Na een jaar op de distributieplank komt ‘Awake’, een onnozele,
maar entertainende kruisbestuiving tussen Hitchcock, The Twilight
Zone en ER, dan toch even gedag zeggen in de bioscoopzalen, alvoren
het voorgoed verhuist naar de natuurlijke habitat: het kleine
tv-schermpje. ‘Awake’ bundelt de niet te onderschatten
acteerspiertjes van Hayden Christensen en Jessica Alba en probeert
in te spelen op het angstzweet dat elke patiënt ondergaat wanneer
er narcose bij te pas moet komen. Word ik nog wakker? Word ik anaal
gepenetreerd door die louche dokter die daar staat te grijnzen in
mijn verste ooghoek of – zoals ‘Awake’ met een dodelijke medische
sérieux verkondigt – blijf ik bij bewustzijn tijdens de narcose?
Dan lig je daar hulpeloos verlamd, maar klaarwakker te wezen,
terwijl de messen, naalden en misschien ook wel chemisch gereinigde
seksspeeltjes door je lijf boren. Klinkt allemaal behoorlijk
zenuwtintelend angstaanjagend, maar wanneer Darth Vader het
meemaakt valt de nachtmerrie reuze mee. Meer zelfs, het is
sporadisch fout amusement met een hoog gniffelgehalte. Hier met die
dildo!
Clayton Beresford Jr. (Hayden Christensen) is een
rijkeluisventje dat half New York bezit. De jonge Wall
Street-veroveraar geniet van een luxueus leventje, maar zijn tikker
is kaduuk en hij heeft dringend nood een harttransplantatie. Niet
dat Clayton het aan zijn onregelmatig bonkend hartje laat komen,
want hij heeft zich stiekem verloofd met de assistente (een loopse
Jessica Alba) van zijn overbeschermende moeder (Lena Olin). Wanneer
zijn dokter en beste vriend (Terrence Howard) hem eindelijk laat
weten dat er een hart beschikbaar is, lijkt Claytons al niet
onaardige leventje helemaal perfect te worden. Tot hij op de
operatietafel belandt en ontdekt dat hij tot één van de 30.000
patiënten behoort die bij bewustzijn blijven na de verdoving.
Te te teum. Het wordt pas echt creepy weepy
wanneer hij de verrassende gesprekken boven zijn verdoofde, maar
wakkere kopje te horen krijgt. Te te teum (maal 2).
Met een vaagweg intrigerend concept waar Alfred Hitchcock zich
ongetwijfeld nog mee had kunnen amuseren, vertrekt debutant Joby
Harold vanuit een misleidend – maar vooral dodelijk traag
-romantisch drama dat smeekt om een tijdsblok op vijftv. De mooie
plaatjes en composities lijken overgestileerde parfumreclames en
ook de jonge acteurs – het moet gezegd – hebben minstens evenveel
uitstraling als de metromannen en femme fatales die absoluut willen
dat we naar Givenchy en Chanel nr. 5 ruiken. Visueel slaagt Joby
Harold er wel in om wat aantrekkelijke, holle mooifilmerij te
maken, maar eigenlijk had ’thriller’ ‘Awake’ meer baat gehad bij
een meer dreigende en minder afgelikte fotografie. Zo komen de
dromerige sfeerbeelden op het strand net iets te veel over alsof
Jessica Alba in een gezellige H&M-reclame is gesukkeld. Niks
tegen Jessica Alba op het strand – wel integendeel – maar het maakt
het al helemaal niet zo spannende ‘Awake’ nog net iets minder strak
en polsversnellend.
Maar ook inhoudelijk slaagt Harold er zelden in om iets pittigs
uit de flinterdunne, maar dankbare premisse te halen. Het niet
fictieve fenomeen van ‘bewustzijn onder narcose’ spreekt tot de
verbeelding van iedereen die al eens een medisch dutje heeft
ondergaan voor amandelen, wijsheidstanden of iets ernstigere
amputaties, maar de regisseur gebruikt de primaire angst louter als
gekunsteld opstapjes om de ene ridicule plotwending na de andere in
de operatiezaal te gooien. ‘Awake’ kon een beklemmende evocatie
zijn van een ‘Spoed from hell‘, had Harold ook maar iets
voorzichtiger en beter doordacht omgesprongen met de uitwerking van
zijn medische thriller. Alles staat in functie van de big
twists en dat voel je. Personages doen raar (hoe kan een
succesvolle zakenman die half New York bezit zo’n grote schrik
hebben van de mama?), situaties klikken onnatuurlijk in elkaar en
je voelt de kar van Harold van mijlenver op voorhand keren.
Maar ook al werkt ‘Awake’ harder op de lachspieren dan op de
zenuwen, er valt hier al bij al toch nog een beetje te genieten,
ook al is het op een schuldig oh-mijn-Godjes-niveau. Na het
kige eerste deel (gezegend met George Lucas-waardige dialogen
als ‘do you think my new heart will love you as much as my old
one?’), laat de regisseur zijn onterecht zelfverzekerde ballen
rollen met een lawine aan absurde wendingen en onbedoeld hilarische
situaties. Zonder al te veel leuks uit de doeken te doen, kan ik
toch melden dat met een combinatie van transcendentale
speurneuswerk en haarscherp getimede onthullingen ‘Awake’ zachtjes
openbloeit tot de meest vergezochte én plezantste who-en whydunnit
van het jaar.
De acteurs maken het gniffelplezier compleet. Hayden
Christensen, nog steeds niet gehinderd van de houten plank die nu
toch al een paar jaar in zijn achterste zit krom te trekken, doet
de comateuze toestand van zijn personage alle eer aan met een
mooie, serene maar vooral immobiele performance. De scène
waarin Hayden net voor de operatie doorheeft dat hij wakker blijft,
is nu al een klassieker voor de hall of fame van slechte
vertolkingen. Jessica Alba gooit haar strakke talenten vrij vroeg
in de strijd door tijdens de openingsscène met een wit topje in bad
te kruipen, maar stelt voor de rest van de film toch een tikkel
teleur door haar kleren meestal aan te houden. Lena Olin proest het
net niet uit bij het uitspreken van de geforceerde dialogen uit de
mond van haar geforceerde personage en Terrence Howard mag zijn
prijs voor meest pathetische voice-over bij het verlaten van de
zaal afhalen.
Het behoorlijk onnozele ‘Awake’ is absoluut geen goede film,
maar de plottwists zijn zo waanzinnig, de acteurs staan zo
tenenkrullend slecht te acteren en naar het einde gaat het zo
dat-kunnen-ze-niet-menen-scheef, dat het weer geinig wordt. En met
een genadige speelduur van tachtig minuten, krijg je nauwelijks de
tijd om vast te stellen naar wat voor bullshit je zit te kijken.
Win-win!
