Vorig jaar mocht Wire 30 kaarsjes uitblazen, al valt daar niet veel van te merken als je de heren live door hun oeuvre ziet razen, of de nieuwe plaat Object 47 oplegt. We spraken met frontman Colin Newman en bassist Graham Lewis over de nieuwe plaat, wat Wire voor hen betekent, en het getal 47.
enola: Even beginnen bij het begin. Waarom hebben jullie de naam Wire eigenlijk gekozen?
Colin Newman (gitarist, zanger): "Wel, we hadden hopen namen op de muur geschreven in ons appartement in Watford toen we nog een vijftal waren, potentiële namen, die we aan het afwegen waren. Een absoluut ridicuul proces, waarin je bijvoorbeeld ontdekt dat lichaamsdelen en kledingsstukken ongelofelijk idiote groepsnamen zijn.(glimlacht) Het belangrijkste dat heel snel duidelijk werd in dat proces, was dat als je jezelf iets met “The” ging noemen, je er een bepaalde mentaliteit aan vastkoppelde. En we hadden op dat moment Bruce (Gilbert, oorspronkelijke gitarist in de groep, jbg) in de groep zitten, die iets ouder is dan wij, en hij wou voor geen geld ter wereld in een groep zitten die zich als een bende gedroeg. Iets dat we sowieso niet waren, gezien we uit dezelfde plaats noch hetzelfde jaar kwamen. Uiteindelijk moest het gewoon een naam zijn die iets en tegelijk niets betekende. Bruce liet ons twee opties: de ene was Wire, de andere A Case. Het werd Wire omdat dat minder letters had."
Graham Lewis (bassist): "Ik ga dat betwisten, omdat ik geloof dat Bruce kwam aanzetten met The Wires. En ik denk dat ik ook evenveel 'schuld' erin heb, omdat ik gewoon niet 'The' erin wou. Het is zo sixties, en veel te punk, alles wat wij niet zijn."
Newman: "De naam is een curiosum, want het heeft een betekenis, maar met betrekking tot de groep betekent het absoluut niets. Mensen hebben gezegd dat we Wire-y klinken, en we hebben de occasionele optredenposter gehad waar ze onze naam in prikkeldraad op spelden, maar dat is heel zeldzaam. Wij leggen dat verband nooit."
enola: Jullie vermeldden dat jullie geen punkband zijn, maar is dat niet wat raar gezien jullie gedeeltelijk in dat milieu geworteld zijn? Zijn jullie dan meer als de Buzzcocks, de meer arty kant van de punkscène? De Thinking Man's Punk?
Newman: "Goh ja, zo noemden ze ons dan, of Punk Floyd. Maar we zijn gewoonweg geen punkband omdat we geen 1976- maar een 1977-band zijn. Dat is het simpelste antwoord. En als je 21-22 bent, is één jaar een immense tijdspanne, zeker in termen van mode; je hebt je kapsel, je hebt je eigen muzieksmaak, heel sterk afgerasterd, weet je wel. En daar zat de drive. Het was zo duidelijk tegen de tijd dat we echt op gang kwamen dat punk niet meer op zijn frist was. En er was één band die er de beste act in was, en daar wou je je echt niet mee meten omdat ze te populair waren."
enola: Jullie muziek is altijd heel minimaal en ritmisch geweest. Hoe zijn jullie tot dat proces van het ontkleden van muziek gekomen, de focus op pakweg één enkel akkoord, of geen?
Lewis: "Toen we hiermee begonnen, luisterden we naar een heleboel muziek, en er was een soort van conclusie over de dingen die we niet graag hadden. Als je dat combineert met een groep met extreem minimale skills, kom je snel tot de ontdekking dat repetitie een krachtig wapen is; je startte en stopte samen, en was het in tune, dan kon het werken. Necessity being mother of invention. Het ging ons niet om virtuositeit, maar om de groep, om het maken van één bepaald geluid. We hielden niet van decoratie, gitaarsolo's en al die troep, dat was gewoonweg niet interessant."
Newman: "Het was, zeker vanuit mijn perspectief als songschrijver, vanaf het begin duidelijk dat dat voor ons niet de te volgen weg was. Ik was in Watford bezig met rocksongs te schrijven die absolute rubbish waren, tot ik begon te denken: “wat als we maar één akkoord hebben, of het op een heel andere manier gebruiken?” Wij waren een onderdeel van de eerste generatie die enige kritiek toevoegden aan het hele idee van popcultuur. Daarvoor waren groepen gewoon een deel van het entertainment. Wij waren opgegroeid met die muziek; voor ons was het geen entertainment, het was cultuur, het was ons leven! We gaven echt om dat gedoe. Dus waarom zouden we het niet behandelen met de nodige dosis sérieux, en overtuiging?"
