Vier dagen goede, mindere en soms ronduit slechte muziek door de strot geramd krijgen, compleet afgepeigerd zijn van evenveel dagen rondhossen op de stoffige weide, en amper tijd om te slapen. U kan wel begrijpen dat het laatste waar we zin in hadden om dit festival af te sluiten, een slaapverwekkende set van Tortoise is. Maar de postrockgiganten verrassen, en het geloof is hersteld; Tortoise is de aha-erlebnis van deze Dour.
Het verhaal van Tortoise mag ondertussen muziekgeschiedenis genoemd worden: de groep uit Chicago was begin jaren negentig één van de bezielers van het postrockgebeuren, toen de term nog vooral bands omvatte die buiten de kaders van genres kleurden, voordat het er zelf één werd. En ook Tortoise bleek er niet tegen bestand: Millions Now Living Will Never Die en TNT als ultieme statements, It’s All Around You als oninteressante blamage, verzamelaar A Lazarus Taxon waarschijnlijk als zwanenzang. Het is dan ook maar de vraag of deze fossielen uit een verloren gouden tijdperk, die bovendien geen nieuwe plaat in de steigers hebben staan, zichzelf niet nog meer oneer gaan aandoen. We kunnen er niet verder naast zitten: wat slaapverwekkend geneuzel had moeten zijn, wordt een bruisend en fris optreden van een groep die haar laatste adem blijkbaar nog niet uitgeblazen heeft.
De verwachtingen liggen dus bij een trage, zeer subtiele set, waarin jazz en atmosfeer de overhand nemen. En dat gebeurt ook, maar niet zoals we het in gedachten hebben: vandaag is de groep heel percussief, rechttoe rechtaan en, zoals in het gloriemoment "Glass Museum" uit Millions Now Living, luid rockend. En dat doet deugd na zo’n slopend festival. We zien een Tortoise dat zeer goed op elkaar is ingespeeld, een groep die mekaar perfect aanvoelt en op elke onverwachtse uithaal van een groepslid onmiddellijk weet te anticiperen. Dat klinkt als intellectueel gefrunnik, maar in deze groep klopt een hart. Het spelplezier van de groep tijdens de set, die vooral leunt op Standards uit 2001, druipt gewoon van het podium. Nummers als "Ten-Day Interval" lijken nog steeds even baanbrekend als ze tien jaar geleden waren, en het materiaal klinkt hier weer fris, bruisend, en dartel als een jong veulentje.
Er raast opnieuw energie door dit fossiel, moeten we concluderen. Het is lang geleden dat we nog eens een plaat van Tortoise opgelegd hebben, maar ons geloof in deze groep is terug gesterkt; postrock mag dan al lang ten grave gedragen zijn, voor een uurtje is dit weer even toekomstmuziek.