Een nieuw album van Tricky is voor de fans vaak een vergiftigd geschenk. Aan het begin van dit millennium kwam het genie van weleer immers meer dan eens met een erg middelmatige plaat aanzetten. Na een periode van bezinning gaat de balorige rapper weer op zoek naar zijn oude vorm.
De titel van zijn nieuwe plaat refereert niet voor niets aan het gehucht waar Tricky is opgegroeid. In die buitenwijk van Bristol stak midden jaren tachtig The Wild Bunch de kop op, een collectief waarvan Tricky deel uitmaakte en waaruit later ook Massive Attack voortkwam. Vanop het Britse platteland diende deze kliek de Amerikaanse hiphop van antwoord: ze vertraagden het tempo en verluchtten het genre met elementen uit dub en blues. Triphop was geboren. Door onderlinge meningsverschillen gingen de leden echter snel hun eigen weg, waarna Tricky de kaart trok van de introverte, gloeiende dub-psychedelica. Dertien jaar geleden verscheen zijn prachtdebuut Maxinquaye, waarvan het duizelingwekkende niveau nadien nooit meer bereikt werd, wat leidde tot een gefrustreerde pose.
Voor het eerst heeft Tricky nu vrede met zichzelf genomen. Zijn persoonlijke frustraties en ontgoochelingen hebben geen weerslag meer op de muzikale output. Op Knowle West Boy slaat de Brit niet langer venijnig om zich heen, en steekt hij de hand al eens in eigen boezem. “I used to wait for her outside the school gates/ she’s fifteen and pregnant/ I guess it’s too late/ I guess I’m too young/ But I do what I can”, klinkt de zanger openhartig in “School Gates”. Het nummer portretteert zijn inmiddels lang verstreken relatie met zangeres Martina Topley Bird, impliciet de oorzaak van vele teleurstellingen.
Want Tricky maakt er een erezaak van om zijn geliefden steeds te laten meezingen op zijn platen. Wie met Adrian Thaws het bed deelt, krijgt de volgende ochtend een prikkelend, vaak zelfs scabreus duet geserveerd in de beste “Je t’aime moi non plus”-traditie. En eindelijk zaten er de afgelopen maanden opnieuw enkele loopse nachtegalen tussen de bedpartners die eenzelfde muzikale synergie als die met Martina Topley Bird oproepen. Zo gaat de mysterieus fluisterende zang van de Frans-Marokkaanse Lubna perfect samen met het rokerige stemgeluid van Tricky. Een overtrokken bas en een dreigende beat voeren “Past Mistake” naar het einde van de donkere afslag waar Portishead de triphop onlangs heen bracht. Naast Lubna maakt ook Alex Mills een bijzonder goede beurt, haar krachtige uithalen in “Puppy Toy” maken van Tricky een tamme poedel. Faut le faire.
Ook muzikaal bevindt Tricky zich weer op het rechte pad. Na omzwervingen langs ruwe rockmuziek en gratuite pop, lukt het hem op Knowle West Boy om zijn kenmerkende triphopgeluid te restaureren zonder daarbij aan eigenheid in te boeten. Zo smaakt het nuchtere “Coalition” naar dubstep en knipoogt “Veronika” verleidelijk naar de grime van M.I.A en Santogold. Slechts een keer wordt er volledig uit de bocht gegaan. Want ook al maakte Tricky in het verleden reeds schitterende bewerkingen van andermans nummers — check die cover van Public Enemy’s “Black Steel In The Hour Of Chaos”! –, het rockkleedje waarin “Slow” van Kylie Minogue gehesen wordt, kan totaal niet op tegen de prikkelende elektro-outfit van het origineel.
Op zijn nieuwe worp keert Tricky terug naar zijn roots. In plaats van misnoegd van zich af te bijten, heeft de rapper ditmaal berusting gevonden in zichzelf en in de wereld rond hem heen. Hij vond opnieuw passende vrouwelijke vocalisten en actualiseerde zijn eigen geluid zonder dat het geforceerd overkomt. Dat alles maakt van Knowle West Boy misschien wel de beste Tricky-plaat sinds zijn debuut uit 1995.
Tricky stelt Knowle West Boy op 14 augustus voor op Pukkelpop.
