Yup; ze zien er nog steeds uit als nerdy striptekenaars op jaren met het charisma van een wiskundeleerkracht. En toch was het optreden van The Notwist er eentje met een dromerige schoonheid die zijn gelijke niet kent. Deze band is terug alsof hij nooit is weggeweest.
Zes jaar: zo veel tijd had The Notwist nodig om een opvolger te bedenken voor doorbraakalbum Neon Golden. Nu het er dit jaar toch van kwam, bleek het recept echter ongewijzigd: lieflijke songs die laagje per laagje worden opgebouwd en versterkt met wat elektronica. Of toch niet? “We hebben eindelijk gewoon popsongs geschreven”, zo klonk het eind mei bij het verschijnen van dat nieuwe The Devil, You + Me. Dat bleek ook uit het optreden op Dour, waar het geneuzel van weleer plaats had gemaakt voor een steviger geluid.
Eerste vaststelling: er staat geen laptop meer op het podium. Natuurlijk: genoeg knopjes en een draaitafel om nog steeds genoeg bizarre geluidjes te produceren, maar het voor het indietronicagenre zo vertrouwde knisperende onderlaagje ontbreekt volledig. Na zijn pauze heeft de groep zich opnieuw toegelegd op echte instrumenten en de mogelijkheden daarvan: meer dan de laagjes staat tegenwoordig de song centraal.
Het is dan ook pas als The Notwist dat kernbegrip hoog in het vaandel voert, dat de groep echt overdondert.”Pick Up The Phone” is op muziek gezette weemoed, ”Gloomy Planets” exact wat zijn titel laat vermoeden. Met popsingle “Pilots” overtuigen de bandleden helemaal, zelfs al wordt het nummer ontsierd door een break vol onnodig technisch gepruttel.
Conclusies schrijven zichzelf dan ook. We hadden het niet meer verwacht, maar de broertjes Markus en Michael Acher zijn er dan toch in geslaagd het genre waarvoor ze synoniem stonden te overleven. Indietronics mag dan dood zijn, The Notwist leeft wel degelijk nog.