"Het ging ook nooit over populair zijn. Dat was nooit de doelstelling; we waren geen gang, die zei: “ok, we spelen muziek om veel meisjes en gratis drank te versieren.” Het was echt een zoektocht naar het goede, proberen een deel te zijn van de traditie van het allerbeste in populaire cultuur."
Lewis: "Wij hadden bovendien een heel andere visie op het gebeuren dan de rest, terwijl de meeste punkbands, en de bands die hen volgden en kopieerden, gewoon het English Book of Folk Song volgden.(glimlacht) En dat geldt ook voor de meeste britpopcrap. Het heeft misschien grote akkoorden, maar het is nog altijd folk. Daar kwamen wij niet vandaan: Jonathan Richman en Television, The Ramones tot op zekere hoogte, Patti Smith,… dat was zoveel interessanter. En combineer dat dan met Duitse experimentele muziek, en je hebt een idee van onze achtergrond. Maar toen moesten we dat op een Britse manier doen en overbrengen, zodat we relevant waren in wat we deden. We waren het beu dat mensen van Southend-On-Sea het hadden over “Going down to the levee in my Chevy”. That's fucking stupid, weet je wel!"(lacht)
Newman: "… wat dan weer in dat idee van rock binnen de entertainmentindustrie past."
Lewis: "Ja. Zet gewoon een cowboyhoed op, en je bent erbij."
Newman: "Toen we voor het eerst naar New York gingen, dacht het publiek dat we niet konden spelen. Voor wat we speelden, was ons kunnen meer dan voldoende, maar de toeschouwers dachten: “where's all the diddly bits? Waar zijn de solo's en de akkoordenwissels naartoe?” "
Lewis: "Maar we hebben het dan ook over mensen die compleet onverschillig waren voor hun eigen cultuur, en nog nooit van The Velvet Underground gehoord hadden. Dàt was het probleem toen."(lacht)
Newman: "Het is een muzikantenkwaal, dat per se wil laten zien hoe goed je wel kunt musiceren. En kijk, als die toegevoegde slimme stukjes iets toevoegen aan het verhaal of het drama, dan is dat aanvaardbaar, maar als het gewoon daar is als een bewijs van het kunen, dan wordt het gewoon irritant. Ik heb een heel katholieke smaak in muziek; ik hou niet van dingen die gedaan zijn om de verkeerde reden."
enola: Wisten jullie toen dat wat jullie deden enige impact had of zou hebben op volgende generaties muzikanten? Zo zijn er bijvoorbeeld hopen hardcoregroepen die beweren dat jullie nummer “12XU” hun genre mee heeft doen ontstaan. Wisten jullie toen al dat jullie iets aparts deden?
Lewis: "Ik denk dat het mij de eerste keer echt raakte een week voordat John Lennon doodgeschoten werd. NME interviewde hem toen, omdat hij net uit zijn isolatie aan het komen was, en toen ze vroegen waarnaar hij luisterde, zei hij “154 van Wire”; dat was heel hard schrikken, ja. Er is ook een interne memo van EMI waarin Pink Flag aangevraagd werd door Bob Dylans management. Dat soort feitjes maken je duidelijk: “oké, we hebben iets te betekenen in dit landschap.”"
Het effect van onze muziek merkte je het best als we op tour waren: mensen die naar de optredens kwamen en groepjes begonnen te vormen. Maar de echte impact volgde pas toen we stopten, in 1980, en velen Wire pas echt ontdekten. In Zweden, waar ik woon, is een hele generatie van jongeren die Wire te laat ontdekten, wat ons in hun ogen gewoon nog beter maakt, omdat het een mythisch iets wordt wat ze nooit bewust hebben kunnen meemaken, een beetje zoals The Velvet Underground."
Newman: "The Cure heeft ons altijd wel van in het begin gesteund. Zij waren bezig aan hun tweede plaat, wij waren net gestopt, en (lacht) Robert Smith verklaarde toen: “Als Wire ooit opnieuw zou samenkomen, dan is er geen reden voor The Cure om te blijven bestaan.” Wel, hij heeft duidelijk zijn belofte niet gehouden, the lying bastard."(lacht)
"Wat het hardcoreding betreft: de Amerikaanse situatie was compleet anders, omdat Pink Flag daar het enige album was dat fatsoenlijke distributie gekend heeft in de jaren zeventig. Toen de volgende generatie in de jaren tachtig dat album ontdekte en voor het eerst luisterde, dachten ze: “dit moet een grap zijn! Eén akkoord!? Dat kunnen wij ook.” En dat was altijd wat wij hebben willen uitdragen: iedereen kan dit doen. Het is zo vanzelfsprekend."
enola: En het gevoel is er ook dat Wire altijd heel modebewust is, alsof jullie voeling hebben met muzikale trends die eraan zitten te komen.
