Is de Nieuw-Zeelandse indie scene klaar om definitief naar
buiten te treden en als het even kan de wereld te veroveren? Als
het aan The Ruby Suns ligt wel. Van de andere kant van de wereld
zat de frontman plots op een Brussels terras. enola stuurde er
Pieter Colpaert op af.
Op een zonnige middag in juni treffen we Ryan McPhun op het
terras van de Botanique, waar The Ruby Suns later die avond een
uiterst rommelig maar genietbaar concert zullen geven.
De Nieuw-Zeelandse band staat aan het begin van een intensieve
Europese tour, maar Ryan, met koalapet en gebatikt shirt, zit er in
elk geval nog ontspannen bij…
enola: Jullie hebben een heel druk tourschema: bijna elke dag een
optreden. Kijk je al uit naar deze tournee
?
Ik ben heel blij in continentaal Europa te toeren. We hebben van
maart tot mei al twee maanden in de VS getoerd, daarna naar
Engeland, Parijs, Amsterdam …
Al kijk ik op dit moment ook al uit naar het einde van de tournee,
dan blijven we een week in Barcelona, pure vakantie, want verder
hebben we bitter weinig vrije tijd.
enola:
Jullie komen uit Nieuw-Zeeland, zeg
maar de andere kant van de wereld. Kennen de mensen daar België eigenlijk
?
Iedereen kent België wel hoor, in Nieuw-Zeeland, maar dan denkt
iedereen gewoon aan wafels, chocolade en bier, al denk ik niet dat
ze hier vlug op vakantie zullen komen (lacht). Nuja, het
bier is hier dan ook fantastisch, vanavond drink ik zeker een
Blonde Leffe. Vorig jaar waren we hier trouwens ook al. Brussel is
best een mooie stad, met de Grote Markt en dat grappige plassende
ventje daar … Morgen hebben we een dagje vrijaf, dan ga ik wel
nog eens een stadswandeling maken, denk ik.
enola: Jullie zijn maar met drie op tour, maar op het album (‘Sea
Lion’) is er een heel rijk klankenpalet te horen, met de meest
diverse instrumenten. Hoe kunnen jullie dat geluid reproduceren op
het podium ?
Wel, we zullen in elk geval backing tracks moeten
gebruiken. Sommige mensen beschouwen dat misschien als vals spelen,
maar ik wist écht geen andere manier om onze songs te brengen. Alle
geluiden in onze songs zijn belangrijk en ik wil die dus ook zeker
live kunnen behouden. We proberen in elk geval met drie personen
zoveel mogelijk lawaai te maken.
enola: ‘Sea Lion’ is heel divers en eclectisch, het kan misschien
zelfs best omschreven worden als wereldmuziek met grote pop en
psychedelica invloeden. In ‘Kenya Dig It’ bijvoorbeeld hoor je
duidelijk echo’s van de Beach Boys, maar wat beschouw jij zelf als
jouw grootste invloeden ?
Mijn twee favoriete groepen zijn Animal Collective en, je zegt het
zelf, natuurlijk de Beach Boys. Ik vind telkens weer nieuwe dingen
in hun muziek. Alle Wilson broers waren ook geweldige zangers.
Ssoms is Bryan mijn favoriet, dan weer Dennis, dan Carl. Zo word ik
ze nooit beu.
Maar er gebeuren ook veel coole nieuwe dingen. Oop dit moment ben
ik vooral verslingerd aan M.I.A en Of Montreal, al waren ze
misschien geen directe invloeden, want de meeste songs op dit album
zijn geschreven in 2005.
Ik hou ook enorm veel van wat Esau Mwamwaya doet: een muzikant uit
Londen, misschien wel wat vergelijkbaar met M.I.A. … Hij maakt
een soort dance, maar dan met Afrikaanse zangen.
Draaien op verlies
enola: Je hebt getekend bij Sub Pop in Amerika, Memphis
Industries in Groot-Brittannië …Allemaal
redelijk invloedrijke labels en bovendien krijg je nog eens
bijzonder enthousiaste reviews ook. Ik heb de
indruk dat jouw band toch een zekere populariteit begint te
genieten. Wat denk je daar zelf van ?
Sommige mensen maken wel kennis met onze groep denk ik …Of nee,
we merken wel degelijk dat er ‘dingen’ aan het gebeuren zijn, maar
ik heb niet echt het gevoel dat we een populaire band zijn. We
moeten wel echt groter worden, want financieel hebben we het best
moeilijk. Het zou minder stresserend zijn als we gewoon wat meer
geld zouden verdienen, dat zou alvast helpen om wat comfortabeler
te toeren, wat meer vrije dagen en zo. Het is wel behoorlijk
moeilijk voor ons: we draaien geen break-even en we kunnen geen
geld blijven verliezen, dat is dus voorlopig mijn voornaamste
bezorgdheid.
