Een eerste full-cd van Johnny Berlin. De post-new wavers gaan voort op het elan van hun e.p. en doen dat met verve. Meeslepende synthesizers en razende gitaren dingen hand in hand naar uw gunst.
Johnny Berlin strikes again. Het vijftal debuteerde najaar 2006 middels de e.p. I Am Johnny Berlin met een geslaagde mix van jaren tachtig geluiden en postrock, voorwaar geen voor de hand liggende combinatie, maar één die wel bleek te werken. In zo’n geval is het bang afwachten wat dat zal geven wanneer een langspeler wordt uitgebracht. Maar het publiek lijkt er pap van te lusten: single "Four" krijgt —absoluut terecht — redelijk wat airplay en de naam van de band gaat geregeld over de tongen.
Waarom ook niet? In een klimaat waarin Editors en Interpol hoge toppen scheren met iets dat mensen die deze bands niet kunnen luchten, omschrijven als een Joy Division-doorslag, waarom zou een lokaal bandje dat dan niet mogen doen? Zeker wanneer het groepje in kwestie zelfs op zijn debuut enkele keren zeer verrassend uit de hoek komt.
Zoals door de elektronica aan belang te laten toenemen in het groepsgeluid. Dat blijkt overvloedig uit de hypnotiserende titeltrack, maar eens zo goed uit het vonkende drum-’n-bass-staartje dat een verder behoorlijk duister "Echoes" aangemeten krijgt. Al dient daar ter nuancering aan toegevoegd te worden dat ook op de e.p. de elektronica best van zich lieten spreken, zij het niet met zoveel beats per minute.
Daarnaast is er de meer ingetogen kant die zijn opwachting maakt: openingtrack "Platform One" zorgt voor een Twin Peaks-achtig sfeertje bij aanvang van het album en het op lofi geïnspireerde "Dirty Tackels" toont een kant van de groep waaruit blijkt dat Johnny Berlin best potentieel heeft als het aankomt op verrassend uit de hoek komen. De toekomst in gedachten, is zulks nooit een slechte zaak. Moet ook Johnny Berlin gedacht hebben, gezien het "Dirty Tentacles" plots compleet van gezicht verandert en de band je onverhoeds te grazen neemt.
Zeer vertrouwd in het gehoor klinken "We Still Want Money", een remake van het van de e.p. gekende "We Want Money", en — eveneens afkomstig uit I Am Johnny Berlin — prijsbeest "Upper Middle Class". Ook "JB & The Negative Skyline" klinkt als vintage Johnny Berlin en heeft alles in zich om uit te groeien tot een favoriet tijdens concerten: de meeslepende synthesizers, heerlijk hoekige baslijnen, drums die op exact het juiste ogenblik mokerhard aankomen en een gitaar die punk is wanneer ze punk moet zijn, maar evengoed folk wanneer de muziek erom vraagt.
Vertrouwde elementen, enkele verrassende wendingen en geen echt zwakke momenten: de balans is meer dan gewoon positief voor deze eerste langspeler. Een wereldband is Johnny Berlin misschien nog niet, maar wie in staat is een dergelijk degelijk debuut af te leveren, verdient een pluim.
Johnny Berlin speelt op 26 juli op de Gentse Feesten. Andere tourdata voor de zomer en het najaar vindt u op de myspace van de band.