse lofi-supergroep, zoekt Absentee aansluiting bij de croonertraditie, zoals met “Bitchstealer”, dat de brug slaat tussen grote stemmen uit de jaren vijftig, big band en — jawel — dartele popritmes. Het mag een gewaagde combinatie zijn, Michaelson is duidelijk geen amateur. De man weet waar hij mee bezig is en zijn songs zijn tot in de puntjes afgewerkt. Dat is ook te horen aan de zachte achtergrondkoortjes in “We Smash Plates”: ze vallen amper op, maar neem je ze weg, dan verliest de song een deel van zijn persoonlijkheid. Versterk je ze, dan wordt het delicate evenwicht dat de muziek van Absentee kenmerkt uit balans gebracht.
Medeverantwoordelijk voor die prestatie is producer Nick Terry, de man die eerder ook Klaxons en The Libertines muzikaal in het gareel hield. Gezien de prestatie die de man hier achter de knoppen levert, bij een band die in niets te vergelijken valt met de twee laatstgenoemden, kan zijn talent als producer niet genoeg in de verf gezet worden. Al moet daar bij vermeld worden dat Absentee niet het soort band is wiens muziek gebaat is bij veel opblinkwerk. Hoewel Victory Shorts opvallend smooth klinkt, schemert er, net zoals op zijn voorganger, een zeer grote mate van puurheid door in de plaat.
Zelfs wanneer in single “Boy, Did She Teach You Nothing?” het gaspedaal ingeduwd wordt, blijft het overheersende gevoel dat van een lome gelukzaligheid, wat geen geringe prestatie is voor een band die uitblinkt in het voortbrengen van donkere songs. Wat dat betreft, geldt Absentee zo’n beetje als de softe versie van Pixies: inhoudelijk mogen de songs gitzwart zijn, muzikaal komt het er op zo’n manier uit dat adrenaline en goedgemutstheid gaan overheersen, met intrigerend en lichtjes verslavend resultaat.
