Een heerlijk relaxed Doe Maar-ritme met daar overheen dat unieke Italiaans-IJslandse accent: zelfs drie gewapende kerels met bivakmutsen hadden de titelsong van "Me and Armini" afgelopen zomer niet uit de cd-speler van onze cabrio kunnen krijgen. "Zomer", u leest het goed; we bevonden ons dan ook een maand lang meer dan 1000 kilometer bezuiden Brussel-Halle-Vilvoorde. In zéér goed gezelschap bovendien.
Want laten we er maar geen doekjes om winden: de nieuwe cd van Emiliana Torrini is — net als de chanteuse zelve — van een ongekende schoonheid. En neen: ons oordeel is niet (alleen) gekleurd door het landschap waar we elke dag opnieuw doorheen cruisden. Vandaag, toch alweer drie weken terug met beide voeten op de grijze grond van onze hometown, blijft het schijfje ons hart beroeren.
Er is de factor Italië: vrolijk, lichtvoetig en toegankelijk. Adjectieven die de gemiddelde muzieksnob de neus doen ophalen, maar hier gewoon synoniem staan voor de frivoliteit van een kortgerokte bella donna op een scooter in Toscane. Beluister de eerder genoemde titelsong, het euh… springerige "Big Jumps" en het unieke "Jungle Drum" (waarover later meer) in één ruk en zelfs Michelangelo krijgt de glimlach niet meer van uw gezicht gebeiteld.
Daar lijnrecht tegenover staat de factor IJsland: fraai verwoorde, intense tristesse die je hart nét niet doet bevriezen. De twee minuten "Hold Heart" volgen naadloos op evenveel minuten "Jungle Drum" (waarover later dus meer) en het contrast kan nauwelijks groter zijn: een tekst die diep in je vel snijdt en een knik in de stem die extra zout in de gapende wonde strooit. "No tears, don’t you come out / If you blind me now, I am defeated". Hoor hoe Torrini dat laatste woord zingt, fluistert — stàmelt; wij kunnen het het nog altijd niet zonder een krop in de keel te krijgen.
Ook "Fireheads", "Ha Ha" en "Birds" (dat na drie minuten lijkt te eindigen, maar dan aan een ronduit geweldig tweede leven begint) zijn songs die je naar adem doen happen. Bijna zijn we blij dat er ook twee songs op de plaat staan waar we niet meteen intens blij of intens triest van worden: "Beggar’s Praying" en "Bleeder" (hoewel, mogen we deze uitspraak nog intrekken?).
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, foefelt Torrini er ook nog eens twee — zeker voor haar— "vernieuwende" songs tussen. In "Gun" laat ze een andere kant van haar Italiaanse roots aan het woord: de Soprano’s zijn niet veraf in deze bloedhete, koortsige song, waarin ze een gevaarlijke vrouw neerzet die neerkijkt op (maar verlangt naar?) een man die "failed in everything that comes to mind". Een vrouw naar ons hart, kortom. "Dead Duck" is vooral vormelijk een experiment: een song met ADHD (maar met de juiste medicatie), en ook die past wonderwel op de plaat.
En dan is er nog "Jungle Drum".
En dan is er dus nog "Jungle Drum".
Wie een song als "Jungle Drum" kan schrijven, durft opnemen en aan de wereld presenteren, verdient een vermelding in de "Encyclopedia Romantica" (en een standbeeld). Nooit eerder werd doldwaze verliefdheid zo roenkoenkoen aanstekelijk op muziek gezet als in deze ondubbelzinnige ode aan de blinde onnozelheid die zich dan van je meester maakt: "Hey, read my lips / ’cause all they say is kiss kiss kiss". Waren we minister van onderwijs, we maakten het vandaag nog verplichte leerstof voor elke 16- tot 80-jarige!
Emiliana Torrini treedt op 13 oktober op in de AB Club in Brussel.
