Wie al een waslijst van groepen op zijn naam heeft staan, is altijd bereid om plaats te maken voor nog eentje. Greg Anderson (Sunn O))), Burning Witch, Goatsnake,…) slaat ditmaal de handen in elkaar met Gentry Densley (Iceburn, Eagle Twin,…) voor een nieuw project waarbij naar eigen zeggen drones, doom en jazz aan elkaar gekoppeld worden.
Een curriculum als dat van beide heren resulteert bovendien in een indrukwekkend adresboekje vol muzikale vrienden, waarop teruggevallen kan worden om de groep op te krikken. En dus steken op de plaat Andy Patterson (drums), Steve Moore (trombone, orgel en wurlitzer – Sunn O))) en Earth), Bubba Depree (gitaar – Void) en Kim Thayil (gitaar – Soundgarden) een handje (of meerdere) toe. Dat zoiets meermaals tot vuurwerk leidt, mag niet verbazen.
Zo krijgt de titeltrack een occulte toets mee die eerder bij black metalplaten verwacht wordt. Met zeven minuten dreigt het nummer wel te lang te worden, vooral omdat de groep zichzelf bijna verliest in pure sfeerschepping. “VOG” is niet alleen traag, slepend en log, maar weet ook een muur van geluid op te trekken waarbij niet alleen gastmuzikanten Depree en Thayil schitteren, maar ook Densley’s stem aan kracht en dreiging wint. De muzikale juggernaut kraakt haast onder het eigen gewicht en dendert verder als een blinde, niets ontziende kracht.
Ook “Divine” is traag, slepend en log, maar ditmaal zorgen de wurlitzer en Densleys bluesy manier van zingen voor een geheel ander geluid. Alsof Nick Cave ten tijde van The Firstborn Is Dead zijn rauwe bluesrock niet aan de poorten van de hel opgenomen heeft maar wel in het kloppende hart van het inferno zelf. “Dark Matter” is zelfs zonder meer een pareltje: trombone, orgel, gitaar,…en opnieuw Densleys stem, ditmaal doordrongen van de duisternis, smeden samen een alles opslokkende doomtrack.
“The Obelisk Of Kolob” is de instrumentale openingstrack die de drums laat donderen en de gitaren doet bliksemen. De relatief eenvoudige melodie is ondergeschikt aan de aflevering opdat de impact maximaal zou zijn. “Her Horse Is Thunder” laat de gitaren janken en de drums dreunen, het orgel is aanwezig maar werkt vooral op het onderbewuste niveau. Subtiel is het evenwel alleen naar de normen van deze plaat.
Ample Fire Within maakt waar wat verwacht mag en kan worden van Anderson en Densley zonder daarom een meesterwerk te zijn. De definiërende omschrijving blijft immers sludge, los van alle claims rond jazz die de groep zelf maakt. Wie mee stapt in dat verhaal zal zelfs teleurgesteld raken want zo anders klinkt deze plaat niet dan de doorsnee drone-doomplaat, alle experimenten in de marge ten spijt.
Liefhebbers van in het bijzonder Andersons werk kunnen evenwel zonder twijfelen Ample Fire Within aan hun collectie toevoegen. Het is niet zijn beste noch zijn meest vernieuwende plaat (Sunn O))) of Burning Witch zal hij wel nooit evenaren) maar het is evenmin een album waarvoor hij, Densley of een van de gastmuzikanten zich moet schamen. Dit is opnieuw vakmanschap, geleverd door een huis van vertrouwen.