In Europa is ons verblijf wel gratis, en hier zijn de vergoedingen
ook beter, dus touren we hier graag, maar het blijft wel een
strijd. Gelukkig ondersteunen de platenlabels ons ook goed en
beseffen ze dat ze aan ons geen fortuinen zullen verdienen.
enola: Wat zijn de verdere ambities met deze groep ? Zou je ooit
terug in Californië gaan wonen als dat je groep vooruit zou helpen
?
Ik zou sowieso niet meer in California willen wonen hoor. Als ik
daar terug ga wonen,zou ik een deftige job moeten zoeken. En het
laatste wat ik wil is een echte job zoeken (lacht). Ik blijf liever
gewoon in Nieuw-Zeeland, het leven is daar veel eenvoudiger en
goedkoper.
Deze band zal wel altijd blijven veranderen en evolueren. Binnen
een paar weken verlaat er ons opnieuw een groepslid en moet ik op
zoek naar vervanging.
Ik heb zelf geen idee waar het met deze band naar toe zal gaan of
wie er nog bij ons zal spelen. Ik wil vooral gewoon muziek blijven
maken en plezier blijven hebben en na deze tour weer wat rondhangen
in Nieuw-Zeeland.
Zolang ik muziek kan blijven maken en toeren wil ik dat doen,
zolang ik maar geen echte job moet zoeken.
enola:
Jouw album is geïnspireerd door de
vele reizen die je gemaakt heb, onder andere in Afrika en Thailand.
Wat moet ik mij daarbij voorstellen ?
Ik ben al een paar keer naar Zuid-Afrika geweest. Mijn stiefmoeder
is van Zimbabwe en werkt als reisleidster op safari’s en
dergelijke. Dankzij haar kon ik daar gratis verblijven en meegaan
op die safari’s. Aangezien ik geen vrienden mee had, was ik daar
meestal alleen en had ik dus de gelegenheid om een heleboel nummers
te schrijven. Afrikaanse muziek fascineert me ook wel, al denk ik
niet dat ik rechtstreeks door de Afrikaanse muziek beïnvloed ben.
Ik heb wel verschillende lyrics geschreven over de dingen die ik
daar zag en de mensen die ik daar ontmoette.
Ik ben al op veel verschillende plaatsen geweest in verschillende
situaties, op tournee of als arme toerist … Met mijn ouders ging
ik vroeger ook wel elk jaar eens naar Nieuw-Zeeland, waar ik
familie wonen had en uiteindelijk ben ik daarheen dan
verhuisd.
Het reizen zit mij dus wel echt in het bloed. Iik ben niet graag te
lang op dezelfde plaats.
enola: In de Sunday Times stond onlangs een artikel van 2 pagina’s
over “Nieuw-Zeeland als nieuw Pop-Mekka”. Er werd gesproken over de
mogelijke doorbraak voor verschillende Nieuw-Zeelandse bands zoals
Ruby Suns, Lawrence Arabia, The Brunettes … Wat
is er allemaal aan het gebeuren in Nieuw-Zeeland?
Denk je echt dat er een soort van ‘indie scene’ daar op het
punt staat de wereld te veroveren?
Misschien wel … Het is wel vreemd om te zeggen dat dat allemaal
‘Nieuw-Zeelandse bands’ zijn: de Brunettes toeren al jaren in het
buitenland en de leden van Lawrence Arabia wonen nu allemaal in
Groot-Brittannië. Wijzelf zijn officieel Nieuw-Zeelands, maar
eigenlijk heeft niemand van ons daar een huis of flat. We leven
allemaal ‘on the road’ op dit moment.
Maar of er écht een doorbraak zit aan te komen … Vraag me dat
binnen een jaar nog eens (lacht). Er is misschien wel
sprake van een scene en qua stijl zijn er veel overeenkomsten
tussen de bands. Uiteindelijk is het allemaal popmuziek en de
liefde voor oude pop zoals die van de Beach Boys is waarschijnlijk
wat de bands het meeste bindt. Om eerlijk te zijn dacht ik
eigenlijk dat dat de hoogjaren van bands die dergelijke twee pop
brachten, zoals Belle & Sebastian, al achter ons lagen.
Misschien ben ik wel fout en zit er inderdaad een gigantische
doorbraak aan te komen voor al de Nieuw-Zeelandse bands. Laat ons
hopen (lacht).
Trouwens, als je eens wat meer experimentele muziek uit
Nieuw-Zeeland wil ontdekken kan ik je zeker Tonky Tones, Stef
Animal en Signer aanbevelen: stuk voor stuk steengoede bands.
‘Sea Lion‘ van The Ruby Suns is uit bij V2.
