Als ondergetekende, (pn), hier zou schrijven: "Dit is de mooiste plaat van het jaar." Wat doet u dan? Uw schouders ophalen omdat u dat elke dag wel tien keer over tien andere platen leest? Vandaar, weg ermee. Nu even niet.
Zoals iedereen weet waar hij was op 11 september 2001, weet iedereen ook wat de eerste plaat was, wie die eerste band was (en wanneer) die op u insloeg als een van die vliegtuigen. Sindsdien blijft u op zoek gaan naar platen die net zo’n antwoord geven op de vraag waarom u niet alleen naar muziek luistert, maar waarom de oortjes van uw iPod of de kabels van uw boxen een soort infuus zijn die u voedsel, drank en zoveel meer geven, elke dag weer.
Voor ondergetekende is Hindsight zo’n plaat, is Anathema zo’n band. Tien jaar geleden ’ontdekt’, hoewel ze toen al jaren bezig waren. Het nummer was "Inner Silence"; het jaar was 1998; de periode was die van valavond over de puberteit, weet u wel. Zekerheden blijken kleine kinderen die stiekem achter uw rug hun tong uitsteken, en als een van die kinderen "Liefde" heet, stampen ze nog ook. Kinderen kunnen hard zijn, nietwaar. U keert uw rug naar hen en wandelt verder, de onbeschrijflijke pianomelodie van "Inner Silence" lijkt speciaal gecomponeerd om u dan te begeleiden. Het is een van de negen nummers die Anathema grondig heropgenomen heeft, na vijf jaar doodse stilte, voor dit akoestische Hindsight. U wilt dat horen, in deze versie, maar straks meer. Nu even niet, hadden we gezegd.
En na een ontdekking van zo’n groep, blijft u hem volgen,zijn platen worden als het ware hoofdstukken in uw leven, of voorzien ze alvast toch van een soundtrack zodat u ze steeds weer kan vasthaken als fris gewassen lakens aan een wasdraad. In dit geval kan "Angelica" ook voor u zo’n nummer zijn dat u bijvoorbeeld terugvoert naar uw studententijd, wanneer u al bij al uw meest onbezorgde tijd beleefde terwijl u op de wereld wachtte, en zelfs héél even dacht dat dat omgekeerd ook het geval was. "Angelica" heeft zo’n oernostalgische gitaarlijn die u even herinneringen in het gezicht blaast, maar daarna weer met beide voetjes op de grond zet. "One Last Goodbye" kan/kon in uw auto weerklinken (in een bui van zelfmedelijden die ieder van u zich heus wel eens kan veroorloven) terwijl u het huis van uw ex passeert en een vreemde auto op de oprit ziet staan, terwijl de uwe daar had moeten staan. En ja, er brandt nog licht binnen.
"Are You There" omschrijven is onbegonnen werk. Het eist het hoederecht over u op, wanneer u zich een ronddwalende, piekerende Siamese tweeling van hoop en wanhoop waant nadat die ene u, uit het niets, heeft duidelijk gemaakt dat het over en voorbij is. Zowel in het origineel (van op A Natural Disaster uit 2003) als in deze versie zorgen dromerige achtergrondzangen voor wegwijzers richting troost of tristesse. Aan u de keuze. En dan is er nog "Temporary Peace", dat waarmaakt wat de titel belooft: ernaar luisterend met een Blauwe Chimay of een rode porto, alleen, of ondertussen kijkend naar uw man of vrouw, zoon of dochter en de twee katten die allen naast u op de zetel slapen, kan u alleen maar glimlachend concluderen dat alles vroeg of laat goed komt. Is het nu niet, dan is het nog maar een kwestie van tijd.
De mooiste muziek heeft niet veel woorden nodig, muziek maakt woorden veel sneller overbodig dan omgekeerd. Heeft u er eigenlijk wel boodschap aan dat Anathema een eigen enclave heeft gebouwd op een heide waaraan de landen van Radiohead en Pink Floyd grenzen? Dat deze band eigenlijk uit de doom metal stamt, maar sinds Eternity uit 1996 zich steeds meer heeft gedistantieerd van metal tout court, vooral met A Fine Day To Exit uit 2001, terwijl ze daar nooit het verdiende krediet voor heeft gekregen? Deze grotendeels akoestische plaat is, oppervlakkig beschreven, een soort alternatieve best of. Cello, het meest geschikte instrument voor Anathema’s muziek, en piano vervangen de gitaarriffs van de songs uit de beginjaren, wat in "Fragile Dreams" al meteen voor een verbluffend (bah) resultaat zorgt. Voilà.
Ach ja, misschien heeft u helemaal geen boodschap aan deze review. Kan zijn. Maar moet een recensie altijd zeggen "dit klinkt als …", terwijl velen die dit nu lezen in muziek veelal iets zoeken dat hen "raakt als …"? Misschien kan u al dit gelul het best vergeten, en op zoek gaan naar die "temporary peace" waar ook u zo vaak behoefte aan heeft. Uw (pn) vindt die de laatste tijd heel vaak onder meer in deze plaat, in dat nummer. U misschien/hopelijk ook wel. Of dit nu de mooiste plaat van het jaar is of niet. Dat doet er niet toe.