Bpitch Control, 2008
Van ‘Begleiter’ naar ‘Einzelgänger’ en omgekeerd: die transitie is
een geijkt patroon in de muzikale carrière van Ellen Allien. Met
Bpitch Control, het door haar opgerichte label, neemt de Berlijnse
beatgodin verschillende toonaangevende elektronica-goochelaars als
Modeselektor en Sascha Funke onder haar hoede, maar op platen als
‘Berlinette’ en ‘Thrills’ verkoos ze enkel het gezelschap van
synths en beats. Op het vorig jaar verschenen Orchestra of Bubbles
liet de Berlijnse diva zich dan weer onderuit zakken in het
bedwelmende bad van laptop-elektronica van Apparat, maar op
‘Sool’ is Allien meer allein dan ooit. Haar nieuwste worp is een
verklanking van haar fantasiewereld, een escapistisch universum
waarin iedereen gelukkig is. Allemaal mooi op papier uiteraard,
maar om de poorten naar haar utopische dromen wagenwijd open te
gooien, dient u zich een weg te banen door haar meest hermetische
plaat totnogtoe. De ziel van ‘Sool’ lijkt namelijk koud en kil door
de hyperminimale, uitgebeende sound, maar wees gerust: achter het
metalige pantser klopt hetzelfde van oprechte emoties bloedende
hart als voordien.
Toch kan het contrast tussen deze plaat en ‘Orchestra of Bubbles’
niet groter zijn. Samen met Apparat blies Allien nog glanzende
luchtbellen het ijle in, maar de stekelige duisternis van ‘Sool’
doorprikt elke wensdroom met een meticuleuze precisie. Aanvankelijk
klinkt de plaat dan ook zo klinisch en steriel als een pas
ontsmette operatiezaal, maar de benauwde intensiteit zuigt de
luisteraar per luisterbeurt dieper het zwarte gat van ‘Sool’ in.
Meer dan ooit maakt Ellen Allien liftmuziek voor de 23e eeuw die
menige claustrofobiepatiënt over de rooie zou doen gaan.
Door de filmische sfeerschepping en het hypnotiserende karakter van
de plaat voelt ‘Sool’ aan als een ruimtetuig waarmee u als
luisteraar een interstellaire queeste volbrengt. Vanaf opener
‘Einsteigen’ worden de deuren vergrendeld en tijdens ‘Caress’ en
‘Sprung’ missen de meteorenregens van beats en bleeps u op een haar
na. Onvatbare schoonheid en onmetelijke dreiging gaan hand in hand
en het aardse bestaan lijkt even op een verhaal waarin je lang
geleden hebt gegrasduind, maar meer ook niet. Gelukkig herinnert
een koele klarinet in het geweldige ‘Zauber’ even aan de
werkelijkheid, maar ook hier vreten percussieve details, samples en
atmosferische ruis aan de zuurstoftoevoer zodat ‘Sool’ z’n
wurggreep niet lost.
Het desolate universum waarin Allien emoties dissecteert mag dan
wel onderkoeld en weinig dansbaar klinken, maar het tempo mag toch
even omhoog in het drukkere ‘Its’: een autobahn from outer space
met filegevaar door de overvloed aan gortdroge beats, glitches en
voorbijrazende samples. Voor technofreaks die de beentjes willen
losschudden, zal ‘Ondu’ dan weer neigen naar het soort immobilisme
waaraan onze regering een puntje kan zuigen, maar de gestadig
ontbolsterende synthlijn en langzaam verschuivende beats zijn
bedwelmender dan ooit.
Met ‘Frieda’ bewijst Allien helemaal dat er achter de (wo)man
machine een dame met diepmenselijke gevoelens schuilt. Het is de
weemoedige popsong tussen de intergalactische trips, de naakte
emotie tussen de verborgen gevoelens. De vijver van melancholie
vriest echter snel weer dicht met ‘MM’ en de kale fluistertechno
van ‘Out’, waarmee Allien ons verward uitgeleide doet uit haar
bizarre hersenkronkels.
Met ‘Sool’ heeft de Teutoonse toverfee van de minimal de ultieme
nachtplaat gemaakt. Beluister dit album dan ook bij voorkeur
wanneer u geen hand voor de ogen ziet zodat de grillige beats van
Allien volop uw hersenschors kunnen infecteren en ijle synths u
kunnen meevoeren naar de complexe ziel van ‘Sool’. De Berlijnse
heeft haar sound uitgepuurd tot een raszuiver hermetisme dat vooral
de onderste regionen van de psyche prikkelt. ‘Sool’ is een trip
zonder weerga!
http://www.myspace.com/ellenallienbpc
