
Voor ers van: Kaiser Chiefs uit een lagere
klasse en b-kantjes van The Pigeon Detectives.
Het ijzer smeden als het heet is, zo noemen ze dat zeker? Exact één
jaar na de release van het meer dan verdienstelijke debuut Wait for Me kunnen we
nu al kennismaken met de ‘moeilijke tweede’ van The Pigeon
Detectives. We geloven bijna dat deze jongens uit Leeds onze
recensie van vorig jaar hebben gelezen. Een bespreking die we
afsloten met de vraag om ‘snel met een tweede plaat op de proppen
te komen’.
Of dit album een stap vooruit is voor The Detectives, is
twijfelachtig. De vooruitgeschoven single ‘This is an Emergency’
had een song van The Killers kunnen
zijn, maar het is verre van een killer-song. Hij ontgoochelde ons
zelfs: waar was die typische drive die zo kenmerkend was en de
stekelige refreintjes die we met geen stokken uit ons geheugen
kregen?
Niet dat ze geen moeite doen om ons te overtuigen, want ‘I’m Not
Gonna Take This’ wordt bijvoorbeeld gestut door een lekker rafelig
gitaarlijntje en in het refrein hervinden de lads zowaar
hun jeugdig enthousiasme. Met ‘I’m A Liar’ verwelkomen we de
aanstekelijkheid van weleer en meer dan een
papapapa-refreintje en een frisse zijwind hebben ze daar
blijkbaar niet voor nodig. Maar daarmee is het meeste wel gezegd
over deze plaat, althans het positieve.
In het naar Pigeon-maatstaven trage ‘Keep on Your Dress’, waarin
Kaiser Chiefs
gekruist wordt met The Automatic, horen
we hoe zanger Matt Bowman zingt: “Keep on your dress girl, it’s
okay (That’s not the thing you need now)” en moeten we
spontaan denken aan de veel leukere teksten op het debuut, waar we
vooral bij de pickup-line “You know I love you, take off your
clothes” een kleine glimlach niet konden onderdrukken. Maar
eerlijk is eerlijk, de song in kwestie weet ons helemaal niet te
overtuigen. Net zoals ‘Don’t You Wanna Find Out’ – inclusief
Editors-riff
– dat ondanks het huppelrefrein maar vooral met behulp van de
weinig originele tekst (“When the sun comes up, there will be
nothing wrong, because I will be away from you”) helemaal geen
potten breekt. Niet dat we wereldliteratuur verwachten van deze
band, maar dit ontstijgt toch nauwelijks de puberromantiek.
‘I’ll be Waiting’ is dan weer een nietszeggend niemendalletje dat
we nog door de vingers zouden zien mocht het voorzien zijn van een
supercatchy refrein, maar ook hier gaan de Detectives de mist in.
Voor ‘She’s Gone’ kunnen we onze lovende woorden ook niet
bovenhalen, want dit is een punksong waarvan de punk-spirit
volledig is uitgedoofd. En eigenlijk hadden we moeten zwijgen over
het akoestische ‘Nothing to do with You’, een melige song die we
liever niet op deze plaat hadden gehad. Wat afsluiter betref:t
‘Everybody Wants Me’: de titel blijkt uiteindelijk voornamelijk
wishful thinking te zijn.
The Pigeon Detectives is dus de zoveelste band op rij die er niet
in slaagt om na een succesvol en veelbelovend debuut, te bevestigen
met een uitstekende tweede plaat. Dit album staat vol probeersels
en klinkt dus eerder als een verzameling niet onaardige b-kantjes
dan als een volwaardige cd. We kunnen niets anders dan hen de
status van veelbelovende band te ontnemen en door te geven aan
bijvoorbeeld Blood Red Shoes (u kan hier gerust een persoonlijke
favoriet van uzelf invullen). We zitten dus voorlopig nog niet echt
te wachten op een derde plaat van deze Pigeon Detectives! Een
serieus gemiste kans.
http://www.myspace.com/thepigeondetectives