Als een barbecue ergens op een zuiders strand die spontaan uitmondt in een intens nu-moment. Zo wijd als je armen reiken, spreidt het avondrood zich boven de hemel open. De klanken van A Mountain Of One laten zich makkelijker omschrijven in beelden.
Collected Works, het lijkt een beetje bij de haren getrokken als titel voor een debuutalbum. In wezen gaat het hier echter om een compilatie van eerder uitgebrachte singles en EP’s die in het Britse thuisland al lovende commentaren kreeg. A Mountain Of One brengt een even vertrouwd als tijdloos geluid dat op een symbiose lijkt van artiesten als Pink Floyd, Air, Lindstrom & Thomas en Fleetwood Mac. AMO1 zweeft letterlijk tussen prog, psychedelisch en de Ibiza chill out sound. Een breed kosmisch tapijt wordt uitgesponnen en test de gewichtloosheid van de geproduceerde geluidsgolven.
Op een andere manier dan veel bands vandaag weet AMO1, met de nodige aandacht voor schoonheid en melodie, zowel rock- als dance fans aan te spreken. Want vergis u niet, Collected Works mag dan geen rave brengen, het is wel degelijk een dansplaat. Opener “Ride”, een van de beste nummers van dit album, zoude luisteraar nog kunnen misleiden. Het akoestisch aangedreven vehikel stapt stevig met beide voeten op het trommelvlies en ontbloot de tanden meermaals middels enkele venijnige gitaaruithalen, die dan weer in schril contrast staan met de weidse zangpartijen van Zeb Jameson.
“Warping of the Clock” gooit het over een andere boeg en klinkt als een psychedelische bloeddrukval, maar mag niet onderschat worden qua intensiteit. Ook “Freefall” baadt in diezelfde sfeer. Een piano-intro vormt de ruggengraat van dit nummer en sleept zich voort in een dikke jas van luiheid, zonder dat de aandacht ook maar een ogenblik verslapt. Tijdens “Can’t Be Serious”wordt er meer van uw dansvoeten verwacht. Het is een Italo-disco nummer waarin Martina Topley-Bird met de lichtheid van haar stem de zanglijnen mee mag inkleuren en dat ook met verve doet.
A Mountain Of One bevangt ons zonder te wurgen. In het epische “Our Eyes” wordt de intensiteit in het rood gedreven met dwingende pianoakkoorden en operagezangen. Net wanneer ons nekvel terug naar beneden komt, is het de beurt aan “Innocent Line” en “Innocent Reprise”, een tweeluik van samen bijna dertien minuten dat in de buik van dit album een samenvatting vormt van wat AMO1 is en bovendien niet uit het vaarwater van remixes zal blijven, zeker niet ergens in of rond een Balearische discotheek. Voor de trage beats vormt zelfs het strandzand een ideale dansvloer.
We zouden nog kunnen uitweiden over het feit dat de sterke eerste helft van deze plaat in het tweede deel niet altijd geëvenaard wordt — “People Whitout Love” is bijvoorbeeld verre van essentieel — maar Collected Works is gewoon een sterke en tegelijk aaibare plaat. Geen stoffige verzamelaar dus, zoals de titel doet vermoeden, maar een fris debuut van een band die we met beide ogen in de gaten zullen houden.
