Weeskinderen groeien in strips doorgaans op tot redders van de mensheid. In Antarcides belooft het eerste deel alvast een gelijkaardig patroon. Gelukkig brengen Val en Paris hun verhaal met heel wat flair.
Jaemon is de bastaardzoon van koning Abarugon van Antarcides en een gezelschapsdame. Kaärla, de vrouw van Abarugon, wil zoon en moeder met alle middelen laten verdwijnen, om zo de kansen van haar zoon op het koningschap niet in gevaar te brengen. De oude magiër Sozer ontfermt zich echter over Jaemon en vlucht met hem naar de afgelegen stad Carnghill. De jaren nadien blijft Kaärla zonder opgeven jacht maken op Jaemon en Sozer. Wanneer Carnghill in het vizier komt en belegerd wordt, moet Jaemon in veiligheid gebracht worden.
Naar aloude gewoonte binnen het fantasy-genre is Het Weeskind van Maelmordha een echt introductie-album, waarin het verhaal nog niet echt op gang lijkt gekomen. De personages worden voorgesteld en al snel worden hun bedoelingen duidelijk gemaakt. De goeden en de slechten worden zonder dralen opgedeeld en verrassingen blijven vooralsnog uit. We moeten Alain Paris wel nageven dat hij het erg traditionele verhaal mooi doseert en het album laat lezen als een trein. Zijn jarenlange ervaring als romanschrijver (ondertussen heeft hij er al zo’n vijftigtal op de palmares) laat zich hierbij ook voelen. Vooral in Frankrijk is Paris een bekende naam; voor zover wij weten werd geen van zijn werk al eerder vertaald. Hij schreef romans in heel diverse genres, gaande van thrillers en science-fiction over historische romans tot fantasy.
Hij krijgt de nodige hulp van zijn kompaan Val (pseudoniem voor Valérian Toaramon), die ook de inkleuringen van zijn realistische tekenwerk voor zijn rekening neemt. De schilderachtige kleuren leveren een extra mysterieus effect op, dat dit startalbum zeker ten goede komt. Het is bijna ongelooflijk dat dit album voor hem een debuut is als striptekenaar. Uitgeverij Daedalus krijgt zo stilaan een patent op vertalingen van bijzonder knap getekende en geschilderde strips, zoals De Druïden en De Roos en het Kruis. Ze combineren dit bovendien met een puike uitgave en een helder publicatiebeleid.
Antarcides werd eerder al vergeleken met het klassieke Thorgal. Zo ver is het wat ons betreft nog lang niet: daarvoor moet vooral scenarist Alain Paris in de volgende delen nog wat verrassender uit zijn pijp komen. Nu hangt Antarcides nog wat te zeer tussen de grijze massa aan fantasy-strips en zijn het vooral de tekeningen die het album in de positieve zin doen opvallen.
