Mute, 2008
Na ‘La Serpenta Canta’ en ‘Malediction And Prayer’ waagt de
duistere diva van de avantgarde zich nogmaals aan een live-plaat
met herinterpretaties van grote klassiekers. Deze ‘Guilty Guilty
Guilty’ werd twee jaar geleden opgenomen tijdens haar ‘Valentine
Day’s Massacre’ en verzamelt populaire liefdeslyriek waarin de pijn
van het gebroken hart centraal staat. Met haar door merg en been
gaande stem en dreunende pianospel is Diamanda Galás natuurlijk dé
persoon om deze smart over je heen te laten razen.
In vergelijking met het behoorlijk hermetische meesterwerk
‘Defixiones, Will And Testament’ is deze opvolger een veel
toegankelijker werk, al was het maar omdat vele van de hierop
gebundelde melodieën sowieso al bekend in de oren zullen klinken.
Toch slaagt Galás er weer in om in plaats van covers
herinterpretaties te serveren en dankzij een gevoelsmatige, rauwere
aanpak het origineel een nieuw leven inblazen. Hoewel ‘Autumn
Leaves’ ondertussen al tientallen keren bewerkt is, klonk het nog
nooit zo duister als hier, waardoor de tekst ook een veel wrangere
resonantie krijgt. ‘Heaven Have Mercy’ klinkt veel beklijvender dan
de blauwdruk van Edith Piaf, die er – waarschijnlijk omwille van de
taalbarrière – wat afstandelijk bij klonk. Aan ‘Down So Low’, de
country-klassieker die voornamelijk door Johnny Cash onsterfelijk
gemaakt werd, slaagt Galás er niet in een eigen stem te geven.
Vooral het begin van de song voelt te geforceerd aan. De tekst
wordt ook nogal onbewogen gebracht; nochtans het ontroerende
verhaal van een man die ter dood veroordeeld werd omwille van een
affaire en het verborgen verdriet van de vrouw in kwestie verpakt
in tekstuele fijnproeverij (“Now the scaffold is high, and
eternity’s near / She stood in the crowd, and shed not a tear / But
sometimes at night, when the cold wind moans / In a long black
veil, she cries over my bones”).
Natuurlijk waagt Galás zich tussendoor ook nog steeds aan
indrukwekkende vocale acrobatie. De plaat begint met een
schitterende hernieuwing van OV Wright’s obscure song ‘8 Men And 4
Women’. Het gezelschap uit de titel staat voor een jury die de
protagonist schuldig verklaart aan blinde verliefdheid. Wanneer
Galás haar nog steeds ijzingwekkende schreeuw hier doorheen laat
galmen, waan je je niet langer getuige van een rechtszaak, maar van
de dag des oordeels zelve. Ook ‘O Death’ neemt ze een stap verder.
De kalme aanspreking lijkt aanvankelijk al uit het graf te komen,
maar mondt uit in een manische uitroep tot magere Hein. Het is
bewonderenswaardig hoe deze versie erin slaagt een hogere
theatraliteit aan het nummer te verlenen zonder statisch te gaan
klinken.
Toch durft Galás nog buiten haar huisstijl treden. ‘Interlude
(Time)’ gaat niet over een versplinterde liefde, maar over het
broze begin van een relatie en de onzekerheid die daarmee gepaard
gaat. Deze song is niet alleen thematisch het buitenbeentje van het
album. Galás brengt de vergeten klassieker van Timi Yuro op een
vederzachte wijze: haar stem klinkt smeulend en de piano wordt
slechts zachtjes bespeeld waardoor ze als een mobiel van ijspegels
klinkt. Een romantisch interludium dat een poreuze oase creëert
temidden van het slagveld der teloorgegane liefdes.
Tegenover epische releases als ‘Defixiones’ en ‘Masque Of The Red
Death Trilogy’ lijkt deze ‘Guilty Guilty Guilty’ een minder
overdachte en coherente release. Toch toont Galás ook met deze
plaat haar eigenzinnigheid en onovertrefbaar talent. Voor leken is
de plaat bovendien een minder hoge drempel die toegang tot het
oeuvre van deze grote madam verschaft, maar wel eentje die er nog
steeds in slaagt genadeloos je hart in handen te houden.
http://www.diamandagalas.com
