Een loopje dat opbouwt, zich plots met horten en stoten voortsleept, een akelig precieze beat die invalt en een heliumstemmetje dat zich plots uit de georganiseerde chaos naar buiten wurmt: Battles blijft nog steeds zijn machtige zelf. Het trucje mag ondertussen wel al gekend zijn, dit blijft opwindend om te beluisteren, te zien en door het hele lichaam te voelen stoten.
Vorig jaar leek de groep een beetje uitverteld: het optreden op Pukkelpop was één van de beste die we al ervaren hebben, maar bij de doortocht in het Leuvense Depot leek het collectief door het vele toeren tamelijk uitgeblust. Het mag dan ook een aangename verrassing heten dat vanaf opener "Race: Out" alles weer goed zit; de groep bouwt een weergaloze set op, die vanaf "Tij" ontaardt in een bizar volksfeest, een carnaval voor de mentaal gestoorden. Dit blijft masturbatorisch gefriemel, maar zo voelt het nooit aan, omdat het mikt op de heupen en niet op het brein. Terwijl Tyondai Braxton de gitaarlijntjes doet ontsporen, mept John Stanier als dienstdoend menselijk metronoom nog steeds lustig op de twee meter hoge cimbaal. Een lust voor alle zintuigen, en al ligt het ondertussen zeer vertrouwd in het oor, we kunnen niet meer zonder onze geregelde portie.
Gedanst dat er dan ook wordt! "Tij" voelt nog steeds aan als het spitsuur in Bombay; en het resultaat is navenant. "Atlas" blijft een anthem voor overstuurde robots, een onwaarschijnlijke hit voor deze nieuwe eeuw die een statisch publiek doet smelten tot een vormeloze brij. Een immense ontlading vindt plaats, de onverstaanbare tekst wordt meegebruld als is het een lijflied van een plaatselijke charmezanger. Naar het einde toe zakt de set uiteindelijk een beetje in als de groove stilvalt en de opbouw naar de laatste explosie te lang aansleept, maar Battles heeft de concurrentie dan al lang met het schaamrood op de wangen naar huis gespeeld.
Het geluid van een verkeersopstopping waar Godzilla komt doorgestampt: nooit gedacht dat het in open lucht kon werken. Maar dat doet het: dit is misschien wel hét concert van deze Doureditie, heet de conclusie als we de postmoderne polonaise voor de Red Frequency Stage gadeslaan.