Newman: "Mja, we zijn blijkbaar vooral in als we er even niet meer zijn.(glimlacht) Maar weet je, uiteindelijk is ook dat aanvoelen van trends heel vanzelfsprekend. Het is gewoon je ogen openhouden, en zien wat er zit aan te komen. Zo heb ik in de jaren '90 een immens compliment gekregen van een technoartiest uit Detroit omdat ik de komst van drum 'n' bass voorspeld zou hebben, maar voor mij was dat gewoon zo overduidelijk dat er uit al die hardcore techno iets interessants en ongelofelijks zou komen. Het is gewoon de connecties zien.
enola: Hoe vallen de immense gaten van inactiviteit in de groep te verklaren? Waarom stopt Wire, en start de groep vervolgens weer? Is het terug op krachten komen, of het creatieve proces dat hapert?
Newman: "Meestal zijn er ongelofelijk saaie en alledaagse redenen voor, hoor, redenen waar we het eigenlijk niet over zouden moeten hebben omdat het niet mooi is om te doen. Het zijn gewoon de heel vanzelfsprekende dingen, mensen die tegen mekaar uitvallen en consorten, en zo was het ook met Bruce; hij had er gewoon genoeg van. Zijn goed recht."
"Maar het speelt uiteindelijk wel allemaal in ons voordeel, omdat als we terug samenkomen, we gewoon beter zijn dan voorheen, zonder daar iets speciaal voor te doen. Er is geen masterplan, hé. En bij het meest recente hiaat dacht ik: “Wire heeft gepiekt. Niemand gaat nog geïnteresseerd zijn.” Maar het blijft gewoon doorgaan, omdat er weer een andere generatie doorkomt. Gewoon te gek voor woorden.
enola: Nog even over de nieuwe plaat. Ze heet Object 47. Waarom?"
Newman: "Het is gewoon het 47ste stuk in onze discografie. En het probleem was dat we de plaat eerst Object 11 wilden noemen, omdat het ons 11de reguliere album zou worden, maar toen besloot die Canadese what's his name, Bryan Adams, zijn plaat 11 te dopen. Dus dat was al uitgesloten.(lacht) Plus: 11 is geen leuk getal, omdat je met al die gitaarversterkergrapjes zou moeten omgaan. 47 is dan weer gewoon een mooi getal, en het heeft nog een hoop andere kwaliteiten; je vindt de gekste dingen als je het ingeeft op Google, Star Trek-referenties en god weet wat nog allemaal. 47 is really big, man!" (lacht)
Newman: "Nee, deze plaat is simpeler, directer, ietwat sterker, maar totaal niet zoals Send (studioplaat uit 2003, jbg). Het is meer van alles: meer pop, atmosferischer, sneller, trager, groovier, in je smoel,… Het is een plaat met zoveel gezichten, zoveel kanten die eigen zijn aan Wire. We zijn ook vertrokken van het idee dat we geen plaat meer wilden maken zoals Send. En veel mensen beseffen het niet, maar wij opereren via de garage rockethica. Dat moest een keer doorbroken worden."
Lewis: "Ook wat we deden in de zijprojecten heeft er invloed op gehad; Colin in Githead, ik in Zweden met 27:11, allemaal meer pop, meer electronica en dub. Dus was de overgang naar de iets opener stijl op Object 47 ook heel natuurlijk."
enola: Zal de tour dan ook vooral draaien rond het materiaal op dit album?
Newman: "Kijk, voor ons is 'een album touren' een non-concept. Het idee was simpel: toen we voor het eerst samenkwamen in 2006, zei ik, omdat ik zo een beetje het platenlabel ben in de groep, dat het wereldje constant aan het veranderen is, en dat we wel mooi kunnen teren op deze plaat, maar dat het overwicht naar het livegebeuren aan het verschuiven is, en we dus ook live zouden moeten optreden. In 2008 als Wire live optreden en volledig het nieuwe album erdoor jagen, dat kan gewoon niet meer. Ik bedoel maar, als 20 jaar geleden iemand naar onze show kwam, en hij alleen maar Pink Flag had gehoord, dan was dat waarschijnlijk some sad old git. Maar nu kan dat een 13-jarig gastje zijn dat ons vorige week pas ontdekt heeft via het internet. Dan gaat er een belletje rinkelen, hé: 'wacht eens, wij hebben 30 jaar materiaal op ons conto staan.' Je kan die erfenis gewoon niet blijven negeren."
Wire speelt op 20 september in de Minnemeers te Gent. Op 22 september zijn de heren te gast in de Botanique te Brussel.
